Het leek een onmogelijke opdracht te zijn worden. Sinds juli 2006 was het record op de 1000 meter schoolslag onberijkbaar. Zeker na het gehele Sonja Bakker verhaal, waarbij de zwemtijden als een pudding in elkaar zakte. Langzamerhand werd het daarna wel weer beter, maar het niveau van juli 2006 was toch elke keer een brug te ver. Het beste tot nu toe was een verdwaalde 17:44 van een paar maanden geleden. Even was ik in de veronderstelling dat het record toch ooit nog zou gaan sneuvelen, maar die periode daarna moest ik het doen met 17:50 en hoger.
Aanvankelijk ging het de laatste tijd weer lekker. Vooral op de 3000 meter was het elke keer erg spannend. De laatste drie keer dat ik deze afstand zwom, kwam ik elke keer net iets te kort voor het record. De laatste keer slechts 1 seconde. Ja, op 120 baantjes zwemmen, slechts 1 seconde te kort zwemmen is enorm frustrerend. Zeker als je weet dat ik het grootste deel van de race op 6 a 7 secondes voorsprong zat. Kat in het bakkie dacht ik. Dit wordt de eerste 54 minuter. Maar de gevreesde man met de hamer is on ontkoombaar op deze enorme afstand. Binnen 4 a 6 banen was ik de gehele voorsprong kwijt, en moest vechten als een leeuw om toch 55:01 op de klok neer te zetten.
Aangezien het dus goed ging op de 3ooo meters, dacht ik dat het met de sprint avond ook wel goed moest gaan. De laatste heb ik vorige week vrijdag gezwommen omdat Rachel er toch niet was. Die was er trouwens de hele week niet. Een avondje is dat niet erg, maar als je de gehele week alleen bent, wil je op een gegeven ogenblik toch wel eens wat gaan doen. Met goede hoop viel ik toen het nog overeind staande record op de 750 meter aan. Maar met een grote illusie armer ging ik weer naar huis terug. De zogename vorm was dus weer als sneeuw voor de zon verdwenen.
Zonder al te veel verwachtingen ging ik vandaag aan de middellange afstands avond beginnen. Die ik overigens tegenwoordig met de 500 meter begin inplaats van eindig. Ik gebruik die nu als inzwem afstand. Ik ga me dan niet helemaal leeg zwemmen, zodat ik lekker ingezwommen aan de belangrijkste afstand van de avond kan beginnen. Ik ging eigenlijk op de 1000 meter veels te snel van start. Na 4 baantjes zat ik op 1:40. Dat is meer een tussentijd voor een sprint afstand. Ik moest mezelf echt afremmen om niet helemaal in te storten. Ondanks dat tikte ik na 250 meter aan op 4:18. Dat is 1 seconde sneller dan het record schema. Bij baantje 16 kwam ik de bekende man met de hamer tegen. Jammer dacht ik, maar het was leuk zolang het duurde. Ondanks de vermoeidheid, storte het schema niet in. Bij de 500 meter doorkomst, tikte ik aan op 8:45. Dat is nogsteeds 1 seconde sneller dan het record schema. Ik was er toen wel van overtuigd dat het daarna wel in zou storten. Maar nee, op de 750 meter, tikte ik aan op 13:12. Je raad het waarschijnlijk al. Inderdaad, weer 1 seconde voorsprong op het record schema. Ik was compleet gesloopt, maar wilde niet dat al die inspanning voor niets was geweest. Een eindsprint van 250 meter is eigenlijk te veel, maar was de enigste optie. Uiteinderlijk tikte ik aan op 17:38... Twee secondes onder het oude record. Vol verbazing hing ik compleet gesloopt aan de rand van het zwembad uit te puffen. Dat heeft zeker 5 minuten geduurt.
Einderlijk dus succes op de 1000 meter. De 750 meter is nu het enigste record nog, die sinds de vertuele reis naar Brunssum is begonnen, nog niet is verslagen. Zou dat ook ooit lukken?
Mazzel
24 september 2007
22 september 2007
Rollerball
Een paar maanden geleden vond mijn collega Jeroen een MSX emulator op het internet. Daarbij zaten ook nogeens ongeveer 1300 spelletjes, dus zodoende konden de oude spelletjes tijden herleven.
Dus, als ik s'avonds thuis kom, kan ik het niet laten om even lekker een spelletje te doen. De laatste tijd zit ik vaak te rollerballen. Dit is een flipperkast spel met maarliefs 4 niveau's. Het zijn dus eigenlijk 4 flipperkasten bovenop elkaar. Aan dit spel waren we vroeger verslaafd. We gingen dan omstebeurt achter de computer zitten en proberen de hoogste score te halen. Ik kan me nog herinneren dat ik ooit 7,1 miljoen punten heb behaald. Nou, daar kom ik de laatste tijd totaal niet bij in de buurt. Het is me, vandaag de dag, maar een paar keer gelukt om boven de 2 miljoen uit te komen. Dat duurde trouwens een aardig lange tijd. Dus destijds met de 7 miljoen moet ik volgens mij de hele middag mee bezig zijn geweest.
Mazzel
Dus, als ik s'avonds thuis kom, kan ik het niet laten om even lekker een spelletje te doen. De laatste tijd zit ik vaak te rollerballen. Dit is een flipperkast spel met maarliefs 4 niveau's. Het zijn dus eigenlijk 4 flipperkasten bovenop elkaar. Aan dit spel waren we vroeger verslaafd. We gingen dan omstebeurt achter de computer zitten en proberen de hoogste score te halen. Ik kan me nog herinneren dat ik ooit 7,1 miljoen punten heb behaald. Nou, daar kom ik de laatste tijd totaal niet bij in de buurt. Het is me, vandaag de dag, maar een paar keer gelukt om boven de 2 miljoen uit te komen. Dat duurde trouwens een aardig lange tijd. Dus destijds met de 7 miljoen moet ik volgens mij de hele middag mee bezig zijn geweest.
Mazzel
15 september 2007
Is er nog chocola van te maken?
Ik kreeg laatst een mailtje van het hoofdkantoor van een grote klant van ons. Ze wilde graag bij al hun 78 weegschalen het etiketje aangepast hebben. Oeps... dat was makkelijker gezegt dan gedaan. Eigenlijk betekende dit, dat we alle 34 filialen een bezoekje moesten gaan brengen. Tot overmaat van ramp, kregen we maar 1 week de tijd om dit alles te realiseren. Alles dus in week 37, want in week 38 moest het al draaien.
Hmmm, hoe gaat we dat realiseren? De hoofd van de service desk wist ons meteen te vertellen dat het onmogelijk was om naast onze al ingeplande storingen, dit er ook nog eens erbij te gaan doen. De expert van het type weegschaal waar het om ging, besloot om er een Jeroen van de helpdesk bij te betrekken. Samen weten we misschien meer. Al overleggend besloten we onze taken te gaan verdelen. Hij maakt een soort weegschaal computer programmatje, die het etiket layout aanpast, en ik nam de communicatie naar al die weegschalen onder mij hoede. Volgens ons, moest het in theorie lukken, maar in de praktijk hebben we dit nog nooit gedaan. Er mocht natuurlijk niets tegen zitten, want elke minuut programmeren was weer een minuut minder om eventueel monteurs in te kunnen plannen. Het hoofdkantoor mailde ons ook geregeld of het nog ging lukken ook. Een flinke onderneming dus, waarbij de spanning ook mee telde.
Na anderhalve dag programmeren was mijn kant van het verhaal klaar. Gelukkig zat het bij mijn collega ook mee. De twee losse eindjes konden we nu aan elkaar knopen en op de helpdesk konden we het geheel gaan testen. Het type weegschaal die de klant heeft, had ik nu ook op de helpdesk neergezet. Het systeem 'worked like a charm'..... Ideaal, maar het zou niet de eerste keer zijn dat het op de helpdesk wel werkt, maar bij de klant totaal niet. Gelukkig ging er een monteur naar een van de filialen toe. We besloten om dat filiaal als test te gaan gebruiken. Ook dit ging goed. De monteur kon keurig zien dat het etiketje wat uit de schaal kwam, was aangepast. We hebben toen het hoofdkantoor gebelt, en er samen nog een test filiaal uitgepikt. We moesten natuurlijk zeker weten dat alles goed ging. Ook bij dit filiaal werkte het perfect.......
Toen moesten we gaan kiezen. Drukken we nu op de knop "Alles updaten", of durven we het toch niet aan? We hadden het natuurlijk goed getest. Zowel op de helpdesk, als bij twee filialen was alles goed gegaan. Maar toch. Stel dat we ergens een fout hebben gemaakt, en er komen een aantal filialen stil te liggen. Dat zou toch vreselijk zijn? Ik voelde me als een fictive president van de verenigde staten die in een film de atoombom moest gaan inzetten. En dus op DE KNOP moest gaan drukken. Maarja, het moest gebeuren natuurlijk, want terug gaan, en dus alsnog monteurs in gaan plannen, lukte nu zeker niet meer. Zeker ook omdat de halve week zowat al voorbij was, voordat we op dit punt waren aanbeland. Ik nam de gok, en drukte op de knop. Het was een prachtig gezicht hoe de server pc van de klant, begon te communiceren met al die weegschalen. Het programma was bijna 40 minuten bezig voordat het standaard hoofdscherm weer te voorschijn kwam. Overal stond nu 'UPGEDATE' achter bij het status veldje.
Toen konden we alleen nog maar wachten, en maar hopen dat de telefoon van de servicedesk niet roodgloeiend zou staan. Het bleef gelukkig stil. Geen telefoontjes van filialen van die klant. Het verlossende email bericht kwam afgelopen vrijdag. In de titel stond "GELUKT!!! ". Onze contact persoon op het hoofdkantoor, had al een aantal filialen gesproken, en daar was alles goed gegaan. Het is nu dus een halve week later, en we hebben geen enkel filiaal gehoord die problemen hebben met hun etiket layout. We kunnen dus concluderen dat het dus goed is gegaan. Alle weegschalen op de chololaterie afdeling van deze klant, hebben dus nu de juiste etiket layout. Uiteindelijk hebben we er dus toch chocola van kunnen maken.
Mazzel
Hmmm, hoe gaat we dat realiseren? De hoofd van de service desk wist ons meteen te vertellen dat het onmogelijk was om naast onze al ingeplande storingen, dit er ook nog eens erbij te gaan doen. De expert van het type weegschaal waar het om ging, besloot om er een Jeroen van de helpdesk bij te betrekken. Samen weten we misschien meer. Al overleggend besloten we onze taken te gaan verdelen. Hij maakt een soort weegschaal computer programmatje, die het etiket layout aanpast, en ik nam de communicatie naar al die weegschalen onder mij hoede. Volgens ons, moest het in theorie lukken, maar in de praktijk hebben we dit nog nooit gedaan. Er mocht natuurlijk niets tegen zitten, want elke minuut programmeren was weer een minuut minder om eventueel monteurs in te kunnen plannen. Het hoofdkantoor mailde ons ook geregeld of het nog ging lukken ook. Een flinke onderneming dus, waarbij de spanning ook mee telde.
Na anderhalve dag programmeren was mijn kant van het verhaal klaar. Gelukkig zat het bij mijn collega ook mee. De twee losse eindjes konden we nu aan elkaar knopen en op de helpdesk konden we het geheel gaan testen. Het type weegschaal die de klant heeft, had ik nu ook op de helpdesk neergezet. Het systeem 'worked like a charm'..... Ideaal, maar het zou niet de eerste keer zijn dat het op de helpdesk wel werkt, maar bij de klant totaal niet. Gelukkig ging er een monteur naar een van de filialen toe. We besloten om dat filiaal als test te gaan gebruiken. Ook dit ging goed. De monteur kon keurig zien dat het etiketje wat uit de schaal kwam, was aangepast. We hebben toen het hoofdkantoor gebelt, en er samen nog een test filiaal uitgepikt. We moesten natuurlijk zeker weten dat alles goed ging. Ook bij dit filiaal werkte het perfect.......
Toen moesten we gaan kiezen. Drukken we nu op de knop "Alles updaten", of durven we het toch niet aan? We hadden het natuurlijk goed getest. Zowel op de helpdesk, als bij twee filialen was alles goed gegaan. Maar toch. Stel dat we ergens een fout hebben gemaakt, en er komen een aantal filialen stil te liggen. Dat zou toch vreselijk zijn? Ik voelde me als een fictive president van de verenigde staten die in een film de atoombom moest gaan inzetten. En dus op DE KNOP moest gaan drukken. Maarja, het moest gebeuren natuurlijk, want terug gaan, en dus alsnog monteurs in gaan plannen, lukte nu zeker niet meer. Zeker ook omdat de halve week zowat al voorbij was, voordat we op dit punt waren aanbeland. Ik nam de gok, en drukte op de knop. Het was een prachtig gezicht hoe de server pc van de klant, begon te communiceren met al die weegschalen. Het programma was bijna 40 minuten bezig voordat het standaard hoofdscherm weer te voorschijn kwam. Overal stond nu 'UPGEDATE' achter bij het status veldje.
Toen konden we alleen nog maar wachten, en maar hopen dat de telefoon van de servicedesk niet roodgloeiend zou staan. Het bleef gelukkig stil. Geen telefoontjes van filialen van die klant. Het verlossende email bericht kwam afgelopen vrijdag. In de titel stond "GELUKT!!! ". Onze contact persoon op het hoofdkantoor, had al een aantal filialen gesproken, en daar was alles goed gegaan. Het is nu dus een halve week later, en we hebben geen enkel filiaal gehoord die problemen hebben met hun etiket layout. We kunnen dus concluderen dat het dus goed is gegaan. Alle weegschalen op de chololaterie afdeling van deze klant, hebben dus nu de juiste etiket layout. Uiteindelijk hebben we er dus toch chocola van kunnen maken.
Mazzel
13 september 2007
Oja, ik weet het weer
Ik sloot de blog over ons bezoek aan de Kempervennen af met het idee dat ik nog iets belangrijks was vergeten te vertellen. Nou, ik was het niet vergeten hoor, maar kon het nieuws nog niet op het internet zetten. Het was namelijk van zo'n belangrijk kaliber, dat we het nieuws persoonlijk aan onze vrienden en familie leden wilde vertellen.
Kortom: De Kempervennen story continues.
Op de zaterdag avond zaten we lekker naar de tv te kijken in ons Centerparcs huisje. Daar waren we wel aan toe, omdat we uiteraard het zwembad weer hadden bezocht. Rachel bleek in een romatische bui te zijn, want ze stak wat kaarsjes aan. Tot zover had ik nog niets in de gaten, maar dat veranderde snel toen het Weekend milionairs programma voorbij was. Rachel zat ineens op haar knietjes voor me met een envelop. Ze zag er erg zenieuwachtig uit.... En toen ging er een lampje bij mij branden. Die week voor ons bezoek aan de Kempervennen hadden we een diepgaand gesprek gehad over trouwen. Ik had altijd gezegt dat ik degene zou zijn die haar zou vragen. Ik was voor de traditionele aanpak dus. Maar Rachel vond dat dit niet eerlijk was. Zij vond dat zij het ook mocht vragen, en tot die conclusie waren we dus ook gekomen. Nu, een week later in Centerparcs, had ik door dat ze daar geen gras over wilde laten groeien, en vroeg ze mij ten huwelijk... Ik werd ook zenieuwachtig, maar kon er nog een JA uitbrengen. In de evelop zat trouwens een erg leuk kado. Ze heeft namelijk een echte ster naar ons vernoemd. Dat kan je namelijk doen op de site http://www.geefeenster.nl/ . Ik heb hem nog niet kunnen vinden aan de nachtelijke hemel, maar dat komt vast een keertje goed.
Het op de hoogte brengen van alle vrienden en familieleden duurde een tijdje, vandaar dat ik het nog niet in een blogfile heb kunnen omschrijven. Maar, nu dat iedereen het bijna wel weet, kon ik er dus eindelijk wat over schrijven. Er is overigens genoeg over het trouwen te vertellen hoor. Maar ik ben bang dat dat wel te veel zou zijn. Af en toe kom ik er dus wel even op terug.
Mazzel
Kortom: De Kempervennen story continues.
Op de zaterdag avond zaten we lekker naar de tv te kijken in ons Centerparcs huisje. Daar waren we wel aan toe, omdat we uiteraard het zwembad weer hadden bezocht. Rachel bleek in een romatische bui te zijn, want ze stak wat kaarsjes aan. Tot zover had ik nog niets in de gaten, maar dat veranderde snel toen het Weekend milionairs programma voorbij was. Rachel zat ineens op haar knietjes voor me met een envelop. Ze zag er erg zenieuwachtig uit.... En toen ging er een lampje bij mij branden. Die week voor ons bezoek aan de Kempervennen hadden we een diepgaand gesprek gehad over trouwen. Ik had altijd gezegt dat ik degene zou zijn die haar zou vragen. Ik was voor de traditionele aanpak dus. Maar Rachel vond dat dit niet eerlijk was. Zij vond dat zij het ook mocht vragen, en tot die conclusie waren we dus ook gekomen. Nu, een week later in Centerparcs, had ik door dat ze daar geen gras over wilde laten groeien, en vroeg ze mij ten huwelijk... Ik werd ook zenieuwachtig, maar kon er nog een JA uitbrengen. In de evelop zat trouwens een erg leuk kado. Ze heeft namelijk een echte ster naar ons vernoemd. Dat kan je namelijk doen op de site http://www.geefeenster.nl/ . Ik heb hem nog niet kunnen vinden aan de nachtelijke hemel, maar dat komt vast een keertje goed.
Het op de hoogte brengen van alle vrienden en familieleden duurde een tijdje, vandaar dat ik het nog niet in een blogfile heb kunnen omschrijven. Maar, nu dat iedereen het bijna wel weet, kon ik er dus eindelijk wat over schrijven. Er is overigens genoeg over het trouwen te vertellen hoor. Maar ik ben bang dat dat wel te veel zou zijn. Af en toe kom ik er dus wel even op terug.
Mazzel
4 september 2007
The story continues
De heropvoed cursus van de paradontoloog heeft enorm veel invloed op mij gehad. In de avond, vlak voor dat ik naar bed ga, begin ik aan mijn 'tanden schoonmaken project'. Flink tanden stoken. Daarna met de elektische tandenborstel elk hoekje van mijn mond langslopen..... Ik heb het, naast deze zware maatregelen, mezelf nog zwaarder gemaakt. Daarna ga ik namelijk met de gewone tandenborstel ook nog eens alles langs. Zodoende ga ik met een enorm fris gevoel mijn bedje in.....
Maar of dit allemaal geholpen heeft, werd vorige week eigenlijk pas duidelijk. Waarom? Nou, ik moest namelijk terug komen bij de paradontolog voor controle. Kijken of de schoonmaak akties, en ook de heropvoed cursus, resultaten hebben geboekt. De paradontoloog was eigen best tevreden. De meeste pockets zijn verdwenen, of niet groter geworden.. Maar..... inderdaad, er was natuurlijk een maar. Twee plekken in mijn mond zijn toch toe aan een flap operatie.... Het angstzweet kwam als een tsunami bij me opzetten. Als ik er over na denk wat ze dan met me gaan doen, wordt ik al misselijk. Ze gaan namelijk het tandvlees opensnijden en dan daaronder schoonmaken. Daarna wordt het natuurlijk weer dichtgenaaid. Ik heb de eerste afspraak al gemaakt, en dat is al op vrijdag 14 september. Ik moet er niet aan denken. Toen ik gister aan het zwemmen was, moest ik er steeds aan denken. Voordeel is dan wel dat ik die angst in snelheid om heb gezet... Maar daar gaat een andere blogfile wel weer over.
Het verhaal houd hier overigens niet op. Tijdens een van de schoonmaak akties kwam ik erachter dat ik nog last heb van de gevolgen van mijn verstands kies. Dat was overigens een heel vreemde ervaring. Als er rechtsonderin schoon werkt gemaakt deed mijn middenlip zeer. Ja, je geloofd het niet, want daar zit zeker 5 centimeter tussen. Aangezien de paradontoloog ook rechts onderin wil gaan opereren heb ik haar dit verhaal verteld. Die reageerde net zo verbaast als toen ik er zelf achterkwam. Ik heb haar toen verteld dat dit waarschijnlijk met mijn arme verstandskies te maken heeft. Ze denkt nu dat er misschien een zenieuw beschadigd is. Conclusie: ik mag ook nogeens terug naar de kaakchirurg omdat ze zonder extra informatie over die zenieuw niet wil opereren. PFFFFFF... KOM IK ER NOU NOOIT MEER AF????? Ik was vandaag toevallig bij de tandarts voor controle, en heb dus meteen een verwijs brief gevraagd. Ik ga het verhaal overigens eerst wel voorleggen voordat ik een afspraak met de kaakchirurg maak. Misschien kan hij wel helemaal niets mee met mijn rare lip...
Kortom..
The story continues...
Mazzel
Maar of dit allemaal geholpen heeft, werd vorige week eigenlijk pas duidelijk. Waarom? Nou, ik moest namelijk terug komen bij de paradontolog voor controle. Kijken of de schoonmaak akties, en ook de heropvoed cursus, resultaten hebben geboekt. De paradontoloog was eigen best tevreden. De meeste pockets zijn verdwenen, of niet groter geworden.. Maar..... inderdaad, er was natuurlijk een maar. Twee plekken in mijn mond zijn toch toe aan een flap operatie.... Het angstzweet kwam als een tsunami bij me opzetten. Als ik er over na denk wat ze dan met me gaan doen, wordt ik al misselijk. Ze gaan namelijk het tandvlees opensnijden en dan daaronder schoonmaken. Daarna wordt het natuurlijk weer dichtgenaaid. Ik heb de eerste afspraak al gemaakt, en dat is al op vrijdag 14 september. Ik moet er niet aan denken. Toen ik gister aan het zwemmen was, moest ik er steeds aan denken. Voordeel is dan wel dat ik die angst in snelheid om heb gezet... Maar daar gaat een andere blogfile wel weer over.
Het verhaal houd hier overigens niet op. Tijdens een van de schoonmaak akties kwam ik erachter dat ik nog last heb van de gevolgen van mijn verstands kies. Dat was overigens een heel vreemde ervaring. Als er rechtsonderin schoon werkt gemaakt deed mijn middenlip zeer. Ja, je geloofd het niet, want daar zit zeker 5 centimeter tussen. Aangezien de paradontoloog ook rechts onderin wil gaan opereren heb ik haar dit verhaal verteld. Die reageerde net zo verbaast als toen ik er zelf achterkwam. Ik heb haar toen verteld dat dit waarschijnlijk met mijn arme verstandskies te maken heeft. Ze denkt nu dat er misschien een zenieuw beschadigd is. Conclusie: ik mag ook nogeens terug naar de kaakchirurg omdat ze zonder extra informatie over die zenieuw niet wil opereren. PFFFFFF... KOM IK ER NOU NOOIT MEER AF????? Ik was vandaag toevallig bij de tandarts voor controle, en heb dus meteen een verwijs brief gevraagd. Ik ga het verhaal overigens eerst wel voorleggen voordat ik een afspraak met de kaakchirurg maak. Misschien kan hij wel helemaal niets mee met mijn rare lip...
Kortom..
The story continues...
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
