The end of a great man

Tja, het is misschien wel duidelijk waar deze blogfile over gaat. Maandag ochtend is namelijk om een uur of zes, mijn oom overleden. Aan staande vrijdag zal hij begraven worden en deze komende week heeft de familie dus nog om afscheid van hem te nemen.

Het was een onwerkelijk gevoel wat van mij gister meester werd. Het besef dat hij er gewoon niet meer is, was gewoon niet te bevatten. Na het eten zijn Rachel en ik meteen naar mijn tante toe gegaan om samen met de familie bij elkaar te zijn. Mijn oom lag er keurig bij, en het was net alsof hij aan het slapen was. Ik herinnerde me toen ik hem zag liggen, even het gesprek wat we hadden toen ik hem voor de eerste keer ging opzoeken in het ziekenhuis. 'Kom je me nogeven opzoeken voordat ik dood ben?', vroeg hij me toen ik binnen kwam. Tja, wat moest ik daarop zeggen? Ik wist ernog uit te mompelen dat ik elke bekende die in het ziekenhuis ligt, bezoek. Dus waarom hem dan niet? Maar ergens had hij natuurlijk wel gelijk. Ik wist toen dat het een van de laatste keren zou zijn dat ik hem zou zien. De echte laatste keer dat ik hem nog gezien heb, toen hij nog 'bij' was, was in het ziekenhuis in Alkmaar. We hebben nog gebak gegeten omdat hij die dag ervoor nog jarig was. Het zou zijn laatste verjaardag worden, al was er toen nog hoop dat hij het eventueel zou redden. Hij was namelijk naar Alkmaar verplaatst omdat ze daar meer kennis op hersentumor gebied hebben. En ondanks dat de kans klein bleef dat hij het zou halen, ging ik ervanuit dat hij het toch ging redden. Tijdens het eten van het gebakje bedacht ik me dat ik hier volgend jaar op die datum aan zou denken. Hopend dat hij er dan nog zou zijn. Maar de realiteit heeft de tijd ondertussen ingehaald. De keiharde regels die gelden in de natuur kennen geen uitzonderingen. Ook niet voor aardige ooms waar je veel goede herinneringen aan hebt.

Mazzel