Het tuinhuisje

“papa, binnen komen.” . Ik word door mijn dochter uitgenodigd om in haar nieuwe tuinhuisje te komen thee drinken. Ik ga dus het huisje binnen en ga op een stoeltje zitten. Nadat we lekker een denkbeeldig kopje hebben gedronken, komt Nathalie op een ander idee. Papa opsluiten in het tuinhuisje.

Ze gaat het huisje uit en daarna sluit ze het deurtje achter zich. Ik blijf alleen achter. Ik vraag haar of papa ook weer naar buiten mag, maar dat wordt niet toegestaan door de eigenwijze peuter. Af en toe drukt ze op het belletje van de deur en komt dan weer een kopje thee drinken. Maar ze verlaat dus zelf elke keer het huisje zodat ik alleen in mijn “cel” achterblijf. Dan bedenk ik een list. Nadat ik diverse keren had gevraagd of ik er weer uit mocht, vertelde ik dat ik wel erg eenzaam ben. “Wil je een knuffel uit de knuffelbak voor me halen?”, vraag ik haar. Tot mijn verbazing gaat ze akkoord, en verzuimt op die manier even haar nieuwe hobby als cipier. Ik sluip snel het huisje uit en verberg me zodat ze me niet meer kan zien. Toen ze weer terug was, deed ze de deur open. Tot haar verbazing ziet ze papa niet meer op het stoeltje zitten. “Papa”…. Roept ze en ze rent om het huisje heen opzoek naar de ontsnapte gevangene. Het eindigt in een wedstrijdje rennen om het nieuwe tuinhuisje.

Al met al bevalt het nieuwe huisje ons meissie wel erg goed. Ze speelt er bijna dagelijks in. De eerste avond dat ze naar bed toe moest, heb ik haar voor het eerst in mijn leven over mijn schouders weg moeten dragen. Ze wilde maar niet stoppen met spelen. Ik moest haar beloven dat het huisje er morgen weer zou staan. Door haar slaapkamer raam moest ik de eerste paar avonden het huisje laten zien, omdat ze bang was dat het de dag erna niet meer zou zijn. Dat hoeft nu niet al niet meer. Ze weet dat het huisje de dag erna heus nog wel zal zijn.

Mazzel.