We denken de afgelopen tijd natuurlijk vaak terug aan wat er dit afgelopen jaar allemaal gebeurd is. Hoe we haar bv elke dag in het ziekenhuis opzochten. En de dag dat ze met ons mee mocht naar huis (wat toevallig vandaag precies een jaar geleden is). Dat was het moment dat we van parttime ouders werden gepromoveerd tot fulltime ouders. Het was toen wel even wennen, want met een schema van 7 flesjes per dag, bleef er weinig tijd over om goed te kunnen slapen zeg maar. Ik was de eerste anderhalve week toen ze thuis was, vrij en vroeg me regelmatig af hoe ik het leven met een baby in godsnaam zou kunnen combineren met mijn werk. Al met al blijkt een mens veel meer te kunnen hebben dan dat ze van zichzelf weten. Nathalie’s slaappatroon ging eigenlijk al vrij snel de goede kant op. En het voedings schema werd ook steeds makkelijker voor ons.
Na een aantal maanden had ons poppetje de achterstand die ze bij haar geboorte had opgelopen, al achterhaald. Ons flessen monster (want zo noemde we haar soms), dronk de eerst weken letterlijk alle flessen leeg. We stonden dan ook flink te kijken toen dat een keertje niet gebeurde omdat ze verkouden was. Wij waren meteen van slag.. dachten dat er iets ernstig met haar aan de hand was, want we weren simpel weg niets anders gewent. Maar de ene keer kan een babytje natuurlijk meer drinken dan de andere keer. Dat was voor ons gewoon weer een leer momentje.
Trots waren we toen ze zich voor het eerst ging omdraaien. En ik zat voor de box naar haar te kijken toen ik getuigen was van de eerste keer dat ze zich aan de spijlen van de box optrok en ging staan. Ook zelf gaan zitten had ze toen snel onder de knie en het duurde toen niet lang meer dat ze zich tijgerend door de huiskamer worstelde. De box is nu een plek waar ze absoluut niet meer wilt zijn. Als je haar nu daarin zet begint ze meteen te huilen. Ze heeft heel goed door dat de bewegings vrijheid in zo’n box natuurlijk behoorlijk beperkt is en dat de huiskamer vele malen groter is.
Ons poppetje wordt ook steeds slimmer. Als je bijvoorbeeld niet wilt dat ze naar de staande lamp gaat , ga ik soms gewoon in de weg zitten. “geen probleem”, moet Nathalie dan vaak denken, “dan tijger ik gewoon om je heen en ga dan aan de knop van de lamp zitten.” Dat ze steeds slimmer wordt, bemerkte ik afgelopen weekend ook weer. Ik zag Nathalie zich “verdacht” gedragen voor onze eet tafel. Het was net alsof ze iets gezien had. Ineens stopte ze met nadenken en begon een tijger tocht tussen de poten van de stoelen door. Dat paste maar net trouwens. Ik bekeek het spektakel met mijn mond vol tanden. Het duurde niet lang voordat ze helemaal achterin tegen de muur aan ging zitten. Triomfelijk hield ze haar speel bal om hoog die ze van een oom en tante van Rachel gekregen had. Toen kwam het lastigste deel van deze reddings operatie. Nathalie hield de bal in een hand vast en tijgerde weer terug naar de uitgang van dit tafel dolhof. Papa kon nog net zijn mobieltje pakken en daar foto’s van maken (zie plaatje onderin). Eenmaal weer aangekomen bij de uitgang, ging ze heerlijk met de bal spelen.
Al met al een prachtig jaar vol ervaringen. Daar waar Rachel en ik nog vaak aan terug zullen denken.
Mazzel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten