De trip naar Portugal

Toen Rachel en ik een paar maanden geleden op het internet naar vakanties aan het zoeken waren, kwam Portugal bij mij nogal landveradelijk over. Was het Portugal niet die het Nederlands elftal zowel in een EK en een WK naar huis had gestuurd? Maar na het zien van die plaatjes en het lezen van de veel belovende teksten, hadden Rachel en ik de vakantie toch geboekt.

Vrijdag de 22ste werden we door mijn moeder naar Schiphol gebracht. We waren dik optijd vertrokken omdat we bang waren voor files, maar dat viel achteraf wel mee. Er stond maar een kleintje op de A4 richting het vliegveld, maar dat was meer langzaam rijdend verkeer dan dat het daadwerkelijk een file genoemd mag worden. Om tien over vier stonden we dus op het vliegveld en zochten we de incheck balie. Die hadden we zo gevonden. Aangezien we te vroeg waren, was onze balie nog niet eens open, maar dat was maar een minuutje of 10 wachten. We waren volgens mij dus een van de eerste die een plekje in het vliegtuig hadden geboekt, en vandaar dat ons nog keurig gevraagd werd waar we wouden gaan zitten. 'Bij het raam natuurlijk', was het antwoord op die vraag. Klonk vrij logisch vond ik zelf. Waarschijnlijk gebruiken die incheck mensen deze vraag om de reiziger nog extra te motiveren voordat ze straks lang moeten wachten om het vliegtuig in te mogen.

Alles leek keurig op tijd te verlopen. Rachel en ik herinnerde onze schrik wachttijden van vorig jaar nog, maar we zaten dit keer optijd in het vliegtuig. Echter vertrok deze niet. We zaten maar wat te wachten en de orginele vertrek tijd versteek op een gegeven ogenblik. De kapitein van het 737-800 toestel kwam aan het woord. Hij vertelde dat het ons ongetwijfelt was opgevallen dat het zo regende en omweerde. Dat klopte, we hebben onze koffers in de stromende regen het vliegtuig in zien gaan. Dat kon je perfect zien vanaf de gate.'Helaas,' ging de kapitein verder, 'heeft de bliksem dit vliegtuig geraakt. De verbinding met de toren is weg, en ook is er een monitor in de cockpit uitgevallen. We hebben de technische dienst op de hoogte gebracht.'.. He???, bliksem inslag terwijl wij in het toestel zitten? Zouden we niet geroosterd moeten zijn? Blijkbaar niet, maar het vliegtuig zelf was niet meer in staat om de vlucht naar Portugal te maken. We moesten dus na een tijdje het vliegtuig verlaten en konden in een andere 737-800 toestel plaatsnemen. We hadden anderhalf uur vertraging voordat we pas echt de lucht in gingen. Dat verbleek met de uren vertraging van vorig jaar, dus vonden Rachel en ik het niet erg. We waren al lang blij dat Transavia blijkbaar een reserve toestel ergens achter de hand had.

Ik had, voordat we naar onze gate gingen, zoveel mogelijk gegeten bij de Burger King. Dit in de hoop dat als we boven Frankrijk vlogen, ik ongelovelijk naar de WC moest. Hier had ik al weken om gelachen met mijn collega Jeroen. In onze fantasie zat er naast de ingang van de wc een 'let go' hendel, die de gehele hoop naar beneden zou laten vallen. Ik moest hier aan denken toen de purser aangaf dat we boven Parijs vlogen. Maarja, meer dan een fantasie werd dit niet..... De vlucht duurde maar 2 uur en 3 kwartier. Buiten werd het langzamerhand donker, en Rachel heeft nog een prachtige ondergaande zon geflilmt. Ook hebben we prachige foto's van het wolkendek gemaakt dat als een soort landschap onder het vliegtuig door schoot. Dit zijn altijd de mooie momenten van een vlucht. De landing en het opstijgen is altijd het spannenste. En de turbulentie is altijd het vervelenste. Gelukkig hebben we daar bijna geen last van gehad. Het vliegtuig landde ongeveer om 12 uur Portugese tijd in Faro. De mensen van Jiba stonden ons al op te wachten. Zij hadden keurig busjes geregeld die de reizigers naar hun hotel zouden brengen.

Kortom, de vakantie kon beginnen.
Mazzel