Flapperde flap

De laatste keer dat ik bij de paradontoloog in de stoel zat, dacht ik dat ik abosuluut niet meer zenuwachtig kon zijn dan toen, maar helaas zat ik ernaast. Vandaag heb ik een nieuw record 'extreem zenuwachtig voor de tandarts zijn', neergezet.

Het mag bekend zijn dat Fleur de laatste tijd mijn smoelwerk grondig heeft schoongemaakt. Ik noemde haar, in de blogfiles, eigenlijk de paradontoloog, maar dat bleek achteraf niet het geval te zijn. Zij is 'slechts' een mondhygieniste. De echte paradontoloog heb ik vandaag een bezoekje gebracht. Reden.... Een flapoperatie!!!! Laat ik eerst maar even omschrijven wat dit precies inhoud. De gevreesde bacterie die onder je tandvlees zit, heeft zich zo diep genesteld, dat zelfs Fleur er niet meer bij kan. Dan moet je tandvlees open geneden worden, zodat ze daaronder schoon kunnen maken. De gedachte alleen al aan deze ingreep heeft mijn weken bezig gehouden. Ik moest eigenlijk op 14 september al langs, maar toen was ze ziek, en zodoende heb ik het lekker vooruit geplant. Ergens in november leek mij toen wel een goed idee. Maar ja, het wordt natuurlijk vanzelf november. Dit keer werd ik niet uit me bed gebelt met de mededeling dat ze ziek was. Nee, dit keer was er geen ontsnappen meer aan.

Ik had om half twaalf afgesproken. Maar het duurde zeker tot kwart voor twaalf voordat ik aan de beurt was. 'Mr Muis???' werd er geroepen... Ik antwoorde :'helaas wel ja'. Die reactie leverde nog wat gelach op in de wachtruimte. Maar het lachen verging mij snel toen ik in die stoel zat. Het leek wel alsof ik parkinson had. Zo hevig was ik aan het trillen. Ik kon er zelf niets aan doen. De paradontoloog en haar assistente probeerde me nog op mijn gemak te brengen, maar tegen het trillen hielp dat niet. Ik was er zelf wel blij mee. Dan zijn het tenminste niet van die mensen die goed in hun beroep zijn, maar niets op hebben met mensen. Nee, deze twee hadden gelukkig beide hoog in het faandel zitten. Achteraf viel de operatie zelf wel mee. Ik dacht van het gesprek van vorige keer te hebben vernomen, dat de operatie 3 kwartier zou duren. Maar dat had ik vast verkeerd begrepen. Binnen 10 minuten was het werkelijke werkje klaar. Daarvoor moest natuurlijk de verdoving nog wel inwerken. Na de operatie ben ik toch nogmaar even in de stoel blijven liggen. Ik was bang dat ik anders van me stokkie zou gaan als ik naar de deur zou proberen te lopen. Na zeker een kwarier 'na liggen', heb ik het er toch op gewaagd. Jeroentje was weer helemaal de oude. Ik was alleen wat litertjes zweet kwijt.

Story continues (er komt namelijk volgend jaar nog een flap operatie)
Mazzel