Titanic

Ik kan me de jeugd journaal aflevering nog herinneren waarin verteld werd dat ze eindelijk het wrak van de Titanic hadden gevonden. Vanaf dat moment speelde de tragedie van weleer tot mijn verbeelding. Niet lang daarna werd de eerste documentaire uitgezonden met beelden van het ooit zo indrukwekkende schip. Vooral die beelden maakte een behoorlijke indruk op mij. Ik vond het zo nu en dan zelfs even eng om er naar te kijken. Maar de situatie was net zoals bij een horror film. Het is aan de ene kant te eng om te kijken, maar aan de andere kant te spannend om dit niet te doen. Dat had ik destijds ook toen ‘The American weerwolf in London’ werd uitgezonden. Als kind had ik een hekel aan enge films (nog steeds eigenlijk), maar ik bleef toch kijken hoe het afliep. Maar sinds het zien van de eerste Titanic beelden krijg ik af en toe toch een vreemd naar gevoel als ik een scheepswrak zie. Normaal gesproken gebeurd dat natuurlijk niet zo veel, dus let je daar niet meer op. Maar ik kan me nog herinneren dat ik een duikcursus heb gehad (zo’n 10 jaar geleden). In een meer zwom ik op een gegeven ogenblik over een gezonken bootje heen. Het leek totaal niet op de Titanic, maar toch kreeg ik dat rare gevoel wat ik destijds ook bij die beelden over de Titanic kreeg.

Maar ik dwaal gigantisch af. Tijdens deze documentaire werd duidelijk verteld wat er die avond zich allemaal op het schip had afgespeeld. Ook het lot van de kapitein werd in geuren en kleuren verteld. In die tijd heerste de opvatting dat de kapitein altijd met zijn schip ten onder ging. Kijk, die mentaliteit sprak mij wel aan. Als het erop aan komt, dat je dan tot het bittere einde blijft door vechten. En dus niet je verantwoordelijkheden aan de wilgen hangt.

Nou was laatst natuurlijk de film Titanic weer op tv. Het romantische verhaal op zich vind ik niet zo interessant. Als ik dan toch naar een romantische film wil kijken, kijk ik liever naar een romantische komedie. Maar het laatste stuk van de film, waarin te zien is hoe het schip zingt, was daarin tegen wel interessant. De kapitein kreeg een life vest aangeboden van een van zijn collega, maar die weigerde hij. Hij liep naar de brug van zijn schip, en wachtte zijn lot af. Het water kwam op een gegeven ogenblik door de ramen heen, en dat was het laatste wat we van hem gezien hebben. Ook het verhaal over de band die maar bleef doorspelen vond ik erg indruk wekkend. Dat schijnt in het echt ook zo gebeurd te zijn. ‘Heren, het was een voorrecht om met jullie te hebben mogen spelen vanavond’. Dat waren de laatste woorden van een van de bandleden toen het water met grote snelheid op ze afkwam.

Mazzel