RISDAM-istan

Iedereen die de Hoornse wijk Risdam kent, weet dat het een vredige, rustige omgeving is. Ik zelf heb ik er ook jaren gewoont, en heb dat altijd als prettig ervaren. Rachel komt er trouwens vandaan, dus hebben we het er wel eens over gehad om misschien in de toekomst weer daar te gaan wonen.

Sinds een week of zes, is er 1 gebouw in de Risdam, waar het helemaal niet zo 'vredig' aan toe gaat. Ze hebben daarin namelijk een paintball centrum geopend, en ik ben daar dus laatst geweest. Ik had in mijn leven nog nooit gepaintballt dus vond dat wel een gaaf om een keer mee gemaakt te hebben. Ik was vreselijk benieuwd of je het met lasergamen kon vergelijken, omdat ik dat wel vaak gedaan heb. Maar volgens de verhalen die ik erover gehoort had, komt het helemaal niet overeen met het lasergamen. Paintballen zou veel realistischer zijn omdat het weldegelijk zeer zou doen als je geraakt wordt. Bij lasergamen trilt je pak slechts een beetje, waardoor je weet dat je geraakt bent.

Met die gedachte begon ik aan de 'oorlog'. Ik verschanste me achter een houten bunker en de wedstrijd was nog maar net begonnen en meteen al vlogen de paintball kogels me om de oren. Ik was in een klap van het 'lasergame vergelijkings idee' afgestapt. Dit was echt veel realistischer. Ik besefte me dat onze Nederlandse soldaten zich ongeveer zo moesten voelen. Nu was het voor mij nog een spelletje, maar toch schrok ik gigantisch van het effect van die inslaande kogels. De eerste tien minuten heb ik overigens geen schot gelost. Ik durfde me hoofd niet boven de schutting uit te steken om zelf terug te schieten. Maar na die tien minuten had ik toch het idee dat ik iets terug moest doen. Ik pakte me geweer en keek boven de schutting uit. Ik kon geen een tegenstander zien. Na nog een keer of 3 te hebben gekeken, meende ik een tegenstander achter een andere bunker te kunnen zien. Ik richte mijn gun en begon te schieten. Ik kon aan de muur achter hem zien dat ik veels te hoog aan het mikken was. Na dat te hebben aangepast, dook mijn tegenstander weg achter de bunker. Of ik hem geraakt had was mijn niet duidelijk. Maar veel tijd om daar over na te denken had niet. Ineens lag ik zelf onder vuur. Een tegenstander had blijkbaar een goede positie gevonden om mij onder vuur te nemen. Ik werd op mijn hand geraakt. Das net pech hebben, want als je op je overall geraakt word is dat niet zo erg. Maar mijn handen waren niet beschermd tegen inslaande kogels. Het deed inderdaad aardig zeer. Niet te veel hoor, maar genoeg om je te doen beseffen dat je je uit de voeten moest maken. Ik ben toen naar een ander bunker gevlucht die wat veiliger was.

In de tweede helft moesten de teams, net zoals bij voetbal, van gevechts helft wisselen. In deze tweede helft was ik al wat beter ingespeeld. Ik besloot me meer met het gevecht te gaan bemoeien, inplaats van achter een bunker te blijven zitten. Af en toe oprukken naar een andere bunker was een risico, maar het gaf wel een goed gevoel als je heelhuids was aangekomen. Ik zat op een gegeven ogenblik op zo'n 15 meter afstand van de vijand. Met een persoon was ik in een vuurgevecht geraakt waarbij we (volgens mij) allebij behoorlijk wat verf te verwerken kregen.

Al met al vond ik het een leuke avond. Ik ga binnenkort zeker weer mee als ze me vragen.
Mazzel