Een kerst vol eten, kinderen en Harry's

Met de kerstdagen zijn Rachel en ik altijd bij familie op visite. Zo gingen we eerste kerst dag naar mijn tante toe. Tweede kerstdag zijn we eerst wezen brunchen bij mijn ouders, en zijn daarna naar Rachel haar ouders gegaan.

Het was eigenlijk helemaal niet duidelijk of het eerste kerst dag bij mijn tante wel door zou gaan. Het is namelijk de tante die dit jaar haar man is kwijt geraakt. Echt in een 'feest stemming' was de familie dit jaar dus niet geweest. Toch besloot ze om de kerst traditie door te laten gaan, en daar ben ik haar erg dankbaar voor. Ik vind het altijd een erg gezellige dag. Ondanks dat ik kerst tegenwoordig steeds commercieler vind worden, blijft het een uitstekende familie aangelegenheid. Er komen natuurlijk ook steeds meer kleine kinderen bij naarmate onze familie leden ouder worden. Mijn neef had zijn 'doerak' ook meegenomen en die heeft volgens mij geen moment stil gezeten. Ik kan me een moment herinneren dat ik stil op de bank zat en dat de kleine met hoge snelheid op de bank kwam afrennen. Hij dook boven op me, begon een dansje te doen op mijn buik. Kroop toen, op een of andere manier, achter me, en probeerde me toen van de bank af te duwen. Wat hem overigens niet lukte, want ik ben daar iets te zwaar voor. Al met al wordt het dus steeds drukker (en dus ook gezelliger) op zo'n kerst feest, met natuurlijk heerlijk eten erbij. Rachel en ik zitten dan altijd aan de gourmet tafel, omdat we dat het lekkerst vinden. Maar er is ook een fondue tafel, zodat iedereen aan zijn trekken kan komen. Naast al dat eten en ouwehoeren hebben we ook spelletjes gedaan. Ik heb Bram ingemaakt met dammen, wat ik al een hele tijd niet meer gedaan had. Ik had wel de hulp van Moniek nodig, die me trouw bijstond als het moeilijk werd.

Tweede kerstdag zijn we dus eerst wezen brunchen bij mijn moeder en Bram. En daarna zijn we doorgereden naar Rachel haar ouders. Waar we weer lekker gegeten, ge-ouwehoerd en met kinderen hebben gespeeld. Vooral Tijn vind wie het harst kan schreeuwen een erg leuk spel. Hij denkt vast dat wij allemaal slechthorend zijn, want hij praat dus erg luid. Hij is ook goed in het bouwen van torens, en daar heb ik hem ook mee geholpen. Ik heb er zelfs eentje gemaakt die hoger was dan hem.

Tijdens de kerstdagen waren de drie Harry Potter films op tv. Op kerst avond zelf, hebben Rachel en ik die 'live' gevolgd. Die van eerste en tweede kerst dag hadden we opgenomen, en hebben we 'derde' kerstdag samen bekeken. Ik vond vooral deel drie erg gaaf. Ook gaat het erg goed met onze eigen Harry. Hij heeft ondertussen flink haar gekregen, wat keurig recht overeind blijft staan. Zo lijkt hij wel op een Super Saiyan uit de tekenfilm serie Dragonball Z. Die hadden dat grote haar van hun ook zo recht overeind staan, alleen is het haar van onze Harry natuurlijk groen. En niet geel zoals bij de Saiyans.

Mazzel

Harry met haar

Een paar weken geleden had ik mijn zus geholpen met verhuizen. Nou ja, de term verhuizen klopt niet helemaal, want we hebben haar huis leeggehaald en hebben haar spullen bij mijn ouders opgeslagen. Ze woont namelijk nu tijdelijk in bij de ouders van haar vriend, omdat hun eigen huis nog gebouwd moet worden. Maar ze had haar appartement wel al verkocht, dus zodoende hielpen Rachel en ik mee met het sjouwen. Ze gaat trouwens helemaal in het oosten van het land wonen, dus dan kan ze ook niet zomaar even op en neer om mee te helpen. Ze was er dus zelf helemaal niet bij, terwijl wij haar huis aan het leeghalen waren.

Daarom besloot ze dus ons kado-tjes te geven als bedankje voor al het werk wat we op die zaterdag middag voor haar hadden gedaan. Mijn moeder kreeg een collectie met maarliefs 40 klassieke cd's. Bram kreeg een scheurkalender van 2008 met allemaal sudoku's puzzels erop. Rachel kreeg diverse sieraden doosjes. Samen kregen we ook nog een aantal mooie kaarsen. En ikke.... ik kreeg een Harry....... Een Harry zonder haar....

Wat is een Harry? Nou, het is onze nieuwe vriend die bij ons op tafel staat. Het is een hoofd met graszaadjes, die moeten uitgroeien zodat hij haar lijkt te krijgen. Hij heeft, net als een echt mens, oren, ogen en zelfs een bril, en hij zuipt behoorlijk wat water. We moesten hem eerst 15 minuten onder dompelen, zodat ie goed volliep met water. Daarna hebben we hem op een goed verlichte plek in de huiskamer neergezet. Volgens de omschrijving duurt het zeker een week voordat Harry haar krijgt, maar tot vanmiddag aan toe, was daar niets van te merken. Daarom deden Rachel en ik onze uiterste best om Harry vandaag zo lang mogelijk in het zonlicht te laten staan. Het was prachtig weer vandaag met erg veel zon, dus elke keer als Harry dreigde in de schaduw te komen te staan, hebben we hem weer verplaatst. En met succes.. Ik keek vanavond toevallig even naar Harry, en wat bleek het geval te zijn. Harry heeft een paar sprieten gekregen. Kijk, dat was goed nieuws. Hopelijk groeit Harry's haar bos goed, zodat ik een foto op de blogfile kan neerzetten.

Mazzel

C-diploma

Gister was het weer zover.. Een 'klein familie lid' van Rachel en mij moest afzwemmen, en de traditie verteld ons dat we daar altijd heel graag bij zijn. Moniek ging gister op voor haar C diploma. Aanvankelijk zou ze niet verder gaan dan haar B, maar het zwemmen bleef toch aan haar knagen, en zodoende is ze toch door gegaan.

Het was duidelijk merkbaar dat ze behoorlijk zenieuwachtig was. Alle onderdelen had ze wel onder de knie, maar het onderwater zwemmen zat haar nog een beetje dwars. Nadat je de negen meter onderwater zwemmen heb afgelegd, moet je ook nog eens door een gat heen. En voor kinderen is dat wel een angstige aangelegenheid. Bovendien redde ze het niet bij een eerste test om op te mogen voor haar C diploma. Ook was ze vandaag snip verkouwden, en zodoende was ze er helemaal niet zeker van dat ze het ging redden..... Toch pakte ze het prima aan. Ze stond nog geen 3 secondes op het startblok en vertrok toen als een raket. Het ging zo snel dat Rachel nieteens een knappe foto heeft kunnen maken (foto hieronder is van een ander onderdeel). Ze was ook zo weer boven, en gelukkig aan de juiste kant van het doek. De afzet van de startblok was dus spectaculair. Zeker omdat de kinderen blijkbaar goed leren afzetten. Toen ik een paar weken geleden met Tim en Moniek gingen zwemmen, zag ik haar deze afzet ook al doen. Ik was toen al onder de indruk.

Het afzwemmen duurde trouwens vrij lang. De kinderen waren zeker 45 minuten bezig voordat ze klaar waren en hun diploma kregen. Ze was natuurlijk zo trots als een pauw, en Rachel en ik hebben haar ook nog een kado-tje gegeven, want dat hoort ook bij de traditie. Zoals het er nu naaruit ziet, gaat ze niet verder voor haar D diploma. Maar dat verhaal heb ik dus eerder gehoort. Ergens hoop ik toch dat ze verder gaat, maar dat moet ze natuurlijk helemaal zelf weten.

Mazzel

Jeroen .. de dinosaurus

De Sint zit al bijna weer een week op zijn boot die richting Spanje vaart. Mijn kleine neef Tim wist mij te vertellen dat die reis zeker zes weken duurt. Dat deed hij toen we een paar weken geleden naar het zwembad toe reden. Ik besefte me toen pas dat de Sint oud en nieuw dus ongeveer in de Franse wateren moest vieren. Arme man.. Zoveel kado's aan de kinderen geven, en dan ben je niet eens thuis als het oud en nieuw is (en ook nog in Frankrijk). Maarja, hij zal wel wat gewent zijn. Ik vond het wel gaaf dat Tim daar dus helemaal bij stil stond. Ik kan me uit mijn eigen jeugd, eigenlijk helemaal niet herinneren dat ik me dat had afgevraagd. De Sint was er gewoon, en ging ook weer weg. Tja, hoe lang die reis duurde, was voor mij zeker niet belangrijk om over na te denken.

Het weekeinde voordat de Sint weer terug naar Spanje ging, kwam hij nogeven langs bij Rachel haar familie. Hij had twee grappige pieten meegenomen, die de kado verpakking keurig onder de mat opborgen. Kijk, dat is pas netjes. Tijn en Tom waren er natuurlijk ook bij. Ze zijn normaal gesproken zeer 'aanwezig' op zo'n gezellige familie middag, maar ze werden een stuk stiller toen de Sint via de achterdeur naar binnen kwam wandelen. Gelukkig was de schrik van korte duur. Zeker toen de kado's boven water kwamen. Tijn had ook een ware dinosaurus gekregen. Of de groene kleur van de T-rex ook overeen komt met het 65 miljoen jaar geleden uitgestorven orgineel, valt natuurlijk te betwijfelen. Wel besloot Tijn de bij behorende geluiden met mij uit te testen. Ik was waarschijnlijk zo overtuigend dat hij een paar minuten later naar me toe kwam met de vraag of ik geen echte dino was. Ik was stomverbaast, maar kon de vraag wel begrijpen. We deden namelijk allebij erg onze best. Ik vertelde dat ik geen echte dinosaurus was, maar wel reuze trek had in een broodje Tijn. Gelukkig had hij door dat ik een geintje maakte. Hij kwam stoer tegenover me staan, flink grommend. Zoals een echte T-rex waarschijnlijk ook gedaan zou hebben.

Er was, na het feest, nog een enorme zak pepernoten over, die eigenlijk niemand meer mee naar huis wilde nemen. Nou, zei ik, dan offer ik mezelf wel op. Ik had de zak mee genomen naar mijn werk, waar we tot op de dag van vandaag nog mee bezig zijn. Heerlijk al die pepernoten. Gelukkig zijn ze maar een beperkt aantal maanden te koop, anders zou ik me waarschijnlijk misselijk eten.

Mazzel

Dan maak ik het zelf wel

Ik moest vandaag naar een klant in hartje Amsterdam. Naar de binnenstad van een grote plaats afreizen, is nou niet bepaalt een favoriete hobby van mij. Na wat zoekwerk kon ik eindelijk een plekkie vinden waar ik mijn geleende bolide kon parkeren. Het koste nieteens zo duur. Slechts 2,10 per uur, terwijl ik schrik bedragen had gezien op het internet. Nou is 2,10 best veel natuurlijk, maar als je het dubbele verwacht, dan valt het reuze mee. Waarschijnlijk hebben ze dat dus expres gedaan, zodat je met een goed gevoel je muntjes in de automaat mietert.

Ik had vorige week al gehoort dat ik naar deze klant toe moest, vandaar dat ik toen alvast een testopstelling had gemaakt voor wat ik aan het probleem kon doen. En dat bleek achteraf een goede zet, want het bleek veel lastiger dan ik had gedacht. Ik dacht in het begin dat ik de 'Queue' moest installeren om de klant zijn probleem de baas te kunnen zijn. "Wat is een Queue?" hoor ik je vragen. Nou, stel dat je meerdere pc's hebt, met overal je eigen computer programma daarop. Maar je wilt met slechts 1 pc naar de schalen communiceren. Dan heb je eigelijk een 'verkeers regelaar' programma nodig, die dat voor je doet. Nou hadden wij al zo'n programma, dus ik dacht dit varkentje snel te kunnen wassen. "Toch maar even testen", dacht ik bij mezelf. En wat bleek nu. De al bestaande Queue programma werkt alleen bij onze eigen pakketten, en dus niet met programma's die gemaakt zijn door derden. Oeps, wat nu? Ik heb met de programmeur van de Queue overlegt, en die kwam met een vreselijk lastige oplossing. Ik moest een enorme omweg maken om het verhaal toch aan de praat te krijgen. Dat heb ik wel geprobeerd, maar lekker ging het zeker niet. Na twee uur proberen, werkte het nog niet. Terwijl ik het gevoel had, dat er een veel makkelijke oplossing moest zijn voor dit probleem. En wat doe je dan? Nou, dan maak je natuurlijk je eigen verkeersregelaar. Binnen 15 minuten was het programma-tje klaar. Het kan eigenlijk maar 1 ding. Als er iets wordt klaargezet wat verstuurt moet worden, start dan de communicatie op. Simpel... meer was helemaal niet nodig. Ondanks dat het dus een dood eenvoudig programma-tje was, was ik toch wel een beetje zenieuwachtig of het in de praktijk ook zal werken. Ik was dus als een kind zo blij toen de gegevens van de verschillende pc's zonder problemen naar alle schalen werden verstuurd. Kijk, simpele oplossingen bedenken voor lastige problemen. Dat is zeer goed voor je ego (en hopelijk ook voor mijn salaris).

Mazzel