Troosten

Afgelopen weekend in de ochtend waren Nathalie en ik alleen beneden. Het was Mama’s beurt om even lekker uit te slapen en zodoende waren wij met zijn tweetjes beneden. We hadden net gegeten en ons lieve meissie begon lekker te spelen met haar knuffels en speelgoed. De grond (en tafel) zagen er nu nog lekker opgeruimd uit, maar dat duurt in het algemeen niet erg lang met zo’n twee jarig “monstertje”. Nee, binnen notime heeft ze er een gezellige bende van gemaakt waarin ze zich lekker vermaakt.

Alles ging prima, totdat ze ergens over struikelde. De schrik was volgens mij groter dat de pijn, maar toch kwam ze huilend naar me toe. Meestal, als ik haar dan optil om haar te troosten, wil ze vrij snel weer neergezet worden om dan even lekker alleen verder te blijven huilen. Het naar mij toelopen hoort aanvankelijk alleen maar bij de schrik vermoed ik. Maar dit keer was het anders. Ze bleef in mijn armen hangen met haar hoofdje op mijn schouders en de tranen bleven maar vloeien. Het was echt geen erge val en ze kon ook niet veel pijn hebben. Ze vond het wel even lekker om bij papa in zijn armen te liggen vermoedde ik. Na een minuut of twee hield ze het weer voor gezien en riep om Mimi. Dat is de pop Ini mini uit Sesamstraat die ze van mijn (helaas oud) collega Jeroen had gekregen. Ze kan de naam nog niet goed uitspreken, dus noem ze de beroemde muis : Mimi. Ze liep met Mimi een paar stappen weg en draaide zich toen ineens om. Ze keek me een paar secondes aandachtig aan, en die blik herkend papa ondertussen. Het was namelijk de blik : “ik denk even ergens flink over na”. Spontaan, zonder dat er iets gebeurde, begon ze weer te huilen. Ze rende op mij af en wilde weer in mijn armen liggen. Ik vroeg aan haar of ze nog pijn had, maar dat ontkende ons peutertje meteen. Ik vroeg toen of ze gewoon getroost wilde worden en daarop werd wel positief beantwoord. Het troosten ging weer een minuut of 2 door.

Daarna was het mimi’s beurt. Ook Mimi moest natuurlijk door papa getroost worden, en dat deed ik dan ook volop. De arme muis had gelukkig niets, maar voor Nathalie was het kennelijk erg belangrijk dat de muis ook in het ritueel werd meegenomen. Ze pakte daarna mimi weer van me af en ging lekker verder spelen.. weer een leer momentje bedacht ik mezelf. Het getroost worden idee snapte ze voor dit verhaal ook wel hoor. Maar ik heb zo het gevoel dat het besef wat het precies inhoud, afgelopen zaterdag in ons meissie te binnen schoot.

mazzel