De ijsbaan van Hasselt

Als eerst even dit..... zucht....
Nederland is uit het wk geknikkerd door Portugal. Ik had er al een hard hoofd in dat het goed zou aflopen en helaas had ik dus gelijk gekregen. Ook met de voetbal poule gaat het niet goed. Ik sta nu ergens op de 50ste of 60ste plaats. Een keer trek je de conclusie... het wk is een hele grote illusie. Jammer maar waar.

Maar er zijn ook nog mooie dingen in het leven. Het is even zoeken, maar dan heb je ook wat. Zo hadden Rachel en ik een verjaardag van haar tante. Die werd namelijk 50 jaar oud, en dat moest gevierd worden. Daarvoor moesten we wel even een flink eind rijden, want ze woont namelijk in Hasselt, en dit ligt bij Zwolle in de buurt. Ik had uitgerekend dat het veruit het snelste rijden was, als we via de dijk Enkhuizen/lelystad zouden gaan. Alleen doe je dan wel aan massa moord, want het kri-oelt er van de vliegen. Mijn golfje is nu nog minder wit dan normaal....
Hoe dan ook, we reden er in een keer heen, zonder mijn tommie, want die heeft problemen met het opzoeken van de satalieten. Dus kan ik alleen de kaart optie nog gebruiken. Maar eenmaal in het dorpje aangekomen is het natuurlijk wel nogeven zoeken naar het adres. Daarmee hadden we enorm veel mazzel, want eigenlijk deed ik maar wat... eh.. hier vast links, en hier vast rechts.. En ja hoor, daar zagen we een molen die vlak bij het einddoel was gelocaliseerd.

Het feest werd in een gebouwtje gegeven dat aan de rand van Hasselt lag. Het was het gebouw van de ijsbaan van Hasselt wat dus aan een groot grasveld lag. Het was een echte, want de verlichting stond er nog. Alleen dooide het op deze juni dag, wat dus eigenlijk wel normaal is. Ondanks dat was het net een Bob Ross schilderij. Aan de linkerkant kon je mooi de vestings muur van Hasselt zien (ja, er viel vast iets te verdedigen), en aan de rechterkant de, door de ondergaande zon mooi verlichte ijsbaan. Met een mooi gebouwtje ervoor. Ik zag het zo voor me dat Bobbie dit schilderij aan het maken was op tv noordholland. We werden flink verwent wat er was van alles te eten. En dat deden we dan ook de gehele avond. Vooral de slagroomsoesjes scoorden goed bij Jeroentje. De terug reis ging weer in een 'moordend' tempo over de dijk. Het leek wel alsof het regende. Dat geluid gaf het ook, maar het waren de duizenden vliegjes die de ondergang van oranje, de dag erna, niet hoefde mee te maken.

Mazzel