Noodsituatie op de helpdesk

Er zijn bijna elke dag wel noodsituatie's op een helpdesk. Op zich niets bezonders dus, maar dat zijn altijd situatie's die met het werk te maken hebben. Geen echte noodsituatie's dus. Helaas veranderde dat deze week behoorlijk.

Het was al tegen vijven toen het voorval gebeurde. We waren nog maar met zijn drie-en op de helpdesk. Mijn collega Danny viel het op dat onze collega Jolanda niet reageerde op wat hij aan haar vroeg. Hij was bang dat er iets mis was, dus gingen we samen even kijken wat er met haar aan de hand was...... Ze zat een beetje voorover gebogen, half op haar tafel te hangen. Ik vroeg of ze een glaasje water wilde, of even naar buiten kon gaan om wat frisse lucht te happen. Maar ook ik kreeg totaal geen response..... Langzamerhand beseften we dat er iets goed mis met haar was. Ik ben meteen naar mijn chef gerent, en heb hem erbij gehaald.... Ook op zijn vragen gaf ze totaal geen antwoord. Het idee werd geoppert om haar naar de eerste hulp te gaan brengen, maar daar zijn we toch vanaf gestapt. Het leek ons toch beter om 112 te gaan bellen. Ik pakte de telefoon en besefte me dat dit de eerste keer in mijn hele leven was dat ik dit gedaan had. Na een vragen vuur op me af te hebben gehad, vertelde de mevrouw aan de andere kant van de lijn, dat de ambulance onderweg was. Ze zeggen altijd dat het dan lijkt alsof het uren duurt voordat die er dan is... Nou, dat is inderdaad het geval. Ik heb niet bijgehouden of het daadwerkelijk zo was, maar het leek enorm lang te duren.... Er stapte twee dames uit, die meteen aan het werk gingen. Onze collega gaf af en toe nu weer wel antwoord op de vragen die het ambulance personeel aan haar vroegen. Zodoende werd ze in goed overleg naar de brancard geloost. Ik kreeg snel het gevoel dat twee artsen wel erg weinig waren. De een was met een zuurstof fles bezig, en de ander met een hart meter. En er was niemand die het infuus omhoog kon houden. Wij als collega's hebben ze toen maar een handje geholpen. Ik hielt het infuus wel omhoog, en bij het inladen van de spullen in de ambulance hebben er ook een paar collega's mee geholpen. Ik vond dit niet erg om te doen, maar schrok hier wel van. Stel dat wij er niet bij waren. Hoe zouden ze dat dan gedaan hebben? .. Ik verraste mezelf trouwens ook, want bij een naalt in mijn eigen arm, moet ik zeker een kwartier op een bankje liggen. En als ik alleen al aan ziekenhuis serie denk, word ik al duizelig. Ik had normaal gesproken al lang onder tafel moeten liggen. Maar waarschijnlijk stond ik stijf van de adrenaline, zodat ik zonder problemen samen met mijn collega's het ambulance personeel kon helpen.

Voor ons was het toen over, maar voor onze collega begon het toen pas echt.... De volgende dag kregen we te horen dat ze een hersenbloeding heeft gehad en dat ze meteen ge-opereert moest worden. Deze operatie schijnt goed te zijn verlopen. Maar hoe het nu verder met haar zal gaan, zullen we nog even moeten afwachten.

Mazzel