Het vroor 9 graden toen ik van de week buitenstond te wachten op een collega. Ik was namelijk in de ochtend naar hem toe gereden en samen zouden we met zijn auto van de zaak dan naar het hoofdkantoor rijden van een grote supermarkt keten. We hadden om half acht bij hem thuis afgesproken, maar ik was een paar minuutjes te vroeg. Vandaar dat ik daar stond te blauwbekken. Mijn collega vroeg zich af waarom ik niet even had aangebeld, maar ik wilde zijn overige familie leden niet wakker maken. Want misschien sliepen die om half acht nog.
Toen we eenmaal in de auto zaten, zette hij de kachel even lekker hoog, zodat de min negen graden vorst weer uit mijn lijf kon wegtrekken. Samen vertrokken we richting het zuiden van het land, want daar stond het hoofdkantoor van deze supermarkt keten. Doel van deze dag was het demonstreren van mijn presets programma (daar waar ik al eens een weblog over geschreven heb). Het viel gelukkig mee met de files, zodat we ruim op tijd op de bestemming aankwamen. Daar heb ik mijn ogen uit gekeken. Het ongelofelijk grote terrein maakte diepe indruk op mij. Vrachtwagens reden af en aan, en konden in wel zestig van die terminals worden volgeladen. Toen we ons bij de balie hadden ingecheckt, duurde het zeker 10 minuten wandelen voordat we bij de ICT afdeling op het terrein waren aanbeland. Dat was dus weer even blauwbekken, maar de ICT mannen hebben ons meteen een overheerlijk kopje koffie aangeboden, zodat we de kou(ik dus voor de tweede keer), weer snel waren vergeten.
Na een kortstondig verhaaltje over hoe het met de supermarkt filialen in het algemeen ging, vertrokken we richting de ICT ruimte. Ook daar keek ik weer mijn ogen uit. In een enorme kamer stonden allerlei computers die ongetwijfeld het zenuw centrum van het bedrijf was. Er hingen ook van die mega schermen aan de muur met onder andere de kaart van Nederland daarop. Die werd waarschijnlijk gebruikt om de bevoorrading van al die filialen goed te laten verlopen.
Op een server pc werd mijn presets programma geïnstalleerd, en begon mijn collega eerst met een standaard verhaaltje. Dit bestond uit waarom het programma gemaakt is, een wat het allemaal globaal kan. Hoe het inhoudelijk werkte, mocht ik zelf vertellen. Dus dat was natuurlijk erg leuk om te doen. Ik heb het idee dat de ICT man die bij de demonstratie aanwezig was, het wel een handig programma vond. Al met al dus een geslaagde demonstratie leek mij zo.. Hoe dit nu verder uitpakt, omschrijf ik misschien nog in een vervolg blog.
Mazzel
31 januari 2010
25 januari 2010
1+1 = Super
Veel films zijn natuurlijk op fictie gebaseerd. En daar is de film 2012, waar Rachel, Ramon en ik een paar maanden geleden heen waren geweest, er ZEKER eentje van. Toch kun je nuttige dingen leren van een film vol fictie. Aan het einde namelijk, toen de mensheid compleet ten dode was opgeschreven, riep een van de hoofdrol spelers de volgende zin door de intercom. ‘Op het moment dat wij elkaar als mensen niet meer helpen, dat is het moment dat we ophouden om mensen te zijn. Dan pas zijn we ECHT uitgestorven’.
Ik zat aan die zin te denken toen ik op de radio naar radio 555 zat te luisteren. Een haastig opgezet programma moest miljoenen ophalen voor de slachtoffers van de aardbeving in Haïti. De meest grote radio concurrenten sloegen de handen ineen en verzamelde zo veel mogelijk geld bij elkaar. Tussen 12 en 2 zat zelfs een duo DJ’s die (zowaar ik heb begrepen) elkaars bloed wel konden drinken. De een was baas van een radio station en heeft de ander een keer op staande voet ontslagen. Maar het maakte die dag niet uit. Ze hadden kennelijk geluisterd naar de fictieve man uit een drama film waarvan een klein beetje toch was uitgekomen. Niet het einde van de wereld, maar wel het einde van een slordige 150.000 mensen.
‘Zijn we echt mensen?’, vroeg ik me af toen ik van een klant bezoek weer terug reed naar de zaak. ‘Ja, dat zijn we’ concludeerde ik. We komen voor elkaar op als het er echt op aan komt. Er is hoop voor de mensheid dat er ooit wereld vrede komt. De ultieme droom die (bijna) iedereen ooit hoopt mee te maken.
Maar zelfs met een wereld waarin geen oorlog meer is, kan een ramp zoals deze natuurlijk toch gebeuren. Het is hard, maar de natuur heeft geen gevoel en al helemaal geen medelijden. Ongelukken en rampen zullen altijd plaats vinden. Daar zit geen plan achter, of motief. Dat is nou eenmaal het leven. Het is hoe we daar mee omgaan wat ons uiteindelijk mensen maakt.
Je voelt waarschijnlijk nu als lezer van mijn blog een John Lennon moment opkomen, maar dat heb ik al een keertje in een ander blog gedaan. Nee, ik sluit af met weer een fictie moment uit de laatste Superman film. We kunnen natuurlijk wel blijven fantaseren dat de mensheid geholpen wordt bij rampen zoals in Haïti. Zie : http://www.youtube.com/watch?v=IexEzk6TTSY hoe Superman een vliegtuig ramp weet te voorkomen. Het is natuurlijk niet echt. Want superman bestaat niet, maar een hele boel mensen die gezamenlijk opkomen voor de medemens.. Die kan je , als je ze bij elkaar optelt, misschien toch met een klein supermannetje vergelijken.
Mazzel
Ik zat aan die zin te denken toen ik op de radio naar radio 555 zat te luisteren. Een haastig opgezet programma moest miljoenen ophalen voor de slachtoffers van de aardbeving in Haïti. De meest grote radio concurrenten sloegen de handen ineen en verzamelde zo veel mogelijk geld bij elkaar. Tussen 12 en 2 zat zelfs een duo DJ’s die (zowaar ik heb begrepen) elkaars bloed wel konden drinken. De een was baas van een radio station en heeft de ander een keer op staande voet ontslagen. Maar het maakte die dag niet uit. Ze hadden kennelijk geluisterd naar de fictieve man uit een drama film waarvan een klein beetje toch was uitgekomen. Niet het einde van de wereld, maar wel het einde van een slordige 150.000 mensen.
‘Zijn we echt mensen?’, vroeg ik me af toen ik van een klant bezoek weer terug reed naar de zaak. ‘Ja, dat zijn we’ concludeerde ik. We komen voor elkaar op als het er echt op aan komt. Er is hoop voor de mensheid dat er ooit wereld vrede komt. De ultieme droom die (bijna) iedereen ooit hoopt mee te maken.
Maar zelfs met een wereld waarin geen oorlog meer is, kan een ramp zoals deze natuurlijk toch gebeuren. Het is hard, maar de natuur heeft geen gevoel en al helemaal geen medelijden. Ongelukken en rampen zullen altijd plaats vinden. Daar zit geen plan achter, of motief. Dat is nou eenmaal het leven. Het is hoe we daar mee omgaan wat ons uiteindelijk mensen maakt.
Je voelt waarschijnlijk nu als lezer van mijn blog een John Lennon moment opkomen, maar dat heb ik al een keertje in een ander blog gedaan. Nee, ik sluit af met weer een fictie moment uit de laatste Superman film. We kunnen natuurlijk wel blijven fantaseren dat de mensheid geholpen wordt bij rampen zoals in Haïti. Zie : http://www.youtube.com/watch?v=IexEzk6TTSY hoe Superman een vliegtuig ramp weet te voorkomen. Het is natuurlijk niet echt. Want superman bestaat niet, maar een hele boel mensen die gezamenlijk opkomen voor de medemens.. Die kan je , als je ze bij elkaar optelt, misschien toch met een klein supermannetje vergelijken.
Mazzel
19 januari 2010
No Shut!
Afgelopen weekend zaten Rachel en ik wel erg vaak in een kroeg/eetcafé. Zaterdag overdag, toen we even in de stad waren, en we trek kregen in een lekkere kop warme chocolademelk met slagroom. In de avond zijn we met Ramon en Iris uit geweest. En de zondag hebben we met de vriendengroep uit Alkmaar gezellig wat in een eetcafé gegeten.
Toen we die zaterdag middag op de eerste kroeg van het weekend afliepen, viel het aantal posters die aan het raam hingen nogal op. Met grote letters stond er “NO SHUT!” op. De deur van het café gingen net open toen wij aan kwamen wandelen. De eigenaar, die Rachel wel kent omdat ze met Expreszo wel vaker in dit café komt, deed hoogs persoonlijk de deur open. We waren dus de eerste die het pand betraden en bestelde natuurlijk meteen die twee lekkere warme chocomels. De eigenaar bleef na het brengen van die twee mokken even zitten om een praatje te maken. We vroegen wat de posters precies inhielden, en daar wou hij wel even antwoord op geven.
Binnenkort hebben we natuurlijk weer gemeenteraads verkiezingen, en de gemeente heeft besloten dat de kroegen voortaan twee uur eerder hun deuren dicht moeten doen. Normaal gesproken mochten klanten tot 2 uur in de nacht naar binnen, en konden vanaf dan niet meer kroeg hoppen. Deze wet hebben ze aangescherpt tot 12 uur s’nachts. De Hoornse kroegeigenaren zijn bang dat ze hierdoor veel klandizie kwijt raken. Deze aanscherping heeft de gemeente doorgevoerd omdat ze bang zijn voor overmatig drankgebruik van jongeren. Net alsof je drank alleen maar in een kroeg kunt aanschaffen. Kortom, er klopte geen zak van die bewering, zodat zelfs ik kon inzien dat de regeling alleen maar de kroegeigenaren zou treffen.
De kroegeigenaar deelde zelfs van die posters uit. En je raad het waarschijnlijk al. Wij hebben die nu ook op ons raam hangen. Op de poster staat vermeld welke Hoornse politieke partijen voor en welke tegen de nieuwe sluitingstijden zijn.
Mazzel
Toen we die zaterdag middag op de eerste kroeg van het weekend afliepen, viel het aantal posters die aan het raam hingen nogal op. Met grote letters stond er “NO SHUT!” op. De deur van het café gingen net open toen wij aan kwamen wandelen. De eigenaar, die Rachel wel kent omdat ze met Expreszo wel vaker in dit café komt, deed hoogs persoonlijk de deur open. We waren dus de eerste die het pand betraden en bestelde natuurlijk meteen die twee lekkere warme chocomels. De eigenaar bleef na het brengen van die twee mokken even zitten om een praatje te maken. We vroegen wat de posters precies inhielden, en daar wou hij wel even antwoord op geven.
Binnenkort hebben we natuurlijk weer gemeenteraads verkiezingen, en de gemeente heeft besloten dat de kroegen voortaan twee uur eerder hun deuren dicht moeten doen. Normaal gesproken mochten klanten tot 2 uur in de nacht naar binnen, en konden vanaf dan niet meer kroeg hoppen. Deze wet hebben ze aangescherpt tot 12 uur s’nachts. De Hoornse kroegeigenaren zijn bang dat ze hierdoor veel klandizie kwijt raken. Deze aanscherping heeft de gemeente doorgevoerd omdat ze bang zijn voor overmatig drankgebruik van jongeren. Net alsof je drank alleen maar in een kroeg kunt aanschaffen. Kortom, er klopte geen zak van die bewering, zodat zelfs ik kon inzien dat de regeling alleen maar de kroegeigenaren zou treffen.
De kroegeigenaar deelde zelfs van die posters uit. En je raad het waarschijnlijk al. Wij hebben die nu ook op ons raam hangen. Op de poster staat vermeld welke Hoornse politieke partijen voor en welke tegen de nieuwe sluitingstijden zijn.
Mazzel
13 januari 2010
Franz Krienbühl
Met het EK allround achter ons, en de Olympische spelen voor ons, staat het schaatsen momenteel natuurlijk weer volop in de belangstelling. Ook het TV programma “Andere Tijden sport” kon het niet laten om dit onderwerp aan te kaarten. Het programma dook terug in de tijd van Ard Schenk en Kees Verkerk, maar het ging dit keer niet om hun successen. Nee, deze keer ging het om een schaatser die nooit in zijn gehele carrière een internationale prijs heeft wonnen, maar toch zijn stempel op de schaatssport heeft gedrukt.
De Zwitser Franz Krienbühl was de dertig al gepasseerd toen hij zich met de schaatssport ging bezig houden. Hij en zijn vrouw gingen een keer naar de ijsbaan, en toen hij daar eenmaal opstond, was hij meteen verkocht. Binnen de minuut vertelde hij tegen zijn vrouw dat hij een nieuwe passie had gevonden. Die dag zou een keerpunt worden in zijn leven. Ondanks dat hij niet super getalenteerd was, kon hij toch een aardig potje schaatsen. In Zwitserland zelf werd hij al snel kampioen, maar daar had hij natuurlijk niet met de echte grootheden te maken. In de tijd van Ard Schenk en Kees Verkerk, kwamen de ‘echte mannen’ dus uit Nederland en Noorwegen (dat is eigenlijk nog steeds zo). Bij internationale wedstrijden werd hij vaak laatste, maar stal wel de harten van de Nederlandse schaats fans. Op die manier ging hij toch regelmatig met de ‘groten der aarde’ om. Zijn passie voor het schaatsen won het van het feit dat hij simpel weg niet goed genoeg was om met de top mee te draaien.
Het was die passie die de schaatssport voor altijd zou veranderen. Hij zat vaak uren lang te piekeren hoe hij sneller over de baan kon gaan. Zo bedacht hij zelfs schaatsen met een gouden randje. Als de zon dan op het gouden randje zou schijnen, zou het metaal warm worden waardoor het ijs ietsjes smolt. Zodoende zou hij eventueel weer harder kunnen gaan rijden. De meeste mensen namen hem helemaal niet serieus, totdat hij op een gegeven ogenblik WEL met een fantastisch idee kwam aanzetten.
Het was namelijk Franz die als eerste zichzelf in een modern schaatspak hees. Iedereen lachte hem uit toen hij in dat pak op het ijs verscheen. Maar iedereen moest op een gegeven ogenblik ook inzien dat hij inderdaad ineens een stuk harder ging. Binnen de twee jaar, na al dat gelach, reed iedere professionele schaatser ineens in zo’n pak. Daarnaast heeft hij nog een uitvinding op zijn naam staan. Namelijk de verstelbare schaats. Daarmee kon je het schaatsijzer zelf positioneren onder de schaatsschoen.
Ik vond het verhaal van deze vent zo indrukwekkend, dat ik het dus even niet kon nalaten om over hem deze weblog te schrijven. Voor diegene die de uitzending van “Andere Tijden Sport” ook willen zien, raad ik aan om naar uitzendinggemist.nl te gaan.
Mazzel
De Zwitser Franz Krienbühl was de dertig al gepasseerd toen hij zich met de schaatssport ging bezig houden. Hij en zijn vrouw gingen een keer naar de ijsbaan, en toen hij daar eenmaal opstond, was hij meteen verkocht. Binnen de minuut vertelde hij tegen zijn vrouw dat hij een nieuwe passie had gevonden. Die dag zou een keerpunt worden in zijn leven. Ondanks dat hij niet super getalenteerd was, kon hij toch een aardig potje schaatsen. In Zwitserland zelf werd hij al snel kampioen, maar daar had hij natuurlijk niet met de echte grootheden te maken. In de tijd van Ard Schenk en Kees Verkerk, kwamen de ‘echte mannen’ dus uit Nederland en Noorwegen (dat is eigenlijk nog steeds zo). Bij internationale wedstrijden werd hij vaak laatste, maar stal wel de harten van de Nederlandse schaats fans. Op die manier ging hij toch regelmatig met de ‘groten der aarde’ om. Zijn passie voor het schaatsen won het van het feit dat hij simpel weg niet goed genoeg was om met de top mee te draaien.
Het was die passie die de schaatssport voor altijd zou veranderen. Hij zat vaak uren lang te piekeren hoe hij sneller over de baan kon gaan. Zo bedacht hij zelfs schaatsen met een gouden randje. Als de zon dan op het gouden randje zou schijnen, zou het metaal warm worden waardoor het ijs ietsjes smolt. Zodoende zou hij eventueel weer harder kunnen gaan rijden. De meeste mensen namen hem helemaal niet serieus, totdat hij op een gegeven ogenblik WEL met een fantastisch idee kwam aanzetten.
Het was namelijk Franz die als eerste zichzelf in een modern schaatspak hees. Iedereen lachte hem uit toen hij in dat pak op het ijs verscheen. Maar iedereen moest op een gegeven ogenblik ook inzien dat hij inderdaad ineens een stuk harder ging. Binnen de twee jaar, na al dat gelach, reed iedere professionele schaatser ineens in zo’n pak. Daarnaast heeft hij nog een uitvinding op zijn naam staan. Namelijk de verstelbare schaats. Daarmee kon je het schaatsijzer zelf positioneren onder de schaatsschoen.
Ik vond het verhaal van deze vent zo indrukwekkend, dat ik het dus even niet kon nalaten om over hem deze weblog te schrijven. Voor diegene die de uitzending van “Andere Tijden Sport” ook willen zien, raad ik aan om naar uitzendinggemist.nl te gaan.
Mazzel
6 januari 2010
Een druk begin
De feestdagen zitten er weer op en dit houd in dat ik ook weer moet werken. De eerste werkdagen waren extreem zwaar. Dat had ik natuurlijk kunnen weten omdat januari in het algemeen bekend staat als de drukste maand van het jaar. Of deze januari ook de drukste maand aller tijden gaat worden, moeten we natuurlijk even afwachten.
En dan moet ik in de avonden natuurlijk nu ook studeren. Vorige week woensdag zijn de benodigde spullen van de LOI binnengekomen, en kon ik aan de cursus beginnen. In een week tijd heb ik de eerste vijf hoofdstukken van het “Step by step” boek gelezen.. Bij hoofdstuk vijf zit de eerste opdracht die ik moet opsturen, maar dat heb ik nog niet gedaan. Vandaag heb ik het bij het lezen gehouden, en ga morgen avond me over de opdracht buigen. Tot nu toe is het allemaal nog te volgen, en ik hoop dat dit natuurlijk zo blijft. (duim voor me)
Afgelopen maandag was dus een voorbeeld van een compleet bezette dag. Overdag had ik een extreem drukke helpdesk dag. In de avond ging ik naar het zwembad.(het zwemmen ging trouwens verrassend goed. Mijn vorm komt langzaamaan terug). En daarna heb ik dus een hoofdstuk uit het cursus boek gelezen. Toen ik in bed lag bedacht ik mezelf dat het wel eens een druk jaar zou kunnen worden.
Mazzel.
En dan moet ik in de avonden natuurlijk nu ook studeren. Vorige week woensdag zijn de benodigde spullen van de LOI binnengekomen, en kon ik aan de cursus beginnen. In een week tijd heb ik de eerste vijf hoofdstukken van het “Step by step” boek gelezen.. Bij hoofdstuk vijf zit de eerste opdracht die ik moet opsturen, maar dat heb ik nog niet gedaan. Vandaag heb ik het bij het lezen gehouden, en ga morgen avond me over de opdracht buigen. Tot nu toe is het allemaal nog te volgen, en ik hoop dat dit natuurlijk zo blijft. (duim voor me)
Afgelopen maandag was dus een voorbeeld van een compleet bezette dag. Overdag had ik een extreem drukke helpdesk dag. In de avond ging ik naar het zwembad.(het zwemmen ging trouwens verrassend goed. Mijn vorm komt langzaamaan terug). En daarna heb ik dus een hoofdstuk uit het cursus boek gelezen. Toen ik in bed lag bedacht ik mezelf dat het wel eens een druk jaar zou kunnen worden.
Mazzel.
Abonneren op:
Posts (Atom)
