Het zat een 'beetje' tegen

Vorige week moest ik samen met een collega van mij, naar een klant in het zuiden. We wisten dat het een hele klus zou worden, dus hadden we er eigenlijk de hele dag wel voor ingeplant. Op zich begon het gehele verhaal vrij gesmeerd. Vanwege de vakantie waren er geen files en zodoende kwamen we om ongeveer 10 uur aan in het pittoreske Wagenberg.

Mijn collega ging zich richten op zijn werkjes en ik begon met het installeren van de computers. Als eerst stond de printer op het menu. De klant zou een netwerk printer krijgen, die je van alle pc’s af moet kunnen benaderen. Na wat aanpassingen van het Ip adres, was dit dan ook daadwerkelijk mogelijk. Tot zo ver ging alles nog steeds goed. Maar het ‘printer installeren’ gedeelte was wel het laatste wat toen gesmeerd verliep. Ik moest daarna de computers ook aan het netwerk hangen, maar daar kwam de eerste kink al in de kabel. Ik mocht niet inloggen op de server, terwijl ik de codes voor me neus had liggen. De systeem beheerder had dat namelijk keurig op geschreven. Na wat heen en weer gebel met mijn collega kwam ik erachter dat de opgeschreven inlog codes niet klopte. Tja, daar gaat natuurlijk veel tijd in zitten. Na het installeren van deze eerste computer, kon ik hem op zijn uiteindelijke werkplek neer zetten. Maar het duurde niet lang dat de klant erachter kwam, dat deze eerste computer niet voorzien moest worden van de nieuwe software. Terwijl dit wel zo was afgesproken. Hoe dan ook, kon ik de oude computer weer aansluiten om daarna dat programma er vanaf te halen, en die op de nieuwe computer te installeren. Kortom, er ging weer heel veel tijd verloren.

Het installeren van de tweede pc ging gelukkig een stuk beter. Van schade en schande wordt je wijzer zal ik maar zeggen. Echter liep het bij die tijd al tegen vijven, en had ik Rachel haar voicemail maar ingesproken dat ik ‘ietsjes’ later zou zijn. Na het installeren, kon ook deze computer op zijn uiteindelijke werkplek worden neergezet. Ik kon zonder problemen op het netwerk komen.. Tenminste, het eerste half uur wel. Daarna viel de netwerk verbinding weg. Na weer een hele boel uitzoek werk, bleek de netwerk kabel rot te zijn, zodat er een nieuwe connector moest worden ‘geknepen’. Daarna konden we de weegschalen op de computer aansluiten. Maar je raad het waarschijnlijk al. Er was geen verbinding met de computer. We kregen dus het gewicht niet op het scherm te zien. Na een complete checklist te hebben afgehandeld, kwamen we erachter dat de label printer driver de comm poorten openhield. Iets wat in theorie niet kan, omdat de printer nog niet aangestuurd werd. Hoe dan ook, die driver zorgde voor behoorlijk wat kopzorgen, en de minuten vlogen voorbij. Tegen 10 uur (in de avond ja), was dit probleem verholpen en konden we pas verder gaan. Toen bleek de etiket rol niet in de nieuwe label printer te passen. De moed zakte toen ondertussen wel in onze schoenen, maar de klant zelf had een hele makkelijke oplossing voor dit probleem.. Namelijk… de cirkelzaag. Ja, dat heb ik in de 10 jaar dat ik bij Digi werk, nog niet eerder meegemaakt. Je kunt zeggen wat je wilt, maar goed zagen kon de klant wel, want daarna pasten de labels wel in de printer.

Eind goed al goed. Dachten we toen. Maar je raad het waarschijnlijk al. Er zat weer iets tegen. De pakbonnen, die normaal gesproken uit de laserprinter moeten komen, kwamen nu uit de label printer vandaan. Das een klein beetje niet de bedoeling. Het was ondertussen 11 uur in de avond. We waren al ruim 12 uur bij deze klant bezig, en hij stelde voor dat we dit de dag erna wel zouden oplossen. Ik had ondertussen menig uurtjes met mijn collega Jeroen gebeld, en gevraagd of hij de dag erna dit laatste probleem wilde oplossen. Dat vond hij gelukkig goed.

Om kwart over elf s’avonds reden mijn collega en ik pas weg bij deze klant. We hadden nog niets gegeten dus bezochten we een mc drive, die gelukkig nog open was. Het restaurant zelf trouwens niet. Met een prachtig opkomende maan die in zijn derde kwartier zat, reden we (al patat etend) weer terug naar huis.

Mazzel