Back in the Risdam

4180 dagen… zolang ben ik eigenaar geweest van ons appartementje op de waterman. Donderdag 21 maart jongstleden kwam daar dus een einde aan. Ik lieg als ik zeg dat het me helemaal niets deed om na zo’n lange tijd toch weg te gaan, maar dat gevoel veranderde al snel en binnen notime had ik het idee dat ik weer thuis was in ons oude vertrouwde Risdam.

Het stond, toen we aan dit avontuur begonnen (verhuis avonduur), eigenlijk wel vast dat we naar dit deel van de stad wilde verhuizen. We hebben ook nog wel naar huizen in het dorp Zwaag zelf gekeken, maar de meeste huizen die we hebben bekeken kwamen uit de buurt waar Rachel en ik zelf (apart toen nog) met veel plezier hebben gewoond. Dit avontuur ging niet helemaal zonder problemen.. Er was af en toe onzekerheid of de verkoop van ons oude appartementje wel doorging of niet. De deadline waarin de koopster het officieel rond moest hebben, is tot twee keer toe verzet omdat ze problemen had met de bank, maar uiteindelijk kregen we toch groen licht om ook zelf een bod te doen op ons nieuwe stulpje. Ineens ging dat allemaal erg hard. Na weken van onzekerheid werd toen alles ineens in twee dagen beslist. Net alsof de puzzelstukjes eindelijk in elkaar mochten vallen. De dag dat we het nieuws over het groene licht hadden gehoord hadden we meteen een bod gedaan. En die werd de dag erna al geaccepteerd door de vorige eigenaar.

Op zaterdag 16 maart stond de grote oversteek gepland. We hadden een klein legertje aan vrienden en familieleden opgetrommeld die allemaal gewerkt hebben als leeuwen. We hadden het leger in tweeën groepen ingedeeld . Team alfa die op de zware til klussen werd gezet en team beta die de 96 ingepakte dozen naar het nieuwe huis ging brengen. Twee opa’s van Nathalie kregen dat weekend een extra belangrijke taak (team gamma?) , want Nathalie’s kamertje had natuurlijk absolute voorrang. Papa en mama slapen (nu nog steeds trouwens) met badlakens voor de ramen omdat het leveren van rolgordijnen een aantal weken duurt, maar ons poppetje moest natuurlijk in een donkere kamer kunnen slapen. Haar bedje, commode en kast werden in notime weer in elkaar gezet. Nathalie, die de nacht nog wel even bij opa en oma had doorgebracht, werd de zondag dus voor het eerst naar ons nieuwe huisje gebracht. We waren gruwelijk benieuwd wat ze er van vond. Ze keek even naar de mooie lampen die aan het plafond hangen, en zag na een aantal secondes haar speelgoed in de hoek staan. En daar wilde ze dan ook meteen naar toe gaan. Ons poppetje heeft totaal geen last van heimwee gehad, daar waar we in het begin wel een beetje van uitgingen. Toen we vorig jaar naar Centerparcs gingen, duurde het toch twee nachten voordat ze gewent was aan de nieuwe situatie. Maar nu slaapt ze natuurlijk gewoon in haar eigen bedje met al haar spulletjes om haar heen die ze in de waterman ook had. Zij zal zich ons kleine appartementje natuurlijk nooit kunnen herinneren.. Alleen van foto’s en video’s natuurlijk.
Het zal nog wel even duren voordat alle klussen in het huis gedaan zijn, maar in het algemeen nemen we daar de tijd voor. Vooral in het weekend worden er kasten in elkaar gezet, rolgordijnen (die wel al binnen zijn), opgehangen en dozen uitgepakt, maar van een complete chaos kan je nu al niet meer spreken (al moet je niet op onze nieuwe zolder kijken nu…)…

Toen ik vorige week in de auto stapte en naar mijn werk reed, schoot ineens het liedje Back in the USSR van de Beatles door mijn hoofd. Vooral de zinnen : “Been away so long I early knew the place.. Gee, it's good to be back home”… kregen een speciale betekenis voor mij. We are back in the Risdam.

mazzel