Men's best friend

Afgelopen maandag lag ik weer eens in het zwembad. Ik moest de middel lange afstands avond afwerken en ondanks dat ik geen record gezwommen had, was ik wel tevreden met de gezwommen tijden.

Na het omkleden ging ik een ijsje halen in de kantine, die ik, al wandelend naar mijn auto ging opeten. Ik moest even wachten met naar huis rijden, totdat ik het soft ijsje in zijn geheel naar binnen had gewerkt. Ik startte daarna de auto en reed terug naar huis, al nadenkend of ik toch nog ergens secondes had laten liggen op de net afgelegde zwemafstanden. Ik was bijna thuis toen er in een flits een hond de weg op kwam rennen. Er was geen enkele tijd om ook maar na te denken om te gaan remmen en ook mijn reactie vermogen liet me volledig in de steek. Binnen een seconde volgde de bijbehorende klap en niet lang daarna besefte ik me dat ik men’s best friend net had aangereden.

Ik stopte onmiddellijk en sprong uit de auto om te kijken hoe erg het slachtoffer er aan toe was. Ik dacht niet eens na om de auto aan de kant te zetten en ik heb hem zelfs met een draaiende motor achtergelaten, wat met deze hoge brandstof prijzen absoluut geen verstandige beslissing was. Maar dat kon me op dat moment helemaal niets schelen. Ik ben namelijk gek op honden en de gedachte dat ik er misschien eentje had doodgereden resulteerde in het compleet achterlaten van The Knight (zo noem ik mijn auto altijd. Die is vernoemd naar de Knightrider serie uit de jaren 80). Een jongeman, die het hele voorval had zien gebeuren, vertelde me dat de hond was weggerend en hij wees me de richting aan waarin de hond was verdwenen. Al snel stuitte ik op het baasje van de hond die het ongeluk ook had zien gebeuren. Ik zag het kleine witte hondje heen en weer rennen, net alsof er niets gebeurd was. Hij kwam zelfs al kwispelend naar me toe hollen alsof hij niet besefte dat hij een slordige 30 seconde geleden nog onder mijn auto lag. Het baasje en ik hebben de hond nagekeken, maar hij bleek nergens last van te hebben. Een enorm opgelucht gevoel werd van me meester. Het baasje bleef zich maar verontschuldigen en heeft me wel 3 keer verteld dat ze de hond voortaan zal aanlijnen, maar daar luisterde ik zowat helemaal niet naar. Men’s best friend had niets. Dat was het belangrijkste. Mazzel had ie zeker wel, want als ie onder mijn wiel was gekomen, was ie er zeker niet meer geweest.

Mazzel