Respect voor Beau

In het algemeen heb ik niet zo erg veel met Beau van Erven Dorens. Vaak heb ik het gevoel dat hij een opschepper is die graag de publiciteit opzoekt. Maar toen ik de eerste aflevering van de Wereld van Beau zag, moest ik mijn vooroordeel toch herzien.

In die eerste aflevering wilde hij namelijk een poging doen om het kanaal over te zwemmen. Kijk, en dan kom je bij mij in de picture, want ik vind zwemmen natuurlijk heel erg gaaf. Maar je zwemt niet zomaar even het kanaal over. Daar gaan natuurlijk honderden uren training aan vooraf. Als persoonlijke trainer had hij Edith van Dijk uitgekozen (en haar trainer). En aangezien die hier uit de buurt komen, werden er ook beelden van de Waterhoorn getoond. Sterker nog, Beau trainde in de zelfde baan waar ik maandags altijd mijn baantjes zwem. Dus dat was wel even gaaf om dat te zien. De trainer van Edith zette Beau vrijwel meteen op een zwaar trainings schema. Daarnaast mocht hij af en toe op zijn vrije zaterdag even de Amsterdamse Bosbaan op en neer zwemmen. En toen ik dat zag, begon bij mij de respect te komen. “Eventjes” tien kilometer zwemmen. En dat als “extra” training. Ik wist nog van mezelf dat ik vergeefs vorig jaar een poging had gedaan om in het buitenbad van Zwaag, om daar 10 kilometer te zwemmen. Na een kilometer of zeven vielen mijn ogen zowat dicht. Zo moe werd ik. Naast de vermoeidheid speelde ook het psychische gedeelte mee. Probeer maar eens iets ruim drie uur vol te houden. En Beau deed dat er eventjes “bij”. Of te wel, naast de dagelijkse trainingen die hij in de Waterhoorn zwom.

Om te kijken hoe de trainingen allemaal hadden uitgepakt moest Beau zijn grenzen steeds verder opzoeken. Mijn respect groeide nog meer toen ik zag hoe hij het IJsselmeer had over gezwommen. Hij had namelijk de tocht Medemblik Stavoren als test case uitgevoerd, waarbij hij overigens ook een toegangs limiet voor het kanaal zwemmen zelf had behaald. Beau wilde geen “valse start”. De trainer stelde voor dat hij vanaf een boot zou vertrekken, maar dat vond hij vals spelen. Als hij het IJsselmeer ging overzwemmen moest hij letterlijk vanaf de kant vertrekken. (zie : http://www.youtube.com/watch?v=Tgd0SsBDJlk ) . De tocht was enorm zwaar maar hij had rustig water. Zodoende lukte het hem om de 21 kilometer in bijna 13 uur te zwemmen. Petje af ….

Het kanaal oversteken zelf bleek voor hem toch een brug te ver te zijn. Al waren de omstandigheden om het kanaal over te steken, niet erg goed (kan je als excuus aandragen). Als hij het wel gehaald zou hebben, had ik hem tot persoonlijke held gepromoveerd kan ik je vertellen. Toen ik afgelopen maandag weer zelf in de Waterhoorn lag moest ik even terug denken aan de aflevering van Beau. “Als hij het kan, moet ik het toch ook kunnen?”. Bedacht ik me zelf. Vrees niet, ik ga niet proberen om het IJsselmeer over te steken (of het kanaal). Nee, die tien kilometer die ik mezelf vorig jaar had voorgelegd moet ik dit jaar toch kunnen halen. Als training stelde ik me de taak om die maandag avond alvast te beginnen met de vijf kilometer. Die ging in 1 uur, 34 minuten en 26 secondes. Toen ik afgepeigerd aan de kant stond bij te komen, kwam een mede zwemster naar me toe om te vragen waar ik in godsnaam mee bezig was (compliment dus). Ik vertelde dat ik geïnspireerd was door de aflevering over Beau. Een badmeester, die toevallig voorbij kwam en Beau ook nog eens persoonlijk kende, vertelde dat Beau erg veel tijd in het zwembad had doorgebracht om op zijn taak voor te berijden. Ik heb aan hem gevraagd dat als hij Beau weer zou spreken, hij persoonlijk de diepste respect van mij moest doorgeven.. De badmeester vertelde me dat hij dat dan zal doen.

Mazzel

Strawberry fields .... Forever ?

Afgelopen zondag liepen Ramon en ik onze wekelijkse rondje door de stad. Het was daar flink druk omdat dat weekend toevallig de Hoornse stadsfeesten plaatsvonden. We hoorden op de achtergrond een bandje een oud liedje van Andre Hazes spelen, en zodoende ging het onderwerp al snel over op de overleden zanger. Lange Frans en Baas B (als ik het goed omschrijf), hebben het in een van hun liedjes dat Andre Hazes over honderd jaar nog steeds de baas zou zijn in de Amsterdamse kroegen. Ik vroeg me af of dat daadwerkelijk zo zal zijn, al kan ik dat natuurlijk niets bewijzen. Over honderd jaar ben ik er zeker niet meer, en Ramon ook niet. Dus een antwoord op die vraag zullen wij in ieder geval nooit kunnen geven. Dat zullen we aan ons nageslacht over moeten laten (daarover binnenkort meer).

Al met al is het wel eens goed om stil te staan bij zulke fascinerende beredeneringen. Ramon wist namelijk te vertellen dat vorig jaar een liedje uit de jaren 30 van de vorige eeuw weer herleefde. Het liedje zou over een meisje gaan die een oogje had op de drummer van een band. Een DJ had de ondertussen ruim negentig jarige hoofdrol speler uit dit liedje nog achterhaald ook, en had haar gebeld. Hoe het gesprek verder ging wist hij niet meer, maar het bied wel perspectieven. Met het internet en de huidige moderne maatschappij zal het materiaal wat Andre Hazes ooit geschreven hebben in ieder geval niet verloren gaan. Het is slechts de vraag of de gemiddelde Nederlander in 2111 nog interesse heeft in het oude materiaal. Maar misschien herleeft de nostalgie ooit eens en zal Lange Frans in een bepaalde manier toch gelijk krijgen. We never know..

Al met al ben ik zelf geen liefhebber van de liedjes van Andre Hazes. Mijn interesse zal meer uitgaan of het oude materiaal van the Beatles er over 100 jaar nog zal zijn. Eerlijk is die vraagstelling niet, want die muziek is al ruim veertig jaar oud. Dus moet ik me afvragen of hun muziek in 2070 (ongeveer) nog op de radio wordt gedraaid. Als er zo ie zo nog radio bestaat natuurlijk. Zal Strawberry fields letterlijk Forever zijn? Zie http://www.youtube.com/watch?v=S7uBrx5aJ20&feature=related

Mazzel

Het Omniversum

Afgelopen week waren Rachel en ik lekker vrij, en zodoende gingen we dinsdag naar het Omniversum in Den Haag. Bijna waren wij daar trouwens nooit aangekomen, want op de A4 besloot een auto met caravan spontaan, zonder omkijken, van de invoeg strook de snelweg op te rijden. Dit dus ,terwijl wij al naast hem reden. In een reflex rukte ik aan het stuur en week de Knight uit naar de linker baan, maar dit gebeurde wel zonder dat ik kon kijken of er eventueel iemand naast ons zat. Gelukkig was dit niet het geval. Er was wel een auto ons aan het inhalen, maar die zag het gehele voorval ook gebeuren, en hield zich toen in. Toen hij even naast ons kwam rijden, bood ik in gebaren taal mijn excuses aan, waarop de bestuurder zijn duim opstak. Hij besefte ook dat ik er niets aan kon doen.

We vergaten zo snel mogelijk het voorval en probeerde helemaal niet na te denken wat had kunnen gebeuren. Eenmaal in Den Haag aangekomen, reden we (ondanks dat we een Tom Tom bij ons hadden) aanvankelijk verkeerd, omdat ik ergens een straat te vroeg naar rechts ging. Maar gelukkig was dit niet erg, want we hadden ruim te tijd genomen voor deze trip naar Zuid Holland. Eenmaal weer op de goede weg, zagen we de ronde koepel van het Omniversum al snel, en reed ik al spookrijdend de parkeer plaats op. (had namelijk de juiste afslag gemist), maar kwam gelukkig niemand tegen die daar tegen kon protesteren.

Even leek het heel rustig te gaan worden bij de voorstelling, maar toen kwam er een brugklas binnen wandelen die al sms-ent en schreeuwend van zich lieten horen. De ronde koepel zat later dus weldegelijk redelijk vol, maar gelukkig was het stil toen de I-max film over de Hubble telescoop werd vertoond. Rachel en ik zaten helemaal bovenaan, en zodoende hadden wij de beste zitplek. In de film werd verteld hoe de hubble telescoop werd gebouwd en in de ruimte werd gebracht. Ook dat hij toen stuk bleek te zijn, en dat er miljoenen dollars tegenaan werden gesmeten om het gevaarte weer aan de praat te krijgen. We kregen als kijker ook te zien wat voor mooie foto’s de Hubble gemaakt had. Dit hadden ze verwerkt in een 3D animatie. Het ging bv over de Orion nevel waar zich vandaag de dag een geboorte plek voor sterren plaats vind. Maar in het algemeen lieten ze astronauten zien die dus de Hubble aan het repareren waren.

Al met al een gave ervaring om een keer meegemaakt te hebben. Rachel en ik gingen daarom na de voorstelling ook met een tevreden gevoel weer naar huis.

Mazzel