De eerste plak

Svens eerste gouden plak is binnen. Ik kneep hem echter wel, want toen hij als een van de eerste favorieten ‘slechts’ 6:14 op de klok neerzette, was ik er helemaal niet zeker van of dit wel genoeg was. Hij steefde namelijk af op een tijd van 6:11 / 6:12, maar de laatste paar rondjes gingen erg zwaar en klokte hij zelfs dertigers. Toen kwam er ook nog een Koreaan die maar 2 en een halve seconde langzamer was dan Sven. Maar gelukkig lukte het de overige concurrenten stuk voor stuk niet om ook maar in de buurt van die 6:14 te komen.

Afgelopen zaterdag, toen dus de Olympische vijf kilometer werd afgelegd, was ik trouwens in het zuiden. Yvette vierde haar verjaardag en daar moest ik natuurlijk bij zijn. Het was weer een gezellige dag en ik heb met veel bekenden gesproken die ik al een tijdje niet gezien had. Het schaatsen hield ik natuurlijk wel in mijn achterhoofd. Ik wist dat het om 21:00 uur zou beginnen en daarom besloot ik om 20:00 uur weer uit zuid Limburg te vertrekken. De eerste paren zou ik dan gewoon in de auto op de radio volgen. Hopelijk zou ik dan, als Sven op de baan moest verschijnen, al thuis zijn. Maar helemaal zeker daarvan kon ik natuurlijk niet zijn.

Om 20:00 uur vertrok ik dus bij de verjaardag en reed op de snelweg meteen een sneeuwstorm(pje) in. Op de A2 richting het noorden, heb je tot aan Eindhoven helemaal geen verlichting. Dit is normaal gesproken niet zo erg, maar met sneeuw erbij had ik liever toch straat verlichting langs de snelweg gehad. Het eerste uur van de terugreis, had ik gewoon mijn MP3tjes opstaan. Maar bij de tijd dat het negen uur was, zette ik de radio toch op 1, want ik had op het internet gelezen dat die zender de Olympische vijf ging uitzenden. Al luisterend naar de eerste eindtijden, viel me ineens op dat er een man half op de weg lag (half op de rechterrijstrook en half op de vluchtstrook). Ik schrok me wezenloos, en gaf een ruk aan het stuur. Gelukkig reed er links van me helemaal niemand, anders had ik zo tegen die persoon aangezeten. Op het laatste moment kon ik zien dat het geen man was, maar een Carnavals pop, die waarschijnlijk van een wagen was afgevallen. Maar bij die tijd was ik al zo geschrokken dat mijn hart in mijn keel bonsde. Na een minuut of 5 was ik weer bijgekomen, en overheerste vooral de opluchting dat er niets ernstig gebeurd was. Toen kon ik ook weer van het schaatsen genieten.

Ik reed Hoorn net binnen, toen het 10de paar op het ijs verscheen. Sven moest in rit 11, dus het zag er nog steeds naar uit dat ik hem op de tv zou kunnen gaan zien. Eenmaal het huis binnengestoven, zette ik natuurlijk meteen de tv aan. En ja hoor. Daar stond Sven net klaar om te gaan beginnen. Ik had het dus op de seconde na goed getimed…

Mazzel