Dat de wereld vol zit met gekken is in het algemeen wel bekend. Zo heb je natuurlijk gestoorde gekken die op een eiland om zich heen gaan lopen schieten, maar zo heb je ook gekken die Friesland terug in de zee willen duwen. (zie : http://www.nu.nl/opmerkelijk/2576788/groningers-willen-friesland-in-zee-duwen.html )
Wat mij dan het meest verbaast is dat die gast (die het kennelijk als geintje bedoelt had), dan ineens 5500 volgelingen krijgt. Ik vraag me werkelijk af of de Groningers zoveel hekel hebben aan de Friese provincie. Ik weet in ieder geval van niets. In beide provincies ben ik wel eens op feestjes geweest en in beide gevallen kon ik er geen hond van verstaan. Het is dus mogelijk dat er een soort taal barrière heerst tussen de beide provincies en dat dit een soort België probleem creëert. Maar ook daar heb ik tot nu toe nog nooit iets over gehoord. Misschien moet ik het maar bij de titel van dit blog houden en niet proberen te verklaren waar dit rare berichtje vandaan komt.
Mazzel
29 juli 2011
23 juli 2011
Holy Moly, wat zit er onder het folie?
Laatst moest ik voor mijn werk in de binnenstad van Den Haag zijn. Zoals je als eventuele lezer misschien al weet, is dat absoluut niet een van mijn favoriete hobby’s. Hoe dan ook, mijn collega Jeroen kon niet, dus zat er niets anders op dan zelf naar het zuiden af te reizen.
De rit ging opzich erg goed. Omdat ik er pas om 2 uur moest zijn waren alle files opgelost. Tenminste, dat dacht ik. Want toen ik bij het Prins clausplein de A12 op reed richting de binnenstad van Den Haag, stond het al snel muur vast. Het kleine stukje van de A12 naar de straat waar ik moest zijn, duurde bijna net zolang als het hele stuk van Purmerend tot aan het Prins Clausplein zelf. Hoe dan ook, de radio stond aan en zodoende had ik een keertje de tijd om naar de beste DJ (vind ik) van Nederland te luisteren, namelijk Gerard Ekdom. Zo vaak luister ik namelijk niet meer naar de radio. Sinds we met het werk verhuist zijn naar het nieuwe pand (nu al weer 3 of 4 jaar terug), kon ik 3FM niet meer ontvangen, en zodoende verdween mijn portable radiotje een keer naar huis.
Nu had ik dus alle tijd en ik herinnerde me een gesprek met Rachel over het programma onderdeel “Holy Moly wat zit er onder het folie?”. De DJ’s van radio 3FM schijnen af en toe een vergadering te hebben en dan komt Gerard Ekdom even controleren wat voor vette hap zijn collega’s dan naar binnen werken. Het melodietje van het programma onderdeel is zo aanstekelijk zodat ik al snel in de auto zat mee te zingen toen ik de eerste deuntjes al hoorde. Ik vond op youtube precies die aflevering waar ik toen naar zat te luisteren (een stukje natuurlijk), vandaar dat ik het even niet kan laten om daarvan een linkje bij te sluiten. Zodoende kan je zelf ontdenken wat er nu precies onder het folie zat..
Linkje : http://www.youtube.com/watch?v=XkMccP_O338
Mazzel
De rit ging opzich erg goed. Omdat ik er pas om 2 uur moest zijn waren alle files opgelost. Tenminste, dat dacht ik. Want toen ik bij het Prins clausplein de A12 op reed richting de binnenstad van Den Haag, stond het al snel muur vast. Het kleine stukje van de A12 naar de straat waar ik moest zijn, duurde bijna net zolang als het hele stuk van Purmerend tot aan het Prins Clausplein zelf. Hoe dan ook, de radio stond aan en zodoende had ik een keertje de tijd om naar de beste DJ (vind ik) van Nederland te luisteren, namelijk Gerard Ekdom. Zo vaak luister ik namelijk niet meer naar de radio. Sinds we met het werk verhuist zijn naar het nieuwe pand (nu al weer 3 of 4 jaar terug), kon ik 3FM niet meer ontvangen, en zodoende verdween mijn portable radiotje een keer naar huis.
Nu had ik dus alle tijd en ik herinnerde me een gesprek met Rachel over het programma onderdeel “Holy Moly wat zit er onder het folie?”. De DJ’s van radio 3FM schijnen af en toe een vergadering te hebben en dan komt Gerard Ekdom even controleren wat voor vette hap zijn collega’s dan naar binnen werken. Het melodietje van het programma onderdeel is zo aanstekelijk zodat ik al snel in de auto zat mee te zingen toen ik de eerste deuntjes al hoorde. Ik vond op youtube precies die aflevering waar ik toen naar zat te luisteren (een stukje natuurlijk), vandaar dat ik het even niet kan laten om daarvan een linkje bij te sluiten. Zodoende kan je zelf ontdenken wat er nu precies onder het folie zat..
Linkje : http://www.youtube.com/watch?v=XkMccP_O338
Mazzel
7 juli 2011
De komst van Piep
Normaal gesproken probeer ik op deze weblog een beetje het “laatste” nieuws over mezelf te melden. Maar bij dit onderwerp gaat het eigenlijk andersom. Rachel en ik hebben gewacht met er over te schrijven op het internet TOTDAT al onze vrienden en familie leden het weten. En nu pas kan ik er dan ook daadwerkelijk over schrijven.
Voordat Rachel en ik destijds gingen trouwen, was er altijd een belangrijke vraag die ik mezelf vaak stelde. “Hoe zou het voelen om getrouwd te zijn?”. Eenmaal aankomen op die dag, voelde het erg “vertrouwd”. Net alsof het er al jaren was. En nu, bijna 3 jaar later, gaat er weer zo’n zelfde soort vraag beantwoord worden. “Hoe zal het voelen om vader te zijn?”. Want ja. Als alles goed blijft gaan worden Rachel en ik in december pappa en mamma. Hoe het zal voelen weet ik dus nog niet. Die vraag wordt pas echt in december beantwoord. Maar toch wordt het beetje bij beetje “echter”. Misschien leg ik het nu heel raar uit, maar soms krijg ik een soort “besef piek”, en beseft mijn gevoel ook wat mijn hersens eigenlijk al weten. Die eerste “piek” kwam toen we de eerste echo te zien kregen. Vol verbazing zaten Rachel en ik naar het scherm te kijken. “Dat is onze Piep”, want zo hebben we hem/haar nu even genoemd zolang hij/zij in de buik verblijft. Zo’n tweede piek kregen we toen we het hartje voor het eerst te horen kregen. Wat bonkte die trouwens op een hoog tempo. Maar daarover waren we al geïnformeerd. Toch blijft het een rare ervaring om het voor het eerst zelf te horen.
Eind juli gaan Rachel en ik weer een echo te zien krijgen. Namelijk die van de twintig weken. Zolang moeten we het doen met de enige foto van “Piep” die we tot nu toe hebben. En die wil ik natuurlijk graag even met jullie delen.
Mazzel.
Voordat Rachel en ik destijds gingen trouwen, was er altijd een belangrijke vraag die ik mezelf vaak stelde. “Hoe zou het voelen om getrouwd te zijn?”. Eenmaal aankomen op die dag, voelde het erg “vertrouwd”. Net alsof het er al jaren was. En nu, bijna 3 jaar later, gaat er weer zo’n zelfde soort vraag beantwoord worden. “Hoe zal het voelen om vader te zijn?”. Want ja. Als alles goed blijft gaan worden Rachel en ik in december pappa en mamma. Hoe het zal voelen weet ik dus nog niet. Die vraag wordt pas echt in december beantwoord. Maar toch wordt het beetje bij beetje “echter”. Misschien leg ik het nu heel raar uit, maar soms krijg ik een soort “besef piek”, en beseft mijn gevoel ook wat mijn hersens eigenlijk al weten. Die eerste “piek” kwam toen we de eerste echo te zien kregen. Vol verbazing zaten Rachel en ik naar het scherm te kijken. “Dat is onze Piep”, want zo hebben we hem/haar nu even genoemd zolang hij/zij in de buik verblijft. Zo’n tweede piek kregen we toen we het hartje voor het eerst te horen kregen. Wat bonkte die trouwens op een hoog tempo. Maar daarover waren we al geïnformeerd. Toch blijft het een rare ervaring om het voor het eerst zelf te horen.
Eind juli gaan Rachel en ik weer een echo te zien krijgen. Namelijk die van de twintig weken. Zolang moeten we het doen met de enige foto van “Piep” die we tot nu toe hebben. En die wil ik natuurlijk graag even met jullie delen.
Mazzel.
Abonneren op:
Posts (Atom)
