Voordat Rachel en ik destijds gingen trouwen, was er altijd een belangrijke vraag die ik mezelf vaak stelde. “Hoe zou het voelen om getrouwd te zijn?”. Eenmaal aankomen op die dag, voelde het erg “vertrouwd”. Net alsof het er al jaren was. En nu, bijna 3 jaar later, gaat er weer zo’n zelfde soort vraag beantwoord worden. “Hoe zal het voelen om vader te zijn?”. Want ja. Als alles goed blijft gaan worden Rachel en ik in december pappa en mamma. Hoe het zal voelen weet ik dus nog niet. Die vraag wordt pas echt in december beantwoord. Maar toch wordt het beetje bij beetje “echter”. Misschien leg ik het nu heel raar uit, maar soms krijg ik een soort “besef piek”, en beseft mijn gevoel ook wat mijn hersens eigenlijk al weten. Die eerste “piek” kwam toen we de eerste echo te zien kregen. Vol verbazing zaten Rachel en ik naar het scherm te kijken. “Dat is onze Piep”, want zo hebben we hem/haar nu even genoemd zolang hij/zij in de buik verblijft. Zo’n tweede piek kregen we toen we het hartje voor het eerst te horen kregen. Wat bonkte die trouwens op een hoog tempo. Maar daarover waren we al geïnformeerd. Toch blijft het een rare ervaring om het voor het eerst zelf te horen.
Eind juli gaan Rachel en ik weer een echo te zien krijgen. Namelijk die van de twintig weken. Zolang moeten we het doen met de enige foto van “Piep” die we tot nu toe hebben. En die wil ik natuurlijk graag even met jullie delen.
Mazzel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten