Een bengel bij de engel

Jaren geleden zat ik eens op de PKN site van Hoorn rond te neuzen. Normaal gesproken zou ik als ongelovig figuur natuurlijk niet snel naar zo’n religieuze site gaan, maar van Rachel had ik begrepen dat haar moeder mede oprichter van de Engel van Hoorn zou zijn. Dat zou een nieuwe organisatie worden die als doel had mensen met elkaar in contact te brengen. Ik kwam natuurlijk al snel met het vooroordeel aanzetten dat het een nieuwe manier van zieltjes winnen zou zijn. Rachel was het daar niet mee eens. Maar aangezien er op de PKN site zinnen stonden als : ‘op grond hiervan worden in Zwaag en Hoorn allerlei missionaire plannen ontwikkeld’ en ‘ Zo treden we als kerk naar buiten om in woord en daad te getuigen’, kon ik persoonlijk niets anders concluderen.

Het gesprek met Rachel over dit onderwerp was maar kort, en we hebben er daarna ook nooit meer aandacht aan besteed. Totdat ik een paar weken geleden een emailtje van mijn schoonmoeder kreeg. Er zou op 15 maart weer een Engel van Hoorn bijeenkomst zijn en die zou over het onderwerp ‘toeval of plan’ gaan. Ze hadden al een spreekster die niet in toeval geloofd en er vanuit gaat dat er een plan achter alles moest zijn, maar ze waren nog op zoek naar iemand die toeval toevallig wel zag zitten (zeg maar). Aangezien ze mijn weblogs nog wel eens leest, zag ze mij wel een pleidooi houden waarin ik de advocaat van het toeval zou spelen. Ik heb het mailtje diverse keren moeten nalezen voordat ik het pas echt geloofde wat er stond. Ook Rachel was natuurlijk erg verbaast.

Die avond lag ik in bed te piekeren wat ik moest doen. Ik ben namelijk helemaal geen persoon die makkelijk voor een publiek gaat staan, en ik herinnerde me nog heel erg goed hoe zenuwachtig ik was toen Rachel en ik onze openingsdans gingen doen. Maar als ik het niet zou doen, zou ik de kans missen om te zien dat mijn ‘zieltjes winnen vooroordeel ‘ onterecht was. Ze wilde laten zien dat het vooroordeel niet klopt en dat ze ook naar andere opvattingen wilde luisteren, en dan zou ik geen gehoor geven……

De avond erna kroop ik achter de computer en begon gewoon te typen. Net zoals ik dat altijd bij een gewone weblog doe. Ik had in de autorit van mijn werk naar huis wel al bedacht welke onderwerpen ik wilde behandelen, maar het verhaal en de puntjes op de i kwamen pas toen ik achter het toetsenbord kroop. In een avond tijd had ik vier pagina’s vol getypt met een verhaal en heb die aan Rachel laten lezen. Die was net zo verbaast als ik (dat ik dus besloten had om het wel te gaan doen). De zelfde avond nog heb ik mijn schoonmoeder terug gemaild en verteld dat ik het ‘spreek’ aanbod aannam.

Afgelopen zondag was het dus zover. Ik was als tweede spreker aan de beurt (van de drie). De mevrouw waar ik het al eerder over had, zou de middag dus beginnen. Ze had geen blaadje bij zich. Dat had ze me namelijk al verteld toen we even snel kennis met elkaar maakte. De vrouw vertelde een enorm persoonlijk verhaal waarin naar voren kwam dat ze een dochter die 13 jaar was heeft verloren aan kanker…. Het verhaal was zo indrukwekkend, dat ik er bijna van overtuigd ben dat iedereen in die zaal wel een brok in zijn keel kreeg. Daarna mocht ik dus naar voren komen, en de lat leek door dat verhaal wel 10 keer hoger te liggen. Maar ik heb het natuurlijk wel gedaan. De automatische piloot ging gewoon aan, en ik heb het verhaal volgens mij keurig verteld. Misschien ben ik iets te haastig geweest, maar dat moeten de luisteraars mij maar niet kwalijk nemen. Ik ben natuurlijk geen expert op dat gebied. Toen de middag was afgelopen, en ik opzoek ging naar mijn jas, kwam er een meneer naar me toelopen die nog wat vragen over mijn verhaal had. Die heb ik zo goed mogelijk proberen te beantwoorden. Nadat alle sprekers aan beurt waren geweest, konden er ook vragen worden gesteld, maar dat had deze meneer dus niet gedaan. Hij wou het persoonlijker aanpakken. Later kwam ik via mijn schoonmoeder erachter dat het de oud burgemeester van Hoorn was waar ik mee heb zitten na babbelen. Aangezien ons gesprek onderbroken werd en hij nog lang niet klaar was met vragen stellen, heeft hij aan mijn schoonmoeder gevraagd of zij mijn email adres had. Dus op een mailtje van hem zit ik nu te wachten. Ik wist helemaal niet dat dit de oud burgemeester was. Toen ik gister terug kwam uit zwemmen vroeg Rachel of ze mijn handtekening mocht hebben. Ze liet het emailtje van mijn schoonmoeder zien waarin de vraag van de oud burgemeester stond. Ik ben natuurlijk vreselijk benieuwd wat hij nog te vragen heeft.

Voor diegene die mijn speech van afgelopen zondag willen lezen, raad ik aan om mij even op mijn hetnet adres te mailen. Dan stuur ik het word documentje even op.
Mazzel