De tweede kijkavond

Eens in de paar maanden organiseert de Noordhollandse Sterrenkundige organisatie stichting J.C. van der Meulen (een hele mond vol dus) een sterrenkijk avond. Daar waren Rachel, Ramon en ik vorig jaar maart al een keertje bij geweest, toen er een volledige maandsverduistering was. Rachel las dat toevallig ergens in een krantje. En zodoende kwamen we op de internet site van deze stichting terecht. Ik kreeg destijds bijna zelf de sterren kijk koorts met het zien van de ringen van Saturnus. Die avond zorgde ervoor dat ik mijn eigen kijkertje ook weer eens te voorschijn haalde. Wonder boven wonder kon ik met dat dingetje de ringen zelf ook zien. Al moet ik wel toegeven dat de reuze planeet meer op een klein knikkertje leek met een ringetje er omheen.

Na dit succes was ik eigenlijk van plan om weer een keertje naar zo’n kijkavond te gaan, maar dat kwam er elke keer niet van. Ik hield de site altijd wel in de gaten of er weer wat georganiseerd werd, maar vaak kon ik niet, of werd het afgelast vanwege het slechte weer. Afgelopen zaterdag stond er weer een kijkavond op het programma. Dit keer zou de stichting naar een gedeeltelijke maansverduistering gaan kijken. Dat had ik al een tijdje geleden aan Ramon doorgegeven, die meteen had aangegeven weer mee te willen gaan. Rachel kon dit keer niet mee, omdat ze een housewarming party van een collega had. Die afspraak was nou eenmaal eerder gemaakt. We moesten tot kwart over zeven wachten, want op dat tijdstip werd op de site aangegeven of de kijkavond doorging. Zo nu en dan kwam er namelijk wel eens een band met bewolking voorbij vliegen, wat zo’n sterrenkijk avondje behoorlijk in de war kan schoppen. We hadden mazzel, want de site gaf aan dat de avond doorging. Ik belde Ramon op, en om half 10 zijn we vertrokken naar het haventje van broekerhaven (bij bovenkarspel in de buurt) waar de kijk avond zou plaats vinden.

Op de heen weg konden we al zien dat de maansverduistering begonnen was. De maan stond nog laag aan de hemel en dan vind ik hem altijd op zijn mooist. Hij lijkt dan altijd een stuk groter ook. Eenmaal aangekomen zagen we de leden van de stichting al volop gebruik maken van hun sterrenkijkers. Ze hadden een mooi plekkie bij het water uitgezocht. Het maanlicht scheen prachtig over het rustige water heen. Van dit mooie lichtspektakel hadden Rachel en ik de dag ervoor ook al kunnen genieten. Toen zaten we namelijk bij het IJsselmeer naar het afsluitende vuurwerk van de Hoornse kermis te kijken…. Ramon en ik gingen bij een man staan die door zijn sterrenkijker aan het turen was. Hij had hem trouwens helemaal niet op de maan gericht. Nee, zijn kijker stond gefocust op een ander object wat duidelijk zichtbaar aan de hemel stond. Omdat het lichtje niet flikkerde, wist ik dat het een planeet moest zijn. Ik nam aan dat het Saturnus was, maar daar zat ik naast. De man had door dat wij bij hem stonden en ging meteen een gesprek met ons aan. Je kon merken dat het een echte liefhebber was. Vol trots vertelde hij over zijn kijker en dat hij op dat moment naar de planeet Jupiter aan het kijken was. Ik was in de veronderstelling dat Jupiter pas tegen de ochtend op kwam, maar die situatie was wel al maanden geleden. Hij vroeg aan ons of we ook even wilde kijken. Vol verbazing realiseerde ik me dat dit niet alleen de eerste keer was dat ik Jupiter met mijn eigen ogen gezien had. Nee, je kon namelijk ook de 4 grootste manen van Jupiter perfect zien. Die had ik ook nog nooit zelf waargenomen (ik tel plaatjes op het internet gemakshalve even niet mee).

Weer een persoonlijk primeur dus. Net als bij de eerste kijkavond zo´n slordige anderhalf jaar geleden. Maar daar bleef het niet bij. Een ander lid van de stichting kwam er bij staan en wist Ramon en mij talloze interessante weetjes te vertellen. We mochten ook zijn mega verrekijker gebruiken waarmee je de maansverduistering prachtig kon volgen. Het mooiste was trouwens als er een lichte sluier bewolking voor de maan langs ging. Dat leverde een prachtig lichtspektakel op. Langzamerhand werd het steeds donkerder en gingen de leden zich ook op andere objecten in de nachtelijke hemel concentreren. Ramon en ik kregen die objecten zelf ook te zien. Zo zagen we (onder andere) het melkwegstelsel Andromeda die op een slordige 2,2 miljoen lichtjaar bij ons vandaan staat.

Al met al weer een gave ervaring, die het zelfde effect had als de eerste kijk avond. Inderdaad, ik ging me deze week weer op mijn eigen kijktje concentreren. Toen het gisteravond ook maar een beetje helder was, lukte het me om de manen van Jupiter ook door mijn eigen kijkertje te zien.

Mazzel