Rachel en ik hebben de serious request actie van 2008 eigenlijk nauwelijks gevolgd. Pas op de laatste dag hebben we de computer afgestemd op het glazen huis in Breda.
Voor diegene die niet weten wat serious request is, omschrijf ik dat even als eerste. Een aantal jaren geleden besloot radio 3FM om aan het einde van het jaar een goed doel te steunen. Een aantal DJ’s gingen in een glazen huis zitten en aten dan een week lang niet. De plaatjes die ze draaien konden de luisteraars tegen betaling aanvragen. Mensen in het land konden het goede doel ook steunen door zelf allerlei acties te organiseren. Aangezien dit concept zo goed werkte, herhaald 3FM de serious request elk jaar weer……Dit jaar was het vluchtelingen probleem het thema. Ruim 30 miljoen mensen wereld wijd moeten om wat voor reden dan ook hun huis ontvluchten. Als ze mazzel hebben komen ze in een vluchtelingen kamp terecht. Ook dat is geen pretje, maar het is beter dan helemaal niets. Je kunt je misschien voorstellen dat het helpen van die mensen enorm veel geld vergt.
Toen ik afgelopen woensdag thuis kwam, ben ik meteen naar de 3FM pagina gegaan. Vanaf daar kon je het glazen huis de gehele week volgen. Samen met Rachel hebben we de laatste paar uren van de actie gezien. Op het scherm kwamen er ook allerlei smsjes voorbij. Al snel zagen we dat je tegen 90 cent per sms een bericht op het scherm kon achterlaten. Rachel heeft twee smsjes gestuurd, maar het aanbod was waarschijnlijk zo groot, dat we die niet op het scherm voorbij hebben zien komen. Dit was wel vervelend, want we zaten de gehele tijd naar de smsjes te kijken of de onze er tussen zat. Ook al na een half uur bleven we maar naar het scherm kijken, want stel dat hij er toch nog tussen zou zitten.
Rachel en ik begonnen toen te overdrijven dat we voor 1 euro 80 waren opgelicht(als geintje). Maar het gevoel om in ieder geval iets voor de vluchtelingen gedaan te hebben, overheerste natuurlijk wel. Als we dat allemaal doen, moet er natuurlijk genoeg geld voor het goede doel binnen komen. En dat is gelukt, want ze hebben in totaal 3,1 miljoen euro bij elkaar verzameld.
Mazzel
27 december 2008
21 december 2008
Dwight Schultz als 'The Pathfinder'
De naam Dwight Schultz zal de meeste mensen waarschijnlijk niet veel zeggen. Maar als ik de naam Murdock noem, gaan er misschien meer lampjes branden.
Het constant maar blijven herhalen van de jaren tachtig serie The A-team is zelfs mij gaan vervelen. RTL7 is ondertussen al bezig met de zesde run volgens mij, en ze beginnen gewoon weer aan de zevende als ze alle afleveringen er weer doorheen hebben gejaagd. Na drie keer alle afleveringen te hebben gezien, ben ik afgehaakt. Meestal zie ik nu de laatste paar minuten nog wel, omdat na the A-team tegenwoordig The Knight Rider wordt uitgezonden. Ik ben vreselijk benieuwd wat RTL7 gaat doen als ze van die serie alle 90 afleveringen hebben laten zien.
Al afwachtend op een ‘nieuwe’ aflevering van The Knight rider, viel me zelf op dat ik op een andere manier naar The A-team ben gaan kijken. De laatste tijd let ik vooral op het acteer talend van de hoofdrol spelers. Het karakter van de persoon Murdock is toch een stuk ingewikkelder dan dat je op het eerste oogopslag zou denken. De meeste mensen zullen hem als de komische ‘gek’ van de serie zien. Maar laatst zag ik hem in een soort James Bond achtige aflevering. Daarin zag ik dat Dwight ook een hele andere kant van de persoon Murdock kon laten zien. De dag erna was hij weer de oude vertrouwde gek die als ‘pathfinder’ samen met zijn vrienden een reservaat probeert te beschermen tegen de ‘boeven’.
Naast de A-team, ken ik Dwight ook als mr Barclay uit de tv serie Star Trek. Hierin is hij een compleet ander persoon. Hij speelt dan namelijk een enorme verlegen luitenant, die helemaal geen zelf vertrouwen heeft. Daarin tegen is hij wel erg gepassioneerd. In de Voyager series raakt hij geobsedeerd met het verdwaalde Voyager schip. In een aflevering die ‘The Pathfinder’ heet, lukte het hem als eerste om na vier jaar contact met ze te maken. Zie daarvoor : http://www.youtube.com/watch?v=7EcE2JR8BEw&feature=related
Mazzel
Het constant maar blijven herhalen van de jaren tachtig serie The A-team is zelfs mij gaan vervelen. RTL7 is ondertussen al bezig met de zesde run volgens mij, en ze beginnen gewoon weer aan de zevende als ze alle afleveringen er weer doorheen hebben gejaagd. Na drie keer alle afleveringen te hebben gezien, ben ik afgehaakt. Meestal zie ik nu de laatste paar minuten nog wel, omdat na the A-team tegenwoordig The Knight Rider wordt uitgezonden. Ik ben vreselijk benieuwd wat RTL7 gaat doen als ze van die serie alle 90 afleveringen hebben laten zien.
Al afwachtend op een ‘nieuwe’ aflevering van The Knight rider, viel me zelf op dat ik op een andere manier naar The A-team ben gaan kijken. De laatste tijd let ik vooral op het acteer talend van de hoofdrol spelers. Het karakter van de persoon Murdock is toch een stuk ingewikkelder dan dat je op het eerste oogopslag zou denken. De meeste mensen zullen hem als de komische ‘gek’ van de serie zien. Maar laatst zag ik hem in een soort James Bond achtige aflevering. Daarin zag ik dat Dwight ook een hele andere kant van de persoon Murdock kon laten zien. De dag erna was hij weer de oude vertrouwde gek die als ‘pathfinder’ samen met zijn vrienden een reservaat probeert te beschermen tegen de ‘boeven’.
Naast de A-team, ken ik Dwight ook als mr Barclay uit de tv serie Star Trek. Hierin is hij een compleet ander persoon. Hij speelt dan namelijk een enorme verlegen luitenant, die helemaal geen zelf vertrouwen heeft. Daarin tegen is hij wel erg gepassioneerd. In de Voyager series raakt hij geobsedeerd met het verdwaalde Voyager schip. In een aflevering die ‘The Pathfinder’ heet, lukte het hem als eerste om na vier jaar contact met ze te maken. Zie daarvoor : http://www.youtube.com/watch?v=7EcE2JR8BEw&feature=related
Mazzel
14 december 2008
Een nieuwe
Wanneer beslis je om een nieuwe pc aan te schaffen? Met die vraag liepen Rachel en ik ook al een tijdje rond. We hadden er natuurlijk al eentje die het eigenlijk nog wel goed deed. Af en toe werd ie wel erg traag, en hij liep ook wel eens vast. Maar toch… Een nieuwe pc aanschaffen kost niet alleen veel geld, maar er gaat ook wat tijd in zitten om alles weer te installeren.
Dit weekend hebben we de knoop doorgehakt. We zijn gewoon naar de BCC gereden en hebben daar naar de modellen gekeken. Het gesprek met de verkoper verliep alleen niet zo vlot. Hij kon er geen knap verhaal van maken. Hij had het alleen maar over dat de een sneller was dan de andere, maar verder kwam hij dus niet. Tja, met een wat teleurgesteld gevoel besloten we om de pc daar maar niet aan te schaffen. Voordat we een tweede poging in de binnenstad zelf wilde gaan proberen, besloten we eerst om even bij Berenpoot langs te gaan. We waren daar al een keertje eerder wezen kijken, maar het was toen zo druk, dat we vrijwel meteen de winkel weer uit waren gewandeld. Dit keer was het gelukkig niet zo druk. Binnen no time zagen we een pctje waar wij wel interesse in hadden. Een verkoper had dit meteen door en kwam naar ons toe gewandeld. Het gesprek ging meteen lekker. Je kon merken dat hij er tenminste verstand van had. Met de informatie die we van hem krijgen, konden we tenminste wat. Bovendien ga je dan ook zelf vragen bedenken wat je over het apparaat wil weten. Ook die werden met tevredenheid beantwoord, en bovendien viel de prijs ons ook mee. Als we de pc met de zelfde processor vergeleken met die van de BCC, waren we toch ruim 150 euro goedkoper uit. De beslissing was dus niet moeilijk. Rachel en ik gingen voor de Berenpoot pc. Het is trouwens een Acer pc met 4 gieg intern geheugen. 640 Gieg harde schijf. De processor heeft een snelheid van 2,2 gigahertz, en schijnt een quat (of zoiets) te zijn. Dit betekend dat het eigenlijk 4 processoren in 1 is. En dan is te merken, kan ik je vertellen. Hij is namelijk razend snel.
Eenmaal thuis aangekomen hebben we hem natuurlijk meteen aangesloten. Bijna alle bestanden hebben we van de oude pc al overgezet. Behalve de filmpjes van Rachels videocamera. Dat is ruim 30 gieg, en dan is de oude pc wel een paar uur mee bezig. Dat ga ik dus nog eens rustig bekijken als Rachel bv op cursus is.
Mazzel
Dit weekend hebben we de knoop doorgehakt. We zijn gewoon naar de BCC gereden en hebben daar naar de modellen gekeken. Het gesprek met de verkoper verliep alleen niet zo vlot. Hij kon er geen knap verhaal van maken. Hij had het alleen maar over dat de een sneller was dan de andere, maar verder kwam hij dus niet. Tja, met een wat teleurgesteld gevoel besloten we om de pc daar maar niet aan te schaffen. Voordat we een tweede poging in de binnenstad zelf wilde gaan proberen, besloten we eerst om even bij Berenpoot langs te gaan. We waren daar al een keertje eerder wezen kijken, maar het was toen zo druk, dat we vrijwel meteen de winkel weer uit waren gewandeld. Dit keer was het gelukkig niet zo druk. Binnen no time zagen we een pctje waar wij wel interesse in hadden. Een verkoper had dit meteen door en kwam naar ons toe gewandeld. Het gesprek ging meteen lekker. Je kon merken dat hij er tenminste verstand van had. Met de informatie die we van hem krijgen, konden we tenminste wat. Bovendien ga je dan ook zelf vragen bedenken wat je over het apparaat wil weten. Ook die werden met tevredenheid beantwoord, en bovendien viel de prijs ons ook mee. Als we de pc met de zelfde processor vergeleken met die van de BCC, waren we toch ruim 150 euro goedkoper uit. De beslissing was dus niet moeilijk. Rachel en ik gingen voor de Berenpoot pc. Het is trouwens een Acer pc met 4 gieg intern geheugen. 640 Gieg harde schijf. De processor heeft een snelheid van 2,2 gigahertz, en schijnt een quat (of zoiets) te zijn. Dit betekend dat het eigenlijk 4 processoren in 1 is. En dan is te merken, kan ik je vertellen. Hij is namelijk razend snel.
Eenmaal thuis aangekomen hebben we hem natuurlijk meteen aangesloten. Bijna alle bestanden hebben we van de oude pc al overgezet. Behalve de filmpjes van Rachels videocamera. Dat is ruim 30 gieg, en dan is de oude pc wel een paar uur mee bezig. Dat ga ik dus nog eens rustig bekijken als Rachel bv op cursus is.
Mazzel
8 december 2008
What you see is what you get
Het ‘What you see is what you get’ principe is vandaag de dag eigenlijk helemaal zo bijzonder niet meer. Als je tegenwoordig in Word of Excel werkt, kan je ten alle tijden even bekijken hoe je document er uiteindelijk uit komt te zien.
Dit is trouwens lang niet altijd zo geweest. Toen ik in 1992 begon aan de opleiding voor applicatie beheerder, was dit idee nog vrij nieuw. Ik kan me herinneren dat Wordperfect 5.1 een van de eerste tekst verwerkers was die met deze nieuwe functionaliteit werkte. Daarvoor moest je nog maar afwachten wat er uit je printer kwam rollen. Ik heb overigens helemaal niets meer aan de behaalde diploma’s waar ik destijds voor heb lopen zwoegen. Naast het uitgestorven Wordperfect, behaalde ik toen ook certificaten voor MS-DOS, Lotus 1-2-3 en Dbase 4. Geen van die pakketen zijn de laatste paar jaren nog op een pc gesignaleerd. Maar dat kan je natuurlijk verwachten in de snel evaluerende wereld van de computers.
Maar in zekere zin ben ik wel ‘applicatie beheerder’ geworden. Ik vind dat ik als helpdesk medewerker, dus weldegelijk diverse applicaties van klanten beheer. Naast deze opleiding kon je destijds ook leren voor applicatie ontwikkelaar. Dit was destijds een brug te ver voor mij, maar eigenlijk heb ik dit niveau in de loop der jaren wel bereikt. Laatst had ik weer een enorm gave ‘uitdaging’ van de verkoopsafdeling gekregen. Het pakket Di-Store mocht weer eens aangepast worden. Dit pakket, wat ik dus nog steeds up to date hou met de huidige weegschalen markt, miste nog de optie om het kleuren scherm van de SM880 schaal volledig te ondersteunen. Bij het programmeren van het artikel voorkeuze scherm (presets genaamd) kon je de kleur dus niet selecteren. De toetsen werden dus standaard rood, omdat dit een default waarde in de schaal is. Er zijn maar weinig klanten die dit als een echt gemis hebben opgevat, maar de afdeling verkoop vond dat deze optie er toch in gebakken moest worden…. Nou, met alle plezier natuurlijk….
Toen ik ging nadenken hoe ik het wilde gaan doen, kwam het ‘what you see is what you get’ idee bij me bovenborrelen. De al bestaande programma’s waarmee je presets schermen kunt programmeren zijn wel duidelijk genoeg, maar echt ‘what you see is what you get’ heb je niet. Dus dat werd een voorwaarde die ik mezelf oplegde toen ik begon met programmeren. Het moet er dus letterlijk zo uit komen te zien als op de schaal zelf. Na een paar weken is het nu in zijn geheel af, en aanstaande donderdag ga ik het voor het eerst bij een klant installeren. Hopelijk kan hij het waarderen.
Mazzel
Dit is trouwens lang niet altijd zo geweest. Toen ik in 1992 begon aan de opleiding voor applicatie beheerder, was dit idee nog vrij nieuw. Ik kan me herinneren dat Wordperfect 5.1 een van de eerste tekst verwerkers was die met deze nieuwe functionaliteit werkte. Daarvoor moest je nog maar afwachten wat er uit je printer kwam rollen. Ik heb overigens helemaal niets meer aan de behaalde diploma’s waar ik destijds voor heb lopen zwoegen. Naast het uitgestorven Wordperfect, behaalde ik toen ook certificaten voor MS-DOS, Lotus 1-2-3 en Dbase 4. Geen van die pakketen zijn de laatste paar jaren nog op een pc gesignaleerd. Maar dat kan je natuurlijk verwachten in de snel evaluerende wereld van de computers.
Maar in zekere zin ben ik wel ‘applicatie beheerder’ geworden. Ik vind dat ik als helpdesk medewerker, dus weldegelijk diverse applicaties van klanten beheer. Naast deze opleiding kon je destijds ook leren voor applicatie ontwikkelaar. Dit was destijds een brug te ver voor mij, maar eigenlijk heb ik dit niveau in de loop der jaren wel bereikt. Laatst had ik weer een enorm gave ‘uitdaging’ van de verkoopsafdeling gekregen. Het pakket Di-Store mocht weer eens aangepast worden. Dit pakket, wat ik dus nog steeds up to date hou met de huidige weegschalen markt, miste nog de optie om het kleuren scherm van de SM880 schaal volledig te ondersteunen. Bij het programmeren van het artikel voorkeuze scherm (presets genaamd) kon je de kleur dus niet selecteren. De toetsen werden dus standaard rood, omdat dit een default waarde in de schaal is. Er zijn maar weinig klanten die dit als een echt gemis hebben opgevat, maar de afdeling verkoop vond dat deze optie er toch in gebakken moest worden…. Nou, met alle plezier natuurlijk….
Toen ik ging nadenken hoe ik het wilde gaan doen, kwam het ‘what you see is what you get’ idee bij me bovenborrelen. De al bestaande programma’s waarmee je presets schermen kunt programmeren zijn wel duidelijk genoeg, maar echt ‘what you see is what you get’ heb je niet. Dus dat werd een voorwaarde die ik mezelf oplegde toen ik begon met programmeren. Het moet er dus letterlijk zo uit komen te zien als op de schaal zelf. Na een paar weken is het nu in zijn geheel af, en aanstaande donderdag ga ik het voor het eerst bij een klant installeren. Hopelijk kan hij het waarderen.
Mazzel
1 december 2008
Twee bekende West Friezen
Ik zat afgelopen zaterdag weer eens op Msn, toen mijn vader online kwam. Hij was een tijdje weg geweest, dus konden we lekker even bij kletsen. Maar hij begon eigenlijk helemaal niet over zijn trip, maar over een kranten stukje. Hij vroeg of we al positieve reacties hadden gehad…
???? Ik snapte er helemaal niets van. Maar ineens schoot me te binnen dat Rachel ons een keer had opgegeven voor bruidspaar van de maand in de groene West Friesland op zondag. Blijkbaar stonden wij daar dus in. Ik rende naar de trap en wilde het goede nieuws aan Rachel vertellen. Maar die wist het eigenlijk al omdat die krant namelijk haar gebeld had met wat vragen over onze dag. Ze wilde me er eigenlijk mee verrassen, maar dat kon nu natuurlijk niet meer. Mijn vader had het stukje zelf ook nog niet gelezen, maar had het weer van iemand anders gehoord. Wij hadden de krant ook nog niet, en konden haast niet wachten totdat die bezorgd werd.
Die avond gingen we met de vader van Rachel en met mijn moeder naar de nieuwe revue van Andre van Duin. Vlak voordat we weggingen hoorde we de brievenbus klapperen. Rachel rende naar de deur en kwam met een enorme grijns weer de kamer binnen wandelen. Samen hebben we het stuk gelezen. Het geheel werd prachtig verteld, en er stond ook nog een schitterende foto van ons bij. Die had Rachel natuurlijk vakkundig uitgezocht.
Het is nog maar twee dagen terug, maar toch hebben we al diverse positieve reacties over het stukje gehad. Hopelijk houd dat nog wel een tijdje aan, want dat geeft natuurlijk een heerlijk gevoel.
Mazzel
???? Ik snapte er helemaal niets van. Maar ineens schoot me te binnen dat Rachel ons een keer had opgegeven voor bruidspaar van de maand in de groene West Friesland op zondag. Blijkbaar stonden wij daar dus in. Ik rende naar de trap en wilde het goede nieuws aan Rachel vertellen. Maar die wist het eigenlijk al omdat die krant namelijk haar gebeld had met wat vragen over onze dag. Ze wilde me er eigenlijk mee verrassen, maar dat kon nu natuurlijk niet meer. Mijn vader had het stukje zelf ook nog niet gelezen, maar had het weer van iemand anders gehoord. Wij hadden de krant ook nog niet, en konden haast niet wachten totdat die bezorgd werd.
Die avond gingen we met de vader van Rachel en met mijn moeder naar de nieuwe revue van Andre van Duin. Vlak voordat we weggingen hoorde we de brievenbus klapperen. Rachel rende naar de deur en kwam met een enorme grijns weer de kamer binnen wandelen. Samen hebben we het stuk gelezen. Het geheel werd prachtig verteld, en er stond ook nog een schitterende foto van ons bij. Die had Rachel natuurlijk vakkundig uitgezocht.
Het is nog maar twee dagen terug, maar toch hebben we al diverse positieve reacties over het stukje gehad. Hopelijk houd dat nog wel een tijdje aan, want dat geeft natuurlijk een heerlijk gevoel.
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
