De incomplete toren

Na het avond eten van vandaag, plofte ik op de bank neer. Het was best wel een drukke werk dag geweest en zodoende kon ik wat extra rust gebruiken. Nathalie had nog genoeg energie over om even lekker zelf te gaan spelen, en dat kwam dus goed uit.

Het duurde niet lang voordat ze een blokje naast mij neerlag op de bank. Dit ritueel beviel haar wel en zodoende duurde het niet lang voordat alle 12 blokjes uit de doos naast mij op de bank lagen. Om ruimte te maken, ging ik al snel op mijn zij liggen, zodat ze volop met de blokjes kon spelen. Ze kreeg een nieuw idee en ging de bokjes een voor een naar de andere kant van de bank brengen. Toen ze daarmee klaar was, keerde ze het ritueel om, en bracht ze weer terug naar mij. Ik besloot om mee te gaan doen met dit spelletje en begon elke keer dat zij de blokjes weer terug bracht, een torentje te bouwen. Maar het torentje kwam nooit ‘af’. Elke keer als zij het laatste blokje naar de andere kant wilde brengen, keek ze even om en besefte dat het de laatste was. Ze lag het blokje dan weer terug zodat die het eerste blokje van de nieuwe stapel was. “Zo krijgt papa zijn toren nooit af” zei ik nog tegen mijn kleine meid, maar van die opmerking trok ze zich niets aan, en bleef het ritueel eindeloos herhalen.

Ik begon langzaam aan een beetje in te dutten en dacht na over het programma van Stephen Hawking wat ik gisteravond op Discovery World zat te kijken. Het ging daar over de snaar theorie en de wereld van het “sub atomic” zoals dat zo mooi in het Engels genoemd wordt. Helemaal snapte ik de uitleg niet, maar wat ik wel onthouden had, was dat in de microwereld alle mogelijke opties die er zijn, ook gebeuren. Mega vaag dus waar ik met mijn “eenvoudige” helpdesk brein niet bij kan. Tijdens het terug denken aan dit programma, besefte ik dat Nathalie natuurlijk nooit de steentjes letterlijk op de zelfde plek terug lag. Er was altijd een andere volgorde en plek waar mijn kleine meid ze neerlag. Een kleine vergelijking met het programma van de grootmeester in de rolstoel (Hawking is die beroemde wetenschapper die in de rolstoel zit), kon ik dus zo maken. Maar nadat ik even verder aan het nadenken was, viel me een betere ‘vergelijking’ op. Ons meisje is natuurlijk volop de wereld aan het verkennen. Elke dag leert ze er weer dingen bij. Maar uitgeleerd raakt een mens natuurlijk nooit. Bijna dagelijks besef ik me persoonlijk weer dat ik iets geleerd heb. De ‘betere’ vergelijking van Nathalie, die elke keer de blokjes klaar lag zodat ik er een toren van kon maken, had met de incomplete toren te maken. De toren raakt nooit af. Je ben nooit uit geleerd. Soms denk je wel dat je alles weet en dat je alles geleerd hebt, maar toch wordt je weer verrast en leer je er weer dingen bij.

Na een tijdje besloot Nathalie toch maar te stoppen met het heen en weer sjouwen van de blokjes. Ze ging op de bank zitten en keek uitgebreid naar mijn bril. Die heeft ze altijd al mega interessant gevonden. Opeens ging ze half op me liggen en probeerde achter mijn bril te kijken. Het duurde niet lang voordat ik besefte dat zij wilde weten wat ik door dat ding heen zag. Ik haalde mijn bril van mijn neus af en hield hem heel even voor haar gezicht. Niet te lang natuurlijk, want dat is niet goed voor haar ogen. Ik zag de verwondering op haar gezicht. “weer wat geleerd” zal ze wel gedacht hebben.. Ach ja.. op die leeftijd ben je bijna de hele dag bezig met bouwen aan je ‘leer’ torentje.

Mazzel