ZUCHT.......... De mensen die mijn blogfiles lezen zullen vast denken dat mijn leven bijna alleen maar bestaat uit zwemverslagen en bezoekjes aan de tandarts brengen. Nou dat gevoel krijg ik bijna zelf ook. Over het zwemmen ben ik minder gaan schrijven, maar mijn bezoekjes aan de tandarts zijn helaas wat minder goed doseerbaar. Ik vind touwens dat ze een soort spaar kaart moeten gaan invoeren. Zodoende kan ik nog wat bij elkaar sparen, als ik er toch weer heen moet.
En nu volgt dan het verhaal wat er deze keer weer gebeurd is. Ik zat niets vermoedend op de helpdesk een dropje te eten, toen ik het gevoel kreeg dat er iets vreemds in de drop zat. Er bleken allemaal witte stukjes in te zitten... Het duurde niet lang voordat ik besefte dat het de losse onderdelen van een kies van mijzelf waren, en dat het probleem dus niet bij de munt drop lag. Ik zag de grote grijns van de tandarts al weer voor me, toen ik dus door kreeg wat er gebeurd was. Ik heb hem maar meteen gebeld en kon de volgende dag al op visite komen.
Soms beweren mensen dat het niet verstandig is om op het internet te gaan zoeken naar medische onderwerpen. Zelf onderzoek kan veroorzaken dat je van alles in je hoofd gaat halen, en dat je denkt dat je de meest vreselijke ziektes hebt opgelopen. Maar ik kan het dan toch niet laten. Ik kwam via het internet en via wat te overleggen met mijn collega's erachter dat zo'n kies weer opgevuld kan worden, en dat je niet altijd een kroon nodig hebt. De tandarts stelde de kroon optie voor omdat dat de beste oplossing is, maar ik stelde het opvul plan voor. "Dat kon ook", vertelde de tandarts, maar hij kon niet garanderen dat de opvulling altijd zou blijven zitten. Ik heb dus voor de opvulling gekozen, en nu maar hopen dat die het dus goed doet. Een beetje internetten kan dus zo zijn voordelen hebben.
Oke, dit was voorlopig de laatste blog wat ik over tandartsen ga schrijven. Ook al moet ik drie keer in de week die kant op. Ik vertik het voortaan om er nogwat over te gaan schrijven. Het kan natuurlijk niet, maar ik kreeg deze week het gevoel dat ik de tand ellende zelf veroorzaak door er elke keer een blog aan te besteden.
Mazzel (maar wel graag duimen dat de vulling blijft zitten)
24 november 2007
16 november 2007
Noodsituatie op de helpdesk
Er zijn bijna elke dag wel noodsituatie's op een helpdesk. Op zich niets bezonders dus, maar dat zijn altijd situatie's die met het werk te maken hebben. Geen echte noodsituatie's dus. Helaas veranderde dat deze week behoorlijk.
Het was al tegen vijven toen het voorval gebeurde. We waren nog maar met zijn drie-en op de helpdesk. Mijn collega Danny viel het op dat onze collega Jolanda niet reageerde op wat hij aan haar vroeg. Hij was bang dat er iets mis was, dus gingen we samen even kijken wat er met haar aan de hand was...... Ze zat een beetje voorover gebogen, half op haar tafel te hangen. Ik vroeg of ze een glaasje water wilde, of even naar buiten kon gaan om wat frisse lucht te happen. Maar ook ik kreeg totaal geen response..... Langzamerhand beseften we dat er iets goed mis met haar was. Ik ben meteen naar mijn chef gerent, en heb hem erbij gehaald.... Ook op zijn vragen gaf ze totaal geen antwoord. Het idee werd geoppert om haar naar de eerste hulp te gaan brengen, maar daar zijn we toch vanaf gestapt. Het leek ons toch beter om 112 te gaan bellen. Ik pakte de telefoon en besefte me dat dit de eerste keer in mijn hele leven was dat ik dit gedaan had. Na een vragen vuur op me af te hebben gehad, vertelde de mevrouw aan de andere kant van de lijn, dat de ambulance onderweg was. Ze zeggen altijd dat het dan lijkt alsof het uren duurt voordat die er dan is... Nou, dat is inderdaad het geval. Ik heb niet bijgehouden of het daadwerkelijk zo was, maar het leek enorm lang te duren.... Er stapte twee dames uit, die meteen aan het werk gingen. Onze collega gaf af en toe nu weer wel antwoord op de vragen die het ambulance personeel aan haar vroegen. Zodoende werd ze in goed overleg naar de brancard geloost. Ik kreeg snel het gevoel dat twee artsen wel erg weinig waren. De een was met een zuurstof fles bezig, en de ander met een hart meter. En er was niemand die het infuus omhoog kon houden. Wij als collega's hebben ze toen maar een handje geholpen. Ik hielt het infuus wel omhoog, en bij het inladen van de spullen in de ambulance hebben er ook een paar collega's mee geholpen. Ik vond dit niet erg om te doen, maar schrok hier wel van. Stel dat wij er niet bij waren. Hoe zouden ze dat dan gedaan hebben? .. Ik verraste mezelf trouwens ook, want bij een naalt in mijn eigen arm, moet ik zeker een kwartier op een bankje liggen. En als ik alleen al aan ziekenhuis serie denk, word ik al duizelig. Ik had normaal gesproken al lang onder tafel moeten liggen. Maar waarschijnlijk stond ik stijf van de adrenaline, zodat ik zonder problemen samen met mijn collega's het ambulance personeel kon helpen.
Voor ons was het toen over, maar voor onze collega begon het toen pas echt.... De volgende dag kregen we te horen dat ze een hersenbloeding heeft gehad en dat ze meteen ge-opereert moest worden. Deze operatie schijnt goed te zijn verlopen. Maar hoe het nu verder met haar zal gaan, zullen we nog even moeten afwachten.
Mazzel
Het was al tegen vijven toen het voorval gebeurde. We waren nog maar met zijn drie-en op de helpdesk. Mijn collega Danny viel het op dat onze collega Jolanda niet reageerde op wat hij aan haar vroeg. Hij was bang dat er iets mis was, dus gingen we samen even kijken wat er met haar aan de hand was...... Ze zat een beetje voorover gebogen, half op haar tafel te hangen. Ik vroeg of ze een glaasje water wilde, of even naar buiten kon gaan om wat frisse lucht te happen. Maar ook ik kreeg totaal geen response..... Langzamerhand beseften we dat er iets goed mis met haar was. Ik ben meteen naar mijn chef gerent, en heb hem erbij gehaald.... Ook op zijn vragen gaf ze totaal geen antwoord. Het idee werd geoppert om haar naar de eerste hulp te gaan brengen, maar daar zijn we toch vanaf gestapt. Het leek ons toch beter om 112 te gaan bellen. Ik pakte de telefoon en besefte me dat dit de eerste keer in mijn hele leven was dat ik dit gedaan had. Na een vragen vuur op me af te hebben gehad, vertelde de mevrouw aan de andere kant van de lijn, dat de ambulance onderweg was. Ze zeggen altijd dat het dan lijkt alsof het uren duurt voordat die er dan is... Nou, dat is inderdaad het geval. Ik heb niet bijgehouden of het daadwerkelijk zo was, maar het leek enorm lang te duren.... Er stapte twee dames uit, die meteen aan het werk gingen. Onze collega gaf af en toe nu weer wel antwoord op de vragen die het ambulance personeel aan haar vroegen. Zodoende werd ze in goed overleg naar de brancard geloost. Ik kreeg snel het gevoel dat twee artsen wel erg weinig waren. De een was met een zuurstof fles bezig, en de ander met een hart meter. En er was niemand die het infuus omhoog kon houden. Wij als collega's hebben ze toen maar een handje geholpen. Ik hielt het infuus wel omhoog, en bij het inladen van de spullen in de ambulance hebben er ook een paar collega's mee geholpen. Ik vond dit niet erg om te doen, maar schrok hier wel van. Stel dat wij er niet bij waren. Hoe zouden ze dat dan gedaan hebben? .. Ik verraste mezelf trouwens ook, want bij een naalt in mijn eigen arm, moet ik zeker een kwartier op een bankje liggen. En als ik alleen al aan ziekenhuis serie denk, word ik al duizelig. Ik had normaal gesproken al lang onder tafel moeten liggen. Maar waarschijnlijk stond ik stijf van de adrenaline, zodat ik zonder problemen samen met mijn collega's het ambulance personeel kon helpen.
Voor ons was het toen over, maar voor onze collega begon het toen pas echt.... De volgende dag kregen we te horen dat ze een hersenbloeding heeft gehad en dat ze meteen ge-opereert moest worden. Deze operatie schijnt goed te zijn verlopen. Maar hoe het nu verder met haar zal gaan, zullen we nog even moeten afwachten.
Mazzel
11 november 2007
Zwemmen met de kleintjes
Maanden geleden had ik met Moniek en Tim afgesproken dat we een keertje zouden gaan zwemmen, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Maar vorige week, toen we op de verjaardag van mijn moeder waren, konden we spijkers met koppen slaan...
We hadden dus voor vandaag afgesproken. Ik heb de twee kleintjes (van 6 en 8 jaar) om 1 uur opgehaald, en toen zijn we met zijn drie-en naar het zwembad gegaan. Gelukkig was het niet zo erg druk in het zwembad, zodat we alle ruimte hadden. We hebben natuurlijk ook even het onderwater zwemmen ge-oefent, omdat Moniek de negen meter nog niet helemaal onder de knie zou hebben. Daar heb ik niets van gemerkt, want ze zwom zonder problemen richting de 10 meter. En dat niet een keer, maar een paar keer achter elkaar. Naast het onderwater zwemmen, was er natuurlijk nog genoeg tijd over om te ravotten. Vooral de glijbaan was erg populair...... En met al dat rond rennen en zo, horen natuurlijk ook blauwe plekken. Maar dat liep allemaal met een sisser af. We waren bijna nogwel hun jassen kwijt geraakt. De kinderen zijn namelijk niet gewent om in een 1 persoons kleekhokje om te kleden. Normaal laten ze hun kleren gewoon in het grote kleedhok achter. Ik had gezegt dat ze die nu mee moesten nemen, zodat we ze in de kluis konden doen. Maar de jassen hadden ze toch laten hangen. Gelukkig konden we via een badjuf de jassen weer terug krijgen, en waren ze dus niet gejat..
Mazzel
We hadden dus voor vandaag afgesproken. Ik heb de twee kleintjes (van 6 en 8 jaar) om 1 uur opgehaald, en toen zijn we met zijn drie-en naar het zwembad gegaan. Gelukkig was het niet zo erg druk in het zwembad, zodat we alle ruimte hadden. We hebben natuurlijk ook even het onderwater zwemmen ge-oefent, omdat Moniek de negen meter nog niet helemaal onder de knie zou hebben. Daar heb ik niets van gemerkt, want ze zwom zonder problemen richting de 10 meter. En dat niet een keer, maar een paar keer achter elkaar. Naast het onderwater zwemmen, was er natuurlijk nog genoeg tijd over om te ravotten. Vooral de glijbaan was erg populair...... En met al dat rond rennen en zo, horen natuurlijk ook blauwe plekken. Maar dat liep allemaal met een sisser af. We waren bijna nogwel hun jassen kwijt geraakt. De kinderen zijn namelijk niet gewent om in een 1 persoons kleekhokje om te kleden. Normaal laten ze hun kleren gewoon in het grote kleedhok achter. Ik had gezegt dat ze die nu mee moesten nemen, zodat we ze in de kluis konden doen. Maar de jassen hadden ze toch laten hangen. Gelukkig konden we via een badjuf de jassen weer terug krijgen, en waren ze dus niet gejat..
Mazzel
2 november 2007
Flapperde flap
De laatste keer dat ik bij de paradontoloog in de stoel zat, dacht ik dat ik abosuluut niet meer zenuwachtig kon zijn dan toen, maar helaas zat ik ernaast. Vandaag heb ik een nieuw record 'extreem zenuwachtig voor de tandarts zijn', neergezet.
Het mag bekend zijn dat Fleur de laatste tijd mijn smoelwerk grondig heeft schoongemaakt. Ik noemde haar, in de blogfiles, eigenlijk de paradontoloog, maar dat bleek achteraf niet het geval te zijn. Zij is 'slechts' een mondhygieniste. De echte paradontoloog heb ik vandaag een bezoekje gebracht. Reden.... Een flapoperatie!!!! Laat ik eerst maar even omschrijven wat dit precies inhoud. De gevreesde bacterie die onder je tandvlees zit, heeft zich zo diep genesteld, dat zelfs Fleur er niet meer bij kan. Dan moet je tandvlees open geneden worden, zodat ze daaronder schoon kunnen maken. De gedachte alleen al aan deze ingreep heeft mijn weken bezig gehouden. Ik moest eigenlijk op 14 september al langs, maar toen was ze ziek, en zodoende heb ik het lekker vooruit geplant. Ergens in november leek mij toen wel een goed idee. Maar ja, het wordt natuurlijk vanzelf november. Dit keer werd ik niet uit me bed gebelt met de mededeling dat ze ziek was. Nee, dit keer was er geen ontsnappen meer aan.
Ik had om half twaalf afgesproken. Maar het duurde zeker tot kwart voor twaalf voordat ik aan de beurt was. 'Mr Muis???' werd er geroepen... Ik antwoorde :'helaas wel ja'. Die reactie leverde nog wat gelach op in de wachtruimte. Maar het lachen verging mij snel toen ik in die stoel zat. Het leek wel alsof ik parkinson had. Zo hevig was ik aan het trillen. Ik kon er zelf niets aan doen. De paradontoloog en haar assistente probeerde me nog op mijn gemak te brengen, maar tegen het trillen hielp dat niet. Ik was er zelf wel blij mee. Dan zijn het tenminste niet van die mensen die goed in hun beroep zijn, maar niets op hebben met mensen. Nee, deze twee hadden gelukkig beide hoog in het faandel zitten. Achteraf viel de operatie zelf wel mee. Ik dacht van het gesprek van vorige keer te hebben vernomen, dat de operatie 3 kwartier zou duren. Maar dat had ik vast verkeerd begrepen. Binnen 10 minuten was het werkelijke werkje klaar. Daarvoor moest natuurlijk de verdoving nog wel inwerken. Na de operatie ben ik toch nogmaar even in de stoel blijven liggen. Ik was bang dat ik anders van me stokkie zou gaan als ik naar de deur zou proberen te lopen. Na zeker een kwarier 'na liggen', heb ik het er toch op gewaagd. Jeroentje was weer helemaal de oude. Ik was alleen wat litertjes zweet kwijt.
Story continues (er komt namelijk volgend jaar nog een flap operatie)
Mazzel
Het mag bekend zijn dat Fleur de laatste tijd mijn smoelwerk grondig heeft schoongemaakt. Ik noemde haar, in de blogfiles, eigenlijk de paradontoloog, maar dat bleek achteraf niet het geval te zijn. Zij is 'slechts' een mondhygieniste. De echte paradontoloog heb ik vandaag een bezoekje gebracht. Reden.... Een flapoperatie!!!! Laat ik eerst maar even omschrijven wat dit precies inhoud. De gevreesde bacterie die onder je tandvlees zit, heeft zich zo diep genesteld, dat zelfs Fleur er niet meer bij kan. Dan moet je tandvlees open geneden worden, zodat ze daaronder schoon kunnen maken. De gedachte alleen al aan deze ingreep heeft mijn weken bezig gehouden. Ik moest eigenlijk op 14 september al langs, maar toen was ze ziek, en zodoende heb ik het lekker vooruit geplant. Ergens in november leek mij toen wel een goed idee. Maar ja, het wordt natuurlijk vanzelf november. Dit keer werd ik niet uit me bed gebelt met de mededeling dat ze ziek was. Nee, dit keer was er geen ontsnappen meer aan.
Ik had om half twaalf afgesproken. Maar het duurde zeker tot kwart voor twaalf voordat ik aan de beurt was. 'Mr Muis???' werd er geroepen... Ik antwoorde :'helaas wel ja'. Die reactie leverde nog wat gelach op in de wachtruimte. Maar het lachen verging mij snel toen ik in die stoel zat. Het leek wel alsof ik parkinson had. Zo hevig was ik aan het trillen. Ik kon er zelf niets aan doen. De paradontoloog en haar assistente probeerde me nog op mijn gemak te brengen, maar tegen het trillen hielp dat niet. Ik was er zelf wel blij mee. Dan zijn het tenminste niet van die mensen die goed in hun beroep zijn, maar niets op hebben met mensen. Nee, deze twee hadden gelukkig beide hoog in het faandel zitten. Achteraf viel de operatie zelf wel mee. Ik dacht van het gesprek van vorige keer te hebben vernomen, dat de operatie 3 kwartier zou duren. Maar dat had ik vast verkeerd begrepen. Binnen 10 minuten was het werkelijke werkje klaar. Daarvoor moest natuurlijk de verdoving nog wel inwerken. Na de operatie ben ik toch nogmaar even in de stoel blijven liggen. Ik was bang dat ik anders van me stokkie zou gaan als ik naar de deur zou proberen te lopen. Na zeker een kwarier 'na liggen', heb ik het er toch op gewaagd. Jeroentje was weer helemaal de oude. Ik was alleen wat litertjes zweet kwijt.
Story continues (er komt namelijk volgend jaar nog een flap operatie)
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
