We weten dat Nathalie nog erg veel moeite heeft om haar eigen temperatuur goed te behouden. Dus hadden we van alles meegenomen om haar op de reis naar haar nieuwe huis (het ziekenhuis was voor haar natuurlijk de eerste 10 dagen haar huis) niet te veel laten af te koelen. Alleen was het jasje die we voor haar hadden meegenomen, “ietjes” te groot (zie plaatje beneden). Haar armpjes kwamen niet door de mauwen heen. Sterker nog.. haar beentjes kwamen niet onder het jasje uit. Dat was wel een grappig gezicht natuurlijk. Naar haar verankert te hebben in de maxicosie, deden we nog wat extra handdoeken om haar heen, zodat ze het haast niet koud kon krijgen.
Na afscheid te hebben genomen van het personeel van de couveuse afdeling, begon de reis dus naar huis. Nathalie bleef doodstil liggen en dat beangstigde ons wel een beetje. Vlak voordat we naar buiten gingen, controleerde we nog even of ze niet “te” goed was ingepakt, maar mevrouw was gewoon erg moe en lag lekker te pitten. Deel twee van de operatie kon toen beginnen. Namelijk de maxicosie in de auto doen. Ik had dit al even geoefend op mijn werk. Dit onder het toeziend oog van mijn collega Jeroen, die vandaag de dag al drie kinderen heeft en dus wel een expert moet zijn. Ik kreeg de eerste keer dat ik het probeerde het cijfer 5 van hem (net geen voldoende). Het bakkie schoot toen ook heen en weer door de auto, terwijl ik de veiligheidsriemen probeerde vast te maken. De dag erna ging het beter en zodoende had ik er die zondag de 4de, goeie hoop op dat het nu ook weer ging lukken. Gelukkig was dit het geval. De auto deuren konden al snel dicht, en zodoende konden we naar huis toe rijden.
Eenmaal thuis aangekomen, hebben we haar in de kinderwagenbak gelegd. Die ligt nu los in de box. Ze kan simpelweg gewoon nog niet in haar eigen bedje slapen, omdat die voor haar veels te groot is. Daarin zou ze haar temperatuur nooit vast kunnen houden. De eerste paar weken zal haar leven dus grotendeels in deze kinderwagen bak afspelen.
In de namiddag kwam Ramon als eerste op kraamvisite. Hij vond dat ze wel erg stil was voor een baby en ik lag uit dat dit komt omdat ze vrijwel al haar energie kwijt is aan warm blijven en groeien. Die bevinding was toen eigenlijk te voorbarig, want om half tien in de avond werd madam wakker en heeft toen (met pauzes) tot een uur of twee haar kersverse fulltime ouders (we waren parttimers toen ze nog in het ziekenhuis lag), wakker gehouden. Dit in combinatie met de zeven voedingen die ze per dag moet krijgen, zorgde er al snel voor dat beide ouders met beide benen op de grond kwamen te staan. Het zal wel even wennen worden voordat we dit ritme te pakken hebben, maar dat hoort er natuurlijk allemaal bij.
Mazzel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten