Knallen op 'De Westfries'

Zoals Rachel al had gemeld op haar weblog, schrijf ik wat over onze schaats middag. We waren al voor de vakantie op het idee gekomen om, als we deze vrijdag terug waren, de nieuwe Hoornse schaatsbaan 'De Westfries' te gaan bezoeken. Maar na een reis van 2 uur moesten we ons zelf wel even overhalen om dat daadwerkelijk te gaan doen. Maar, toen we eenmaal op de fiets zaten konden we haast niet wachten om het ijs op te gaan.

Rachel en ik hebben er een traditie van gemaakt om minimaal 1 maal per jaar te gaan schaatsen. Dit jaar was het zelfs de tweede keer al. Rachel heeft er trouwens zelf nog een traditie bij ge-cre-eert. Ze blijkt namelijk altijd ruzie te maken met haar schaatsen. Dit keer ontbrak er eerst een riempje aan een schaats. Bij het tweede paar wat ze ging proberen, waren het volgens de opgeplakte stickers, twee linker schaatsen. Dit bleek niet te kloppen. Het waren weldegelijk een linker en rechter schaats. Alleen de stikkertjes klopten dus niet. We hebben van de schaats verhuur dame gehoort dat op een blauwe maandag er een belg gewerkt had. Dus dat verklaarde alles. Hoe dan ook, weer na een moeizame start, konden we dus allebei de baan op.

De vorige keer dat we dit gedaan hadden wilde ik zo graag die 10 kilometer binnen 1 uur afleggen. Ik vind dat je niet geschaatst hebt op een echte 400 meter baan, als je niet minimaal 25 rondjes hebt afgelegd. De laatste keer had ik deze slopende afstand in 51 minuten en 50 secondes afgelegd. Deze tijd was voor verbetering vatbaar. Zeker omdat ik bij die laatste keer Rachel met haar schaatsen had geholpen, en ik had dus toen even gestopt. Vol goede moed begon ik aan een inrij rondje.... phoe, wat viel dat tegen... Ik betwijfelde of ik die 25 rondjes zo ie zo zou redden. Met een beetje tegenzin begon ik dus aan de zware klus. Op mijn horloge zou ik de tijd bijhouden, dus ik wachte keurig totdat de minuut voorbij was. De veldslag begon precies om 13:30. Kijk, ik mocht nog op een historische tijd vertrekken ook. Het was Koss die ooit de 10 kilometer in 13 minuut 30 aflegde. En ik begon mijn poging om 13 uur 30... Dat moet een goed voorteken zijn bedacht ik mezelf. Naarmate de rondjes vorderde ging het langzaam aan weer lekkerder... Ik kwam weer in mijn slag terecht. Op de 5 kilometer keek ik even snel op mijn horloge hoe ik er voor stond. En dat zag er goed uit... ongeveer 20 minuten... Een stuk sneller dus dan de vorige keer, en het leek er naar uit te zien dat ik de 50 minuten grens wel zou kunnen verbreken. Eventjes hoopte ik de 40 minuten grens dan ook maar mee te nemen, maar daarvoor moest ik wel wat harder gaan. Aan de conditie kon het niet leggen, dus waagde ik het er gewoon op. Even een tandje erbij moest mogelijk zijn, zeker omdat mijn slag steeds beter ging lopen. Nu kan ik ook pas echt begrijpen wat de professionals allemaal meemaken op deze afstand. Ik ging helemaal kapot. Dan loop je echt de baantjes te tellen. Gelukkig gaf het zicht op het einde me weer moed. Even een eindsprint, net zoals bij het zwemmen. Ik wist uiteinderlijk 38:56 op de klok neer te zetten. Kijk daar was ik dik tevreden mee.

Met zo'n opsteker wilde ik de overige allround afstanden ook schaatsen. Dat hadden Rachel en ik de laatste keer ook gedaan. De 5 kilometer ging toen in 21:05... Deze keer deed ik er 18:25 over.. De 1500 meter ging de vorige keer in 6:02, en nu in 5:39. En tot slot de 500 meter.. Die ging de vorige keer in 1:53, en deze keer in 1:43. Allemaal persoonlijke records dus op deze gloed nieuwe ijsbaan... O, en als je nu denkt dat ik een allround schaats kampioen ben, dan heb je het mis. Ik werd nogsteeds door koters ingehaald die waarschijnlijk aangegroeide schaatsen hebben.

Volgend jaar gaan Rachel en ik de traditie weer proberen vol te houden. Want slopend is het wel.. We hebben allebei een behoorlijke spierpijn. Maar ook dat hoort erbij.

Mazzel