In de tijd dat Mark en ik nog samen zwommen, heerste hij over alle afstanden. Ik kon zo nu en dan nog wel eens weerstand bieden, maar de algemene records verdwenen toch al snel in zijn broekzak toen we onze zwemtijden gingen bij houden. Sinds dat hij is verhuist, heb ik de jacht op die records geopend, maar dat is geen makkelijke taak gebleken. Al moet ik zeggen dat ik het ook nooit als makkelijke taak heb gezien. Toch, stukje bij beetje, wist ik mijn persoonlijke records aan te scherpen, en bij de 250 en 500 meter kwam ik vorig jaar toch al aardig in de buurt. Het zwemdoel van 2008 was dan ook om er in ieder geval eentje van Mark af te kunnen pakken. Met de 250 meter ging het de eerste zwemavond van het jaar meteen goed. Het gat tussen onze pr’s werd verkleind tot nog maar 1 seconde. Een paar weken geleden haalde ik op de 500 meter er ineens 6 secondes vanaf. Dat gat is nu nog maar 2 secondes. Kortom, het moet er toch een keertje van komen.
Afgelopen week kon ik niet op maandag zwemmen, omdat we een vriend van ons te eten hadden. Hij is een van de drijfveren achter onze trouw kaartjes, en kwam ons wat soorten papier laten zien. De zwemavond werd dus verplaatst naar dinsdag. Overdag moest ik nog naar een klant in Ridderkerk. Ik zag daar een beetje tegenop, omdat de auto die ik van mijn collega leende, geen navigatie systeem had. Ik was al wel eens bij die klant geweest, maar ja. Wist ik me nog te herinneren hoe ik toen had gereden? Een maal in Ridderkerk aangekomen, hoefde ik maar een keer te gokken. Ik meende dat ik ergens links af moest, maar eenmaal bij het kruispunt aangekomen veranderde ik van mening, en ging toch rechts af. Dat bleek een goede zet geweest te zijn, want daarna wist ik me de route weer te herinneren. Zo, hoofdstuk 1 van de dag was goed afgelopen. Gelukkig ging het met de overige hoofdstukken ook goed. Het lukte me zonder problemen het programma van de klant over te zetten op een nieuwe pc. Het lastigste had ik wel voor het laatste bewaard. Ik moest zijn kassa systeem leeg maken, en daarna weer met het up gedate bestand vullen. Mocht dit dus mislukken, dan had ik een groot probleem. Aangezien ik het nog nooit gedaan had bij dit kassa type, en het bleek ook nog eens een andere software versie dan dat ik verwacht had, was ik dus wel even zenuwachtig. Ook deze fase verliep goed. Dus toen ik terug naar de zaak reed had ik wel het idee dat ik een mazzel dag had. Ik besefte me ineens dat ik die avond zou gaan zwemmen. De tijd 3:58 kwam plotseling in mijn hoofd op zetten. ‘Ja’, dacht ik bij mezelf. ‘Dat lijkt me wel een mooi nieuw persoonlijk record voor op de 250 meter’.
Eenmaal in het zwembad aangekomen, moest ik de 500 meter als eerste zwemmen. De eerste afstand van de sprint avond, gebruik ik altijd om in te zwemmen. Ik zette 8:47 op de klok neer. Ik had voor me zelf het gevoel dat ik rustig aan had gedaan, terwijl ik me ook perioden kan herinneren dat ik zowat een moord had gepleegd voor zo’n eindtijd. Daarna even lekker uitrusten op de kant. Dit doe ik meestal een minuut of tien. Daarna beginnen de zenuwen zich op te bouwen, en ben ik niet meer te stoppen. Het ‘I am ready’ gevoel kwam ongeveer bij de achtste rust minuut opzetten. Ik gleed weer in het water en wachte keurig dat de digitale seconde klok weer op 00 stond. Met een enorme explosie vertrok ik op de kortste sprint afstand van allemaal. Dus mochten lezers van deze blogfile afgelopen dinsdag een enorme knal hebben gehoord, dan was ik dat die door de geluidsbarrière heen zwom. Bij de 50 meter tikte ik aan op 43 secondes. Bij de 100 meter kwam ik door in 1:31. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik onder die 1:30 zou doorkomen, omdat ik in had gecalculeerd dat ik bij de laatste twee/vier baantjes wel in zou storten. Maar ja, dit was niet gelukt. Bij de 150 meter kwam ik door in 2:19. Dit was wel weer goed, want ik wilde in dit stadium in ieder geval onder die 2:20 zitten, en liefs natuurlijk zo veel mogelijk. Bij de 200 meter zat ik op 3:08. Dit had ik totaal niet verwacht. Ik verwachte dus ongeveer nu wel de man met de hamer, maar die stond blijkbaar in de file op de A1, aangezien die dag daar het wegdek werd gerepareerd (wegens gladheid of zo). Ik zat nu op 2 secondes voorsprong op mijn eigen record schema. Ik hoefde nu alleen nog maar 54 secondes te doen over de laatste 50 meter, en ik had Mark zijn record geëvenaard. Maar ik voelde dat het nog steeds goed ging. ‘Alle remmen los nu’, bedacht ik mezelf. Met nog maar een meter of tien te gaan, kon ik aan de klok zien dat het verhaal goed ging aflopen. Ik zette uiteindelijk precies 3:58 op de klok neer. Kortom ik denk dat ik volgende week aan de Youri Geller show ga meedoen.
Record nummer 1 is Mark nu kwijt. Maar ik ken hem. Hij heeft me al verteld dat hij weer meer gaat zwemmen. Dit keer niet ‘gewoon’ baantjes zwemmen, zoals ik dat doe. Dit omdat het in zijn zwembad daar simpel weg te druk voor is. Hij gaat nu officiële zwemconditie training doen. Dus ik verwacht dat hij ongetwijfeld zijn record terug wil halen.
Mazzel
14 maart 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten