Het is in juli straks alweer negen jaar geleden dat mijn oma (van mijn moeders kant) overleed, maar ik denk natuurlijk nog steeds veel aan haar. Net zoals ik dat aan alle opa’s en oma’s , die er allemaal niet meer zijn, doe natuurlijk.
Een aantal dagen nadat ze was overleden, waren wij haar huurhuisje aan het leeg halen. Die moest natuurlijk weer leeg opgeleverd worden. Ik kan me nog herinneren dat ik een A4 mapje tegen kwam waarin allemaal tekeningen en kranten knipsels zaten. Ik ging er even bij zitten en vergat mijn klustaken die ik die middag gekregen had. Ik kon het namelijk niet laten om in dit mapje rond te gaan neuzen. Het zou een extra indruk kunnen geven in wat mijn oma zoal interesseerde. Ergens halverwege, kwam ik een krantenknipsel tegen wat over het WK allround toernooi van 1987 ging. Het verhaal vertelde over de afsluitende 10 kilometer en hoe de Noor Geir Karlstad (mijn schaatsheld uit de jaren 80) het wereld record verpulverde op die afstand. Genoeg reden dus om dit krantenknipsel te onthouden.
Laatst, toen ik op youtube voor de tigste keer Sven Kramer zijn wereld record op de 5 kilometer zag schaatsen (ik vind dat namelijk een prachtig filmpje), kon ik het niet nalaten even naar Geir Karlstad te googlelen. Tot mijn verbazing was er al erg veel schaats beeld materiaal uit de jaren 80 op youtube geplaatst. Veel meer dan de jaren negentig waarin bv Koss en later Romme de toernooien beheerste. Ik pikte een willekeurig filmpje (klik hier) eruit en het duurde niet lang voordat ik me besefte dat dit die rit was waar mijn oma het krantenknipsel van bewaard had. De wikipedia site over het allround toernooi, verklapte ook meteen waarom mijn oma dit zo’n fantastisch toernooi heeft gevonden. In 1987 werd er namelijk voor het eerst in een overdekte hal geschaatst. Karlstad was niet de enige die een wereld record had neergezet. Nee, op de 1.500, 5.000 en 10.000 meter werden er snellere tijden gereden dan ooit. De 10 kilometer was helemaal spannend omdat er zelfs twee keer een record werd gereden. Karlstad was zijn record in de rit ervoor kwijtgeraakt aan Leo Visser, en wilde dit dus even recht zetten. Hij eindigde uiteindelijk op 14:03 en brak dus net niet de 14 minuten grens. Dit is een tijd waarmee je vandaag de dag met een straatlengte op de laatste plek terecht komt, maar je moet het natuurlijk in die tijdgeest zien. Karlstad zou bv de tijdgenoten van Ard Schenk weer op een minuut hebben gereden. Leuk weetje is dat het Karlstad uiteindelijk (eind 1987) toch lukt om als eerste die 14 minuten grens te doorbreken. Hetgeen ik Gianni Romme (met de 13 minuten grens), zo gegund had. Maar hij kwam helaas niet verder dan 13:03.
Al met al een leuk filmpje waarbij ik me even terug waande in het oude huisje waar mijn oma vroeger woonde. Ik zag haar al weer voor haar tvtje zitten te kijken naar het schaatsen. Die hobby (er na kijken wel te verstaan), heeft ze aan mijn moeder en mij overgedragen.
Mazzel
23 april 2013
2 april 2013
Back in the Risdam
4180 dagen… zolang ben ik eigenaar geweest van ons appartementje op de waterman. Donderdag 21 maart jongstleden kwam daar dus een einde aan. Ik lieg als ik zeg dat het me helemaal niets deed om na zo’n lange tijd toch weg te gaan, maar dat gevoel veranderde al snel en binnen notime had ik het idee dat ik weer thuis was in ons oude vertrouwde Risdam.
Het stond, toen we aan dit avontuur begonnen (verhuis avonduur), eigenlijk wel vast dat we naar dit deel van de stad wilde verhuizen. We hebben ook nog wel naar huizen in het dorp Zwaag zelf gekeken, maar de meeste huizen die we hebben bekeken kwamen uit de buurt waar Rachel en ik zelf (apart toen nog) met veel plezier hebben gewoond. Dit avontuur ging niet helemaal zonder problemen.. Er was af en toe onzekerheid of de verkoop van ons oude appartementje wel doorging of niet. De deadline waarin de koopster het officieel rond moest hebben, is tot twee keer toe verzet omdat ze problemen had met de bank, maar uiteindelijk kregen we toch groen licht om ook zelf een bod te doen op ons nieuwe stulpje. Ineens ging dat allemaal erg hard. Na weken van onzekerheid werd toen alles ineens in twee dagen beslist. Net alsof de puzzelstukjes eindelijk in elkaar mochten vallen. De dag dat we het nieuws over het groene licht hadden gehoord hadden we meteen een bod gedaan. En die werd de dag erna al geaccepteerd door de vorige eigenaar.
Op zaterdag 16 maart stond de grote oversteek gepland. We hadden een klein legertje aan vrienden en familieleden opgetrommeld die allemaal gewerkt hebben als leeuwen. We hadden het leger in tweeën groepen ingedeeld . Team alfa die op de zware til klussen werd gezet en team beta die de 96 ingepakte dozen naar het nieuwe huis ging brengen. Twee opa’s van Nathalie kregen dat weekend een extra belangrijke taak (team gamma?) , want Nathalie’s kamertje had natuurlijk absolute voorrang. Papa en mama slapen (nu nog steeds trouwens) met badlakens voor de ramen omdat het leveren van rolgordijnen een aantal weken duurt, maar ons poppetje moest natuurlijk in een donkere kamer kunnen slapen. Haar bedje, commode en kast werden in notime weer in elkaar gezet. Nathalie, die de nacht nog wel even bij opa en oma had doorgebracht, werd de zondag dus voor het eerst naar ons nieuwe huisje gebracht. We waren gruwelijk benieuwd wat ze er van vond. Ze keek even naar de mooie lampen die aan het plafond hangen, en zag na een aantal secondes haar speelgoed in de hoek staan. En daar wilde ze dan ook meteen naar toe gaan. Ons poppetje heeft totaal geen last van heimwee gehad, daar waar we in het begin wel een beetje van uitgingen. Toen we vorig jaar naar Centerparcs gingen, duurde het toch twee nachten voordat ze gewent was aan de nieuwe situatie. Maar nu slaapt ze natuurlijk gewoon in haar eigen bedje met al haar spulletjes om haar heen die ze in de waterman ook had. Zij zal zich ons kleine appartementje natuurlijk nooit kunnen herinneren.. Alleen van foto’s en video’s natuurlijk.
Het zal nog wel even duren voordat alle klussen in het huis gedaan zijn, maar in het algemeen nemen we daar de tijd voor. Vooral in het weekend worden er kasten in elkaar gezet, rolgordijnen (die wel al binnen zijn), opgehangen en dozen uitgepakt, maar van een complete chaos kan je nu al niet meer spreken (al moet je niet op onze nieuwe zolder kijken nu…)…
Toen ik vorige week in de auto stapte en naar mijn werk reed, schoot ineens het liedje Back in the USSR van de Beatles door mijn hoofd. Vooral de zinnen : “Been away so long I early knew the place.. Gee, it's good to be back home”… kregen een speciale betekenis voor mij. We are back in the Risdam.
mazzel
Het stond, toen we aan dit avontuur begonnen (verhuis avonduur), eigenlijk wel vast dat we naar dit deel van de stad wilde verhuizen. We hebben ook nog wel naar huizen in het dorp Zwaag zelf gekeken, maar de meeste huizen die we hebben bekeken kwamen uit de buurt waar Rachel en ik zelf (apart toen nog) met veel plezier hebben gewoond. Dit avontuur ging niet helemaal zonder problemen.. Er was af en toe onzekerheid of de verkoop van ons oude appartementje wel doorging of niet. De deadline waarin de koopster het officieel rond moest hebben, is tot twee keer toe verzet omdat ze problemen had met de bank, maar uiteindelijk kregen we toch groen licht om ook zelf een bod te doen op ons nieuwe stulpje. Ineens ging dat allemaal erg hard. Na weken van onzekerheid werd toen alles ineens in twee dagen beslist. Net alsof de puzzelstukjes eindelijk in elkaar mochten vallen. De dag dat we het nieuws over het groene licht hadden gehoord hadden we meteen een bod gedaan. En die werd de dag erna al geaccepteerd door de vorige eigenaar.
Op zaterdag 16 maart stond de grote oversteek gepland. We hadden een klein legertje aan vrienden en familieleden opgetrommeld die allemaal gewerkt hebben als leeuwen. We hadden het leger in tweeën groepen ingedeeld . Team alfa die op de zware til klussen werd gezet en team beta die de 96 ingepakte dozen naar het nieuwe huis ging brengen. Twee opa’s van Nathalie kregen dat weekend een extra belangrijke taak (team gamma?) , want Nathalie’s kamertje had natuurlijk absolute voorrang. Papa en mama slapen (nu nog steeds trouwens) met badlakens voor de ramen omdat het leveren van rolgordijnen een aantal weken duurt, maar ons poppetje moest natuurlijk in een donkere kamer kunnen slapen. Haar bedje, commode en kast werden in notime weer in elkaar gezet. Nathalie, die de nacht nog wel even bij opa en oma had doorgebracht, werd de zondag dus voor het eerst naar ons nieuwe huisje gebracht. We waren gruwelijk benieuwd wat ze er van vond. Ze keek even naar de mooie lampen die aan het plafond hangen, en zag na een aantal secondes haar speelgoed in de hoek staan. En daar wilde ze dan ook meteen naar toe gaan. Ons poppetje heeft totaal geen last van heimwee gehad, daar waar we in het begin wel een beetje van uitgingen. Toen we vorig jaar naar Centerparcs gingen, duurde het toch twee nachten voordat ze gewent was aan de nieuwe situatie. Maar nu slaapt ze natuurlijk gewoon in haar eigen bedje met al haar spulletjes om haar heen die ze in de waterman ook had. Zij zal zich ons kleine appartementje natuurlijk nooit kunnen herinneren.. Alleen van foto’s en video’s natuurlijk.
Het zal nog wel even duren voordat alle klussen in het huis gedaan zijn, maar in het algemeen nemen we daar de tijd voor. Vooral in het weekend worden er kasten in elkaar gezet, rolgordijnen (die wel al binnen zijn), opgehangen en dozen uitgepakt, maar van een complete chaos kan je nu al niet meer spreken (al moet je niet op onze nieuwe zolder kijken nu…)…
Toen ik vorige week in de auto stapte en naar mijn werk reed, schoot ineens het liedje Back in the USSR van de Beatles door mijn hoofd. Vooral de zinnen : “Been away so long I early knew the place.. Gee, it's good to be back home”… kregen een speciale betekenis voor mij. We are back in the Risdam.
mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
