Een glibberig weekje

Afgelopen maandag ging ik voordat ik naar mijn werk ging, eerst nog even wat staan tafels wegbrengen. Die hadden we namelijk op Rachels verjaardag gebruikt. Ik had ze keurig in de auto neergelegd en verwachte helemaal niet dat de wegen zo erg glad zouden zijn. Er lag natuurlijk wel sneeuw, maar dat lag er wel meer deze tijd.

Nee afgelopen maandag werd het ons landje duidelijk hoe onze wegen eruit kunnen zien als er geen strooizout zou bestaan. Toen ik namelijk bij ons de straat uit reed, kwam ik meteen op een soort ijsplaat terecht. De weg was in zijn geheel niet meer te zien. Alleen een ijsweg waar Sven Kramer waarschijnlijk op zou hopen dat die in Vancouver zou liggen. Harder dan 20 a 30 kilometer per uur kon je er niet op rijden, want dan gleed je auto gewoon naar de zijkant van de weg. Al snel stond ik in de file die tot aan de binnenstad stond. Voor me reed een grote Connection bus waarvan je elke keer de achterkant zag wegglijden als hij weer gas moest geven. Uiteindelijk kwamen we bij het stoplicht terecht maar wat we niet konden weten bleek dit het eindpunt van de bus te worden. Toen het stoplicht op groen sprong, gaf de chauffeur wel gas, maar hij kwam helemaal niet meer vooruit. De achterkant gleed helemaal weg naar de rechter kant. Gelukkig stond er niemand naast de bus voor rechtsaf, anders had de bus daar frontaal tegenaan gegleden. Op dat moment begon ik het zelfs een beetje eng te vinden. Ik ben maar linksaf geslagen, want de bus blokkeerde de rechtdoor rijbaan compleet. Die dag heeft het in totaal 2 uur geduurd om de staan tafels naar de andere kant van de stad te brengen en naar mijn werk te rijden. Ik had mijn collega’s voor de zekerheid even gebeld, want misschien waren die wel ongerust geworden.

Afgelopen woensdag was het weer zo’n dag. Dit keer was de sneeuw wel verdwenen, maar had het geregend op het nog bevroren wegdek. Ik zou die dag de Knight naar de garage brengen, omdat die APK gekeurd moest worden. Bij de eerste bocht gleed ik al een metertje weg, zodat ik meteen met de feiten werd geconfronteerd. Ik naam aan dat het op de provinciale weg wel beter zou zijn, maar dat was dus niet het geval. Daar was het nog gladder op dan in de stad zelf. Kortom, we konden weer maximaal 30 rijden. Ik kreeg van de garage een leen auto mee, en daarmee kon ik naar mijn werk toe gaan glibberen. Dat is dus helemaal eng, want je eigen auto ben je dan nog wel gewent. Maar hoe die leenauto reageerde op de gladheid, kon ik natuurlijk niet weten. Gelukkig ging alles goed, al was ik wel (uiteraard) veels te laat op mijn werk. Maar veiligheid gaat natuurlijk boven alles.

Mazzel