Gister was er helemaal een aparte aflevering van De Wereld draait door die over het 45 jarige jubileum van Andre Van Duin ging. Daar hebben Rachel en ik natuurlijk met veel plezier naar zitten kijken. In de 45 jaar heeft hij natuurlijk een enorm grote groep fans verzameld waarvan een paar bekende Nederlanders ook in de aflevering zat. Zij mochten hun favoriete Andre scene opnoemen en die werd dan ook eventjes op de tv getoond.
Toen ik vandaag op de terug weg van Antwerpen naar huis, even terug dacht aan die aflevering van gister, zat ik in mijn gedachte even te graven in al het werk van Andre. Ik vroeg me af waar ik nou het meest om gelachen heb. Tal van scenes kwamen in mijn gedachte op, maar eentje schoot er toch bovenuit. Ik was maar een klein jongetje van ongeveer 9 jaar toen Andre een keer meedeed in een muziek programma op de tv. Daarin ging hij ook een liedje zingen… (zie link hieronder). Ik moest toen in ieder geval huilen van het lachen.
Mazzel
Link : http://www.youtube.com/watch?v=EZOi4Cq0hGg
PS: Als ik hoor dat als mijn moeder op de camping zit en op een zaterdag avond naar de Bingo gaat, kan ik het niet laten om deze link altijd even te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=cNJ-PiSZCtc
31 maart 2010
27 maart 2010
Wir haben es nicht gewusst
Met deze uitspraak kwam kardinaal Simonis bij Pauw & Witteman aanzetten. Een zeer opmerkelijke uitlating waarbij ik me afvraag of hij wel weet wat het daadwerkelijk betekend. Deze zin werd namelijk als excuus gebruikt door de Duitsers die na de tweede wereld oorlog “beweerden” van niets te weten wat er zich allemaal in de concentratie kampen had afgespeeld. Iedereen weet dat deze opmerking aangeeft dat je je van de domme houdt. Zelfs Anne Frank, die jaren lang onder gedoken zat, had een vrij goed idee wat er in die kampen gebeurde (heb haar boek zelf gelezen). Helaas heeft ze dat natuurlijk ook later zelf moeten ondervinden.
Toen ik dit verhaal van Simonis zo hoorde, moest ik terug denken aan een les maatschappij leer. In een les werd een keer verteld over de hoeveelheid kindermishandelingen die je vandaag de dag hebt. Iedereen weet dat dit voorkomt, maar exacte cijfers had ik in het algemeen niet. De leraar vertelde toen dat dit extreem vaak voorkomt (weet het exacte cijfer wat hij noemde niet meer). Ik reageerde verbaast en zei : “Ja hoor, dat zou betekenen dat er zo ie zo al 1 a 2 kinderen in deze klas mishandeld worden”. De leraar, die niet verbaast was als ik mijn bek opentrok, keek me ineens streng aan en zei dat dit inderdaad wel eens het geval kon zijn... ik moet hier wel even bij zeggen dat die les over mishandelingen ging, en niet specifiek over seksueel misbruik van die kinderen.
Ik was vreselijk geschrokken.. ik had niet door dat dit zo vaak gebeurde. En met deze achterliggende informatie is het natuurlijk ook begrijpelijk dat het zo vaak fout ging in die Katholieke internaten. Deze kinderen werden opgesloten in van die brainwash scholen waarin ze werden opgevoed door geestelijken die van hun religie geen seks mochten hebben. Als dat niet de kat op het spek binden is, dan weet ik het ook niet meer. Gelukkig leven we vandaag de dag in een seculiere staat en bestaan zulke internaten niet (of nauwelijks) meer. En voor de slachtoffers van die barbaarse internaten hoop ik dat de onderste steen boven komt.
Mazzel
Toen ik dit verhaal van Simonis zo hoorde, moest ik terug denken aan een les maatschappij leer. In een les werd een keer verteld over de hoeveelheid kindermishandelingen die je vandaag de dag hebt. Iedereen weet dat dit voorkomt, maar exacte cijfers had ik in het algemeen niet. De leraar vertelde toen dat dit extreem vaak voorkomt (weet het exacte cijfer wat hij noemde niet meer). Ik reageerde verbaast en zei : “Ja hoor, dat zou betekenen dat er zo ie zo al 1 a 2 kinderen in deze klas mishandeld worden”. De leraar, die niet verbaast was als ik mijn bek opentrok, keek me ineens streng aan en zei dat dit inderdaad wel eens het geval kon zijn... ik moet hier wel even bij zeggen dat die les over mishandelingen ging, en niet specifiek over seksueel misbruik van die kinderen.
Ik was vreselijk geschrokken.. ik had niet door dat dit zo vaak gebeurde. En met deze achterliggende informatie is het natuurlijk ook begrijpelijk dat het zo vaak fout ging in die Katholieke internaten. Deze kinderen werden opgesloten in van die brainwash scholen waarin ze werden opgevoed door geestelijken die van hun religie geen seks mochten hebben. Als dat niet de kat op het spek binden is, dan weet ik het ook niet meer. Gelukkig leven we vandaag de dag in een seculiere staat en bestaan zulke internaten niet (of nauwelijks) meer. En voor de slachtoffers van die barbaarse internaten hoop ik dat de onderste steen boven komt.
Mazzel
22 maart 2010
Een nieuwe 'sport'
Het bleek achteraf geen goed idee geweest te zijn van mij om afgelopen woensdag even flink de 1000 meter te gaan zwemmen. Ik had beter naar mijn lichaam moeten luisteren, maar dacht dat ‘die’ zich aanstelde toen ik richting het zwembad reed. Toen ik namelijk op de fiets wilde stappen dacht ik dat ik me niet lekker begon te voelen, maar dacht dat dit gewoon een smoes was om niet dat hele eind af te hoeven leggen.
Toen ik eenmaal gebroken bij het zwembad aan kwam fietsen had er weer een lampje moeten gaan branden, maar ook dit was niet het geval. Ik bleef volhouden dat zodra ik een duik in het water zou nemen, alles weer voorbij zou zijn. En daar leek het inderdaad ook op. “Zie je wel”, sprak ik mijn eigen lichaam toe.”Je stelt je gewoon aan, en was te lui om even te gaan sporten”. De 1000 meter zelf ging lekker (in 17:49), maar daarna kwam pas het besef dat het GEEN goed idee was om het te doen. Een maal klaar met de 1000 meter voelde ik mijn energie gewoon wegstromen. Ik kon nog net de rand van het zwembad halen en heb daar een kwartier op gezeten. Daarna sleepte ik mezelf naar een kleedhokje waar ik weer de eerste 10 minuten alleen maar in heb gezeten. Het leek wel alsof iemand het stroom van me had afgehaald. Ik was helemaal kapot. Zo erg heb ik het nog nooit eerder meegemaakt. Nadat ik een klein beetje was bijgekomen, hoopte ik maar (ja echt), dat ik de fietstocht naar huis zou redden. Ik deed extreem rustig aan en werd nog door een oud omatje ingehaald, maar dat kon me helemaal niet bommen.
Eenmaal thuis aangekomen, zag ik Rachel achter de pc zitten. Ik kon er nog net uitbrengen dat het dus geen goed idee was om te gaan zwemmen, en dat mijn batterijen op empty stonden te knipperen. Ik ging op de bank liggen, maar vanaf toen ging het alleen nog maar meer berg afwaarts. Rachel stelde voor om naar bed te gaan, en dat heb ik dan ook gedaan. Daarin begon ik vreselijk te trillen en duizelig te worden. Kortom, ik was gewoon stront ziek geworden, en het verbruiken van mijn energie in het zwembad, heeft dat proces nog eens extra versneld en niet te vergeten… extra erg gemaakt.
De rest van de week kon ik niet te werk, maar deed wel veel aan een nieuwe sport.. nou ja, dat is als je het naar beneden rennen om de WC te halen, ook een sport noemt. Ik had namelijk een buikgriep onder de leden, en die heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat Erwin Krol de afgelopen paar dagen een enorme hoge druk gebied in de omgeving van Hoorn heeft moeten oppikken.
Vandaag was ik eigenlijk nog niet helemaal hersteld, maar ben toch naar mijn werk gegaan. Maandagen zijn namelijk vaak extreem druk, en ik wilde mijn collega Jeroen niet weer in de steek laten. Gelukkig hoefde ik op mijn werk niet mijn nieuwe sport te beoefenen, wat de nacht ervoor thuis nog wel het geval was. Hopelijk herstel ik de komende paar dagen (maag doet nu nog steeds vreemd en zo), en voortaan luister ik WELDEGELIJK naar mijn lichaam.
Mazzel
Toen ik eenmaal gebroken bij het zwembad aan kwam fietsen had er weer een lampje moeten gaan branden, maar ook dit was niet het geval. Ik bleef volhouden dat zodra ik een duik in het water zou nemen, alles weer voorbij zou zijn. En daar leek het inderdaad ook op. “Zie je wel”, sprak ik mijn eigen lichaam toe.”Je stelt je gewoon aan, en was te lui om even te gaan sporten”. De 1000 meter zelf ging lekker (in 17:49), maar daarna kwam pas het besef dat het GEEN goed idee was om het te doen. Een maal klaar met de 1000 meter voelde ik mijn energie gewoon wegstromen. Ik kon nog net de rand van het zwembad halen en heb daar een kwartier op gezeten. Daarna sleepte ik mezelf naar een kleedhokje waar ik weer de eerste 10 minuten alleen maar in heb gezeten. Het leek wel alsof iemand het stroom van me had afgehaald. Ik was helemaal kapot. Zo erg heb ik het nog nooit eerder meegemaakt. Nadat ik een klein beetje was bijgekomen, hoopte ik maar (ja echt), dat ik de fietstocht naar huis zou redden. Ik deed extreem rustig aan en werd nog door een oud omatje ingehaald, maar dat kon me helemaal niet bommen.
Eenmaal thuis aangekomen, zag ik Rachel achter de pc zitten. Ik kon er nog net uitbrengen dat het dus geen goed idee was om te gaan zwemmen, en dat mijn batterijen op empty stonden te knipperen. Ik ging op de bank liggen, maar vanaf toen ging het alleen nog maar meer berg afwaarts. Rachel stelde voor om naar bed te gaan, en dat heb ik dan ook gedaan. Daarin begon ik vreselijk te trillen en duizelig te worden. Kortom, ik was gewoon stront ziek geworden, en het verbruiken van mijn energie in het zwembad, heeft dat proces nog eens extra versneld en niet te vergeten… extra erg gemaakt.
De rest van de week kon ik niet te werk, maar deed wel veel aan een nieuwe sport.. nou ja, dat is als je het naar beneden rennen om de WC te halen, ook een sport noemt. Ik had namelijk een buikgriep onder de leden, en die heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat Erwin Krol de afgelopen paar dagen een enorme hoge druk gebied in de omgeving van Hoorn heeft moeten oppikken.
Vandaag was ik eigenlijk nog niet helemaal hersteld, maar ben toch naar mijn werk gegaan. Maandagen zijn namelijk vaak extreem druk, en ik wilde mijn collega Jeroen niet weer in de steek laten. Gelukkig hoefde ik op mijn werk niet mijn nieuwe sport te beoefenen, wat de nacht ervoor thuis nog wel het geval was. Hopelijk herstel ik de komende paar dagen (maag doet nu nog steeds vreemd en zo), en voortaan luister ik WELDEGELIJK naar mijn lichaam.
Mazzel
11 maart 2010
Muis software
Vanmiddag had ik een afspraak bij een bekende klant van ons. Hij gebruikt namelijk al jaren ons Nederlandse pakket Di-Store, en zodoende spreek ik hem wel eens via de telefoon. Maar persoonlijk heb ik hem zelf nog nooit gezien. Zulke situaties komen wel eens voor, en ik vind dat dan altijd erg bijzonder. Nu heb ik namelijk een gezicht bij de stem zeg maar, en ga je nadenken of het overeen kwam met hoe ik dacht dat hij er uit zou zien. Dit klopte in dit geval trouwens wel aardig.
Ik moest deze klant bezoeken omdat hij een uitbreiding op het pakket heeft aangeschaft. Jaren lang heeft hij de weegschalen al aangestuurd via het oude vertrouwde Di-Store pakket, maar hij wilde nu ook ons facturatie pakket er aan gaan koppelen. Dus heb ik dat keurig op zijn pc geïnstalleerd en heb ik het natuurlijk uitgelegd hoe het werkt. Daarnaast heb ik zijn factuur layout afgestemd met hoe hij die wilde hebben…. Tot slot had hij nog een vraag. Hij wilde namelijk zijn facturen ook naar een extern facturatie pakket kunnen exporteren. Hij had namelijk een online boekhoud pakket die de naam IMuis had. Dit programma wordt gemaakt door de firma Muis software.
Dus toen ik vertelde dat ik wel contact met ze op zou nemen of het mogelijk is om een koppeling met hun programma te maken, grapte ik wel dat ik niet zeker wist of het bedrijf mijn mailtje wel serieus zou nemen. Jeroen Muis die namelijk informatie navraagt over Muis software. De klant begreep meteen wat ik bedoelde en begon te lachen. “Had je die naam maar eerder geclaimd. Nu kan je hem niet meer gebruiken als je eventueel voor je zelf gaat beginnen.”, grapte de klant terug.
Toen ik in de namiddag terug was op de helpdesk, heb ik Muis software meteen een mailtje gestuurd. Ik was benieuwd hoe lang het zou duren voordat ik antwoord had. En, of ik zo ie zo wel antwoord zou krijgen. Nou de Muis deed zijn naam eer aan, want binnen 10 minuten had ik al antwoord terug. Een complete mail met omschrijving hoe je een koppeling kunt schrijven.
Wat een goed bedrijf. De naam Muis software is in ieder geval in goede handen.
Mazzel
Ik moest deze klant bezoeken omdat hij een uitbreiding op het pakket heeft aangeschaft. Jaren lang heeft hij de weegschalen al aangestuurd via het oude vertrouwde Di-Store pakket, maar hij wilde nu ook ons facturatie pakket er aan gaan koppelen. Dus heb ik dat keurig op zijn pc geïnstalleerd en heb ik het natuurlijk uitgelegd hoe het werkt. Daarnaast heb ik zijn factuur layout afgestemd met hoe hij die wilde hebben…. Tot slot had hij nog een vraag. Hij wilde namelijk zijn facturen ook naar een extern facturatie pakket kunnen exporteren. Hij had namelijk een online boekhoud pakket die de naam IMuis had. Dit programma wordt gemaakt door de firma Muis software.
Dus toen ik vertelde dat ik wel contact met ze op zou nemen of het mogelijk is om een koppeling met hun programma te maken, grapte ik wel dat ik niet zeker wist of het bedrijf mijn mailtje wel serieus zou nemen. Jeroen Muis die namelijk informatie navraagt over Muis software. De klant begreep meteen wat ik bedoelde en begon te lachen. “Had je die naam maar eerder geclaimd. Nu kan je hem niet meer gebruiken als je eventueel voor je zelf gaat beginnen.”, grapte de klant terug.
Toen ik in de namiddag terug was op de helpdesk, heb ik Muis software meteen een mailtje gestuurd. Ik was benieuwd hoe lang het zou duren voordat ik antwoord had. En, of ik zo ie zo wel antwoord zou krijgen. Nou de Muis deed zijn naam eer aan, want binnen 10 minuten had ik al antwoord terug. Een complete mail met omschrijving hoe je een koppeling kunt schrijven.
Wat een goed bedrijf. De naam Muis software is in ieder geval in goede handen.
Mazzel
6 maart 2010
Over de helft
Gister is mijn vijfde cijfer via de mail binnengekomen. En officieel betekend dit dat ik nu over de helft van de cursus zit. De tweede helft beloofd wel de moeilijkste te gaan worden, maar ik zal wel zien hoe het loopt. Tot nu toe heb ik in ieder geval 3 achten en 2 zevens gehaald. Dus die kan ik alvast in mijn zak steken.
Om eerlijk te zijn valt het niveau mij tot nu toe nog mee (klop klop klop). Alleen mijn Online leraar is een vreselijke pietlut. Hij verwacht dat de code die je schrijft bij de opdrachten ook letterlijk zo is als hij het in zijn hoofd heeft zitten. Dit ben ik natuurlijk helemaal niet gewent. Het eindresultaat is altijd het belangrijkste bij programmeer klussen die ik op het werk doe. En hoe ik daar kom, en of het wel netjes opgebouwd is, telt dan helemaal niet mee. Er is ook niemand die dat controleert natuurlijk. Zolang het programma maar doet wat er van hem gevraagd wordt.
Dus is misschien het netjes programmeren achteraf de grootste uitdaging bij deze cursus gebleken. Ik lever altijd keurig mijn code in wat dan ook daadwerkelijk doet wat er verwacht wordt, maar krijg dan regelmatig response terug dat het netter of beter moet. Nu ben ik daar enigszins blij mee, want dit facet heb ik (zoals ik al eerder omschreef) nooit kunnen leren, maar het is wel mega frustrerend. Bovendien wordt de cursus natuurlijk steeds ingewikkelder, en kan je op duizend manieren naar Rome komen (als je begrijpt wat ik bedoel). Het anticiperen wat de leraar nu daadwerkelijk van me verwacht, wordt steeds moeilijker…
De komende twee weken ga ik vier hoofdstukken uit het lesboek lezen en daarna pas komt opdracht nummer zes. Ik ben vreselijk benieuwd wat ik nu allemaal weer te leren krijg.
Mazzel
Om eerlijk te zijn valt het niveau mij tot nu toe nog mee (klop klop klop). Alleen mijn Online leraar is een vreselijke pietlut. Hij verwacht dat de code die je schrijft bij de opdrachten ook letterlijk zo is als hij het in zijn hoofd heeft zitten. Dit ben ik natuurlijk helemaal niet gewent. Het eindresultaat is altijd het belangrijkste bij programmeer klussen die ik op het werk doe. En hoe ik daar kom, en of het wel netjes opgebouwd is, telt dan helemaal niet mee. Er is ook niemand die dat controleert natuurlijk. Zolang het programma maar doet wat er van hem gevraagd wordt.
Dus is misschien het netjes programmeren achteraf de grootste uitdaging bij deze cursus gebleken. Ik lever altijd keurig mijn code in wat dan ook daadwerkelijk doet wat er verwacht wordt, maar krijg dan regelmatig response terug dat het netter of beter moet. Nu ben ik daar enigszins blij mee, want dit facet heb ik (zoals ik al eerder omschreef) nooit kunnen leren, maar het is wel mega frustrerend. Bovendien wordt de cursus natuurlijk steeds ingewikkelder, en kan je op duizend manieren naar Rome komen (als je begrijpt wat ik bedoel). Het anticiperen wat de leraar nu daadwerkelijk van me verwacht, wordt steeds moeilijker…
De komende twee weken ga ik vier hoofdstukken uit het lesboek lezen en daarna pas komt opdracht nummer zes. Ik ben vreselijk benieuwd wat ik nu allemaal weer te leren krijg.
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
