De zwemtocht der tochten

Daar stonden we dan. Collega Jeroen en ik op het eiland Marken te wachten op het startschot. Er werd even verteld dat het water “slechts” 16.9 graden was en dat er windkracht zeven stond. Eventjes bekroop mij het gevoel van : “waar ben ik aan begonnen”. Maar dat wisselde al snel af met de gedachte dat dit DE prestatie der prestatie tochten zal worden. Verre weg de meeste zwemmers hadden een wetsuite aan, maar ik liep daar natuurlijk in mijn zwembroekie rond. Een vrouw kwam vlak voor de start naar me toe en vroeg of ik echt “zo” zou vertrekken. “eh.. ja” kon ik als enige antwoord geven natuurlijk.

De eerste 200 meter waren vreselijk. Zo koud als het water was. Maar met de ervaring die ik de afgelopen jaren met de Ter Rede van Hoorn heb opgedaan, wist ik dat dit tijdelijk zou zijn. En dat klopte inderdaad, want daarna begon ik lekker in mijn slag te raken. Er waren een aantal boeien weggeslagen door de wind, zodat het oriënteren soms wat moeilijk was, maar later op het parkoer lagen alle boeien er gewoon. Dan is het een kwestie om je maar steeds op de volgende boei te concentreren. Hoe langer je aan het zwemmen bent, hoe sneller je bij de boei lijkt te zijn. Dat zal wel een gevoels kwestie zijn denk ik zo, maar het viel mij wel op.

Ik had vooraf een eindtijd in gedachte van 1 uur en 20 minuten. Daar was ik tijdens de zwemtocht zelf niet zo mee bezig. Dit omdat het weer natuurlijk zo vreselijk was. Maar toen ik er bijna was en ik even op mijn horloge keek, had ik door dat de voorgenomen tijd er toch nog inzat. Dus besloot ik om een eindsprint in te zetten. Na 1 uur en 19 minuten had ik de drie en een halve kilometer helemaal afgelegd. Een topprestatie vond ik dat van mij zelf. Ik ging snel naar de omkleed tent om de kou de baas te blijven, maar dat bleek achteraf onmogelijk te zijn. Ondanks dat ik helemaal aangekleed was begon ik toch behoorlijk te bibberen. Mijn spieren werden nu niet meer constant gebruikt natuurlijk en daarom was de tril reactie een logisch vervolg. Na het verwerken van een overheerlijk noedelsoepje en wat andere versnaperingen, ging het beter en hield het bibberen langzaam aan op.

Al met al een fantastische ervaring en ik hoop dat er erg veel geld verzameld is voor stichting Gijsje Eigenwijsje.

Mazzel