Close encounters met.... de paradontoloog

P-day werd vorige week nog uitgesteld, maar dat bleef wel bij een eenmalige aktie. Mijn paradontoloog Fleur was weer in een blakende gezondheid, en had er vreselijk zin in.

Daar lag ik dan weer... In de gehate tandarts stoel.... Al bevend probeerde ik nog aan iets positiefs te denken, maar dat wilde niet echt lukken. Ineens herinnerde ik me een oud collega waarmee ik tien jaar geleden had samen gewerkt. Hij verscheen altijd in een t-shirt op zijn werk. Ook al was het 10 graden onder nul. Als ik dan vroeg of hij het niet koud had, antwoorde hij dat het altijd 5 graden kouder kan zijn... Kijk, bedacht ik mezelf, dat was pas een positieve benadering. Ik had ook thuis kunnen liggen met een hersentumor in mijn hoofd, wetend dat het einde eraan komt. Een bezoekje aan een aardige dame als Fleur moet dan toch wel meevallen (ondanks haar beroep). Ja, het lot houd mijn erg bezig nu dat ik weet dat mijn oom dood gaat. Het besef hoe vreselijk oneerlijk de wereld in elkaar zit komt de laatste tijd behoorlijk boven borrelen. Ik wist het natuuurlijk wel, maar had er eigenlijk nooit echt mee te maken gehad. Het 'nothing last forever, even cold november rain' preciepe begrijp ik dus wel, maar je moet er mee te maken krijgen voordat je het pas echt gaat beseffen.

Hoe dan ook. Fleur begon met een uitleg sessie en dus niet met haken, tangen of instumenten. Ik kreeg namelijk ook een her opvoed cursus tanden poetsen en tanden stokers gebruiken. Het nut hiervan werd ook snel duidelijk toen ze met een zoet goedje liet zien hoe erg mijn tandplak situatie eruit zag (in een spiegel). Daarna pas, ging het echte werk beginnen. Ik heb nog nooit zoveel spuiten in mijn mond gehad, maar dat kan mij niet bommen. Als kind werden namelijk al mijn melktanden getrokken omdat die te sterk waren, en er niet zelf uit wilden komen. Ik ben dus met verdovingen opgegroeit en wordt daar niet koud of warm van. Op eentje na dan, want de spuit bij je voortanden schijnt dus wel zeer te doen. Oke, dan weet ik dat ook weer. De tranen sprongen in mijn ogen, maar Fleur wist te vertellen dat dit normaal blijkt te zijn.

Nadat de verdovingen begonnen te werken, begon Fleur met haar bulldozer werkje. De machine die ze gebruikte was niet zo erg. Maar ze ging daarna ook nogeven met de haak aan de gang .... Ik had af en toe het gevoel dat ze met die haak mijn kiezen eruit probeerde te trekken...... Het hele verhaal heeft 3 kwartier geduurt voordat ik de stoel pas weer mocht verlaten. Maar ik was wel als een kind zo blij... Het was opzich niet tegen gevallen, omdat alles toch verdooft werd, maar ik weet ook dat dit pas de eerste afspraak was. Volgende week vrijdag is het weer P-day, en er nou zin in krijgen is ook weer wat overdreven.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik mijn collega Jeroen gebeld. Ook hij gaat een close encounter met de paradontoloog meemaken (in mei), en hij wilde weten hoe het gegaan was. Ik moest een cyfer geven (van 1 t/m 10, waarbij 10 super slecht is). Ik heb de behandeling een 6 gegeven. Dit dus eigenlijk omdat het erg lang duurde, en het haak verhaal speelde een behoorlijke factor. Pijn heb ik dus vrijwel niet gehad...... Ja, mijn collega Jeroen is de derde al op de zaak die met de paradontoloog te maken gaat krijgen. Eerst was het Yolanda die achter mij zit. Nu ben ik het dus, en in mei is Jeroen aan de beurt die tegenover mij zit. We maken ons al zorgen om Stephan, omdat die weer achter Jeroen zit... Of het dus een epidemie is moet de toekomst nog uitwijzen.

Mazzel