Rechter Stensilberg

Sinds dat Rachel lid is van Expreszo, ga ik zo nu en dan natuurlijk kijken als ze een thuiswedstrijd hebben in het pakhuis. Dat zijn altijd hele leuke avonden waarin je behoorlijk lekker kunt lachen om al die geïmproviseerde scènes. In een opwelling heb ik ooit tegen Rachel gezegd dat als ze een rechter te kort zouden komen, dat ze me dan altijd mochten bellen. Echt meespelen in een theatersport wedstrijd zou natuurlijk niet kunnen, want daarvoor moet je echt wel diverse trainingsavonden hebben gevolgd. Maar volgens mij zou een leek, mocht hij een paar keer zo’n wedstrijd hebben gezien, toch wel rechter kunnen spelen.

Verder had ik hier natuurlijk nooit meer aan gedacht. Totdat Rachel afgelopen donderdag weer een trainingsavond had gehad. Deze zaterdag was er weer een thuis wedstrijd, maar ze kwamen dus een rechter te kort. Rachel opperde dat ik dan wel zou kunnen invallen, omdat ik dat ooit een keer gezegd had. De medespelers van Rachel reageerde hier positief op, en zodoende kwam de vraag of ik mijn ‘belofte’ wilde nakomen. Ik reageerde natuurlijk positief, want zoiets maak je niet elke dag mee.

Afgelopen zaterdag was dus de wedstrijd, en daarvoor gaat het team altijd eerst gezamenlijk uit eten om alvast in de stemming te komen. Tijdens het eten van de varkenshaas saté (dat at ik) en de overige maaltijden, werden een aantal spel vormen besproken die de spelers die avond wilde toepassen. Ook ik kreeg als leek, een flink aantal tips over het rechter zijn te horen, en waar je zoal op moest letten. Het openingslied kwam natuurlijk ook aan bod, dus galmde die al snel over het terras heen. De stemming zat er toen eigenlijk al in en dit bevestigde de opmerking van de professionals dat zo’n gezamenlijke maaltijd best belangrijk is voor zo’n theatersport avond.

Na het eten gingen we naar het pakhuis waar de thuiswedstrijden altijd plaats vinden. In een gezamenlijke kleedruimte kon ik toen mijn rechters uniform aandoen en daarna was het wachten op de tegenpartij die helemaal uit de omgeving van Rotterdam moesten komen. Die tussentijd werd overbrugd met het spelen op de piano en het zingen van liedjes. Na de aankomst van de tegenpartij stelden iedereen zich natuurlijk keurig voor, en daarna was het tijd voor de warming up. De tijd vloog om, dus moesten we ons al snel uit de voeten maken omdat het publiek langzamerhand binnen begon te druppelen.

Daar stond ik dan. Achter het gordijn te wachten totdat ik opmoest. Misschien ken je de opmerking dat je hart in je keel bonst? Nou dat wat voor mij dus letterlijk het geval. Eventjes kreeg ik spijt van mijn belofte, maar er was natuurlijk nu geen weg meer terug. De presentator riep mij als tweede rechter op. Ik liep richting het publiek op de meest strenge manier die ik me kon voorstellen, en stelde me voor als Mr Stensilberg die ooit opperrechter was geweest in de Puttense moord zaak. Maar ja, dat ging een beetje mis, vandaar dat ik was gedegradeerd tot reserve rechter in de theatersport. Mijn taak was het in de gaten houden van de inhoud, dit omdat ik hier zo goed in zou zijn…..Ik kon daarna plaats nemen en bij die tijd waren de zenuwen gelukkig al verdwenen.

Na elke scène moest ik natuurlijk mijn commentaar geven en natuurlijk ook een cijfer. Dit probeerde ik natuurlijk zo rechtvaardig en humoristisch mogelijk te doen. Daarnaast is het de bedoeling om de negativiteit naar je toe te trekken en dus ook zoveel mogelijk sponsen uit het publiek naar je hoofd te krijgen. Ik was overigens niet de enige rechter. Links van me zat mevrouw Troetelbeer die bekend stond om haar zachtaardige karakter, en rechts van me zat rechter Doorzee die de techniek in de gaten hield. Alle drie de rechters hadden trouwens deze taak nog nooit uitgevoerd, maar dat maakte gelukkig niet veel uit. We wisten ongeveer wel wat we moesten doen, en ondersteunde elkaar daarbij.
Al met al een leuke ervaring om een keertje mee gemaakt te hebben. Als de leden van Expreszo in de toekomst weer een rechter te kort hebben, mogen ze me gewoon weer bellen.

Mazzel