Wegens de krediet crisis en de dreigende economische recessie waren Rachel en ik gedwongen om drastische maatregelen te nemen. Als mogelijke steun aan de economie hebben wij onze persoonlijke ‘bankwezen’ aangepakt. Wij vonden namelijk dat de huidige status van onze bank te wensen overliet, en dat er wel ingegrepen moest worden. Ons vertrouwen zakte steeds dieper weg, en dat zat niet lekker. Daarom zijn wij enkele weken geleden naar Profijt meubel gegaan en hebben daar een nieuwe hoekbank aangeschaft. Hopelijk helpt onze economische injectie deze crisis te beteugelen.
Nee hoor… de oude ZIT bank was gewoon af. De scheuren zaten in de kussens. Er moest wel een nieuwe komen. Met het geld dat in de envelopjes zat (van de bruiloft), zijn we toen opzoek gegaan naar een nieuwe. We hebben diverse winkels bezocht, maar Profijt kwam toch met gemak als winnaar uit de bus. Daar vonden we de perfecte bank, met de bij behorende prijs. We waren het al snel met elkaar eens welke bank het moest worden. De verkoopster vertelde ons dat de levertijd ongeveer acht weken was, maar dat viel achteraf mee. We weten niet uit ons hoofd hoeveel weken we uiteindelijk hebben moeten wachten, maar het waren er zeker geen acht. Profijt belde ons tijdens ‘the state of happiness’ op. De leverdatum werd op 29 oktober gepland (vandaag dus).
Afgelopen weekend kon Bram ons helpen met het weg mieteren van de oude bank. In zijn witte combo achtige wagen (weet even niet exact het merk) konden we de 2 en 3 zitters naar het grofvuil brengen. We reden het drukke grofvuil park op en werden meteen klem gezet door de overige bezoekers. Het weg mieteren van onze bank was binnen 3 minuten gebeurd, maar daarna moesten we (tot Brams ergernis) lang wachten voordat we weer weg konden rijden. Van zaterdag tot aan vandaag hebben we dus zonder bank gezeten. Ik kan je vertellen dat dit niet prettig is. Afgelopen zondag voelde ik me niet echt lekker, maar even op de bank liggen om bij te komen, zat er dus niet in. Dan moest ik maar op bed gaan liggen, maar dat is natuurlijk toch anders. En lang niet zo gezellig.
Vandaag was Rachel vrij, en zodoende kon zij de nieuwe bank in ontvangst nemen. Hij werd wel keurig aan huis afgeleverd, maar het in elkaar zetten zat er natuurlijk niet bij. Toch, toen ik vandaag thuis kwam, trof ik een compleet gemonteerde bank aan. Met daarop een (terechte) trotse Rachel, die alles zelf in elkaar heeft gezet. Ik ben daarom ook vreselijk trots op haar.
Mazzel
29 oktober 2008
25 oktober 2008
Het Heijderbos
Ik ben al diverse keren naar Centerparc’s geweest. De laatste keer was alweer een jaar terug. Je kunt dus zeggen dat het weer eens tijd werd dat het gebeurde.
Omdat Rachel haar ouders in mei 30 jaar waren getrouwd, nodigde zij de hele familie uit om een week naar het Heijderbos te gaan. Dit ‘Sporthuis centrum’ park ligt bij Nijmegen in de buurt, en dat is wel even karren. Maar dat is voor ons natuurlijk helemaal geen probleem. De vakantie week liep trouwens van vrijdag tot vrijdag, en zodoende heb ik zes dagen vrij moeten vragen van mijn werk.
Eenmaal op het park aangekomen waren Rachels zus Astrid en haar familie al aanwezig. Rachels vader, moeder, en zus Dorine kwamen de dag erna pas. We konden haast niet wachten met het bezoeken van het zwembad. Dit prachtige bad zouden we natuurlijk die week erg vaak bezoeken. Vooral de kleintjes Tijn en Tom vonden het erg gaaf. Ik moest diverse keren een gevaarlijk dier spelen. Vooral de tijger en de haai deden het goed. Ze renden (zwommen) dan hard voor me weg. Als het dan toch iets te eng werd, vroegen ze of ik weer mezelf wilde zijn. Naast al dat gezwem, hebben we die week ook ge-midgedgolft, gewandeld en een indor jungle bezocht. In de avonden kwamen we meestal allemaal bij elkaar. Dan kwam meestal de chips op tafel. Even lekker kletsen over hoe de dag was verlopen, of gewoon over koetjes en kalfjes. We hebben die week ook nog gegourmet en zijn ook nog uit eten geweest.
Helaas gaat een leuke week natuurlijk ook snel voorbij. Voordat we het wisten waren we onze tassen alweer aan het inpakken. Tijn en Tom kwamen nog even naar ons huisje toe om afscheid van ons te nemen. Na een flinke omhelzing wist de drie jarige Tom mij te vertellen dat hij ons toch wel erg zal missen. Kortom, een geslaagde week dus.
Mazzel
Omdat Rachel haar ouders in mei 30 jaar waren getrouwd, nodigde zij de hele familie uit om een week naar het Heijderbos te gaan. Dit ‘Sporthuis centrum’ park ligt bij Nijmegen in de buurt, en dat is wel even karren. Maar dat is voor ons natuurlijk helemaal geen probleem. De vakantie week liep trouwens van vrijdag tot vrijdag, en zodoende heb ik zes dagen vrij moeten vragen van mijn werk.
Eenmaal op het park aangekomen waren Rachels zus Astrid en haar familie al aanwezig. Rachels vader, moeder, en zus Dorine kwamen de dag erna pas. We konden haast niet wachten met het bezoeken van het zwembad. Dit prachtige bad zouden we natuurlijk die week erg vaak bezoeken. Vooral de kleintjes Tijn en Tom vonden het erg gaaf. Ik moest diverse keren een gevaarlijk dier spelen. Vooral de tijger en de haai deden het goed. Ze renden (zwommen) dan hard voor me weg. Als het dan toch iets te eng werd, vroegen ze of ik weer mezelf wilde zijn. Naast al dat gezwem, hebben we die week ook ge-midgedgolft, gewandeld en een indor jungle bezocht. In de avonden kwamen we meestal allemaal bij elkaar. Dan kwam meestal de chips op tafel. Even lekker kletsen over hoe de dag was verlopen, of gewoon over koetjes en kalfjes. We hebben die week ook nog gegourmet en zijn ook nog uit eten geweest.
Helaas gaat een leuke week natuurlijk ook snel voorbij. Voordat we het wisten waren we onze tassen alweer aan het inpakken. Tijn en Tom kwamen nog even naar ons huisje toe om afscheid van ons te nemen. Na een flinke omhelzing wist de drie jarige Tom mij te vertellen dat hij ons toch wel erg zal missen. Kortom, een geslaagde week dus.
Mazzel
15 oktober 2008
De Knights laatste mijlpaal
Aangezien we Fleur alleen nog maar op de dag van haar geboorte gezien hadden, werd het voor Rachel en mij dus wel weer eens tijd om naar het oosten af te reizen. Mijn moeder en Bram grepen die mogelijkheid aan en zodoende werd de afspraak gemaakt om met zijn vieren naar de achterhoek te gaan om de kleine meid nog eens beter te gaan bekijken.
Toen ik vrijdag, na een dag lang hard werken, naar mijn auto toe liep, viel de nogal groenige laag alg toch wel vreselijk op. Kijk, zolang ik er zelf geen last van heb, vind ik het niet erg. Maar met ‘gasten’ in mijn auto, vond ik dat ik toch wel wat aan de situatie moest doen. Voordat we zaterdag ochtend mijn moeder en Bram gingen ophalen, zijn we dus eerst naar een washok gegaan om de Knight een grote schoonmaak beurt te geven. De originele witte laag verf werd weer overheersend, maar de roestplekken zijn die strijd langzaamaan aan het winnen. Ondanks dat ik dit door had, was ik toch wel tevreden over het behaalde resultaat. De Knight kon weer ingezet worden als ‘vervoermiddel’, net zoals hij dat de afgelopen 10 jaar heeft gedaan.
Toen we goed en wel met zijn vieren in de auto zaten, begon ik meteen met een mededeling. Alle passagiers zullen op de rit naar de achterhoek namelijk getuigen zijn van een historische gebeurtenis. De Knight zou namelijk tijdens de rit de magische grens van 200.000 kilometer voorbij gaan. Om dit te kunnen meemaken, heb ik de dagteller functie uitgezet, zodat het dashboard de totaal kilometer stand aangaf. Dit doe ik trouwens nooit, omdat ik de dagteller veel handiger vind dat een astronomisch (want dat is het ondertussen) getal. We reden net de provincie Utrecht uit, toen de teller van 199.999 op 200.000 sprong. Een flink gejuich volgde, zodat de Knight bijna wel trots had moeten zijn. Rachel heeft onthouden dat het bij hectometer paaltje 49.4 op de A1 richting Duitsland gebeurde (toch handig om te weten).
Eenmaal in de achterhoek aangekomen konden we weer van Fleur genieten. We mochten haar ook de fles geven en hoorden alle verhalen over wat ze allemaal uitgespookt had. Ze heeft al enorm veel speelgoed gekregen, waarmee je zowat een complete Bart Smit kunt vullen. Naast de boerderij wordt op dit moment nog gewerkt aan het nieuwe huis van mijn zus en haar vriend. Die hadden we al een keer aan de buitenkant bekeken, maar dit keer konden we er ook in. Het is een enorm huis waar Fleur de komende jaren zich wel zal vermaken. Dit keer hebben we trouwens op de terug weg geen Mac overvallen. Al had de plaatselijke snackbar die avond waarschijnlijk wel een goede omzet omdat we daar ons eten vandaan hebben gehaald.
O, nog een ding (zie plaatje)… Het klopt als een bus…
Mazzel
Toen ik vrijdag, na een dag lang hard werken, naar mijn auto toe liep, viel de nogal groenige laag alg toch wel vreselijk op. Kijk, zolang ik er zelf geen last van heb, vind ik het niet erg. Maar met ‘gasten’ in mijn auto, vond ik dat ik toch wel wat aan de situatie moest doen. Voordat we zaterdag ochtend mijn moeder en Bram gingen ophalen, zijn we dus eerst naar een washok gegaan om de Knight een grote schoonmaak beurt te geven. De originele witte laag verf werd weer overheersend, maar de roestplekken zijn die strijd langzaamaan aan het winnen. Ondanks dat ik dit door had, was ik toch wel tevreden over het behaalde resultaat. De Knight kon weer ingezet worden als ‘vervoermiddel’, net zoals hij dat de afgelopen 10 jaar heeft gedaan.
Toen we goed en wel met zijn vieren in de auto zaten, begon ik meteen met een mededeling. Alle passagiers zullen op de rit naar de achterhoek namelijk getuigen zijn van een historische gebeurtenis. De Knight zou namelijk tijdens de rit de magische grens van 200.000 kilometer voorbij gaan. Om dit te kunnen meemaken, heb ik de dagteller functie uitgezet, zodat het dashboard de totaal kilometer stand aangaf. Dit doe ik trouwens nooit, omdat ik de dagteller veel handiger vind dat een astronomisch (want dat is het ondertussen) getal. We reden net de provincie Utrecht uit, toen de teller van 199.999 op 200.000 sprong. Een flink gejuich volgde, zodat de Knight bijna wel trots had moeten zijn. Rachel heeft onthouden dat het bij hectometer paaltje 49.4 op de A1 richting Duitsland gebeurde (toch handig om te weten).
Eenmaal in de achterhoek aangekomen konden we weer van Fleur genieten. We mochten haar ook de fles geven en hoorden alle verhalen over wat ze allemaal uitgespookt had. Ze heeft al enorm veel speelgoed gekregen, waarmee je zowat een complete Bart Smit kunt vullen. Naast de boerderij wordt op dit moment nog gewerkt aan het nieuwe huis van mijn zus en haar vriend. Die hadden we al een keer aan de buitenkant bekeken, maar dit keer konden we er ook in. Het is een enorm huis waar Fleur de komende jaren zich wel zal vermaken. Dit keer hebben we trouwens op de terug weg geen Mac overvallen. Al had de plaatselijke snackbar die avond waarschijnlijk wel een goede omzet omdat we daar ons eten vandaan hebben gehaald.
O, nog een ding (zie plaatje)… Het klopt als een bus…
Mazzel
9 oktober 2008
De Fox
De meest trouwe bezoeker van mijn blogfiles is het misschien opgevallen dat ik het Foxpro plaatje heb veranderd. Er stond er eerst eentje van Foxpro versie 8, en ik heb deze in het logo van versie 9 veranderd. Dit dus omdat ik een nieuwere versie heb weten te bemachtigen.
Het verkrijgen van deze nieuwe versie was trouwens nog een grappig verhaal. Collega Jeroen en ik hebben van alles geprobeerd om hem in ons bezit te krijgen. Zelfs onze ‘ik kan alles op het internet vinden’ collega, lukte het niet om ergens een link te vinden die het ook daadwerkelijk deed. Dan eventueel maar illegaal, maar dat lukte dus de afgelopen jaren niet. Nu wist ik dat onze hoofd automatiseerder ook zijn programma’s in Visual Foxpro maakt, maar wij waren in de veronderstelling dat hij dat ook in versie 8 deed. Toen hij toevallig in Nederland was, vroeg ik of hij ook aan versie 9 kon komen. Hij vertelde me dat hij die al jaren gebruikte. Eh, we konden er dus altijd al aan komen. Met licentie codes en al. Hij regelde meteen dat ik de setup ook kreeg, en vanaf nu programmeer ik ook in deze nieuwe versie.
Toch zal de oude Fox over een paar jaar het veld moeten ruimen. Microsoft heeft aangekondigd dat er geen tiende versie zal worden uitgebracht. Fox 9 zal de laatste zijn, al wordt het product wel tot en met 2015 door hun ondersteund. Dat houdt in dat mijn gemaakte programma’s waarschijnlijk ook op de eventuele toekomstige Windows versie’s zal draaien. Maar toch, er komt een periode dat ik natuurlijk met de tijd mee zal moeten gaan. Ik zit er aan te denken om een LOI cursus Visual Basic te gaan doen. Ik las dat dit een drie maanden durende cursus is, die door beginners en gevorderden gedaan kan worden. Wie weet is dat iets voor mij.
Ik zal de oude Fox trouwens wel gaan missen hoor. Ik heb de taal helemaal van begin af aan moeten leren. Ik ben tot op de dag van vandaag elke keer weer trots als ik iets moois in elkaar heb geflanst. Zeker als ik daar eventuele klanten mee heb kunnen helpen. In het begin heb ik nog veel van mijn collega’s geleerd. Deze collega’s waren echte programmeurs die mij natuurlijk veel tips konden geven. Ik kan me een begin situatie nog herinneren dat ik een simpel programmatje had gemaakt van ongeveer 10 regels. Vol trots liet ik dat aan een ‘pro’zien. Toen hij er naar keek lied hij me zien dat het ook in twee regels kon. Kijk, zo leer je natuurlijk veel. En nu, jaren later, kan ik eigenlijk alles wel maken wat ik wil. Al zal ik de complete taal waarschijnlijk niet eens voor de helft helemaal onder de knie hebben. Ik leer er wel elke keer als ik programma’s maak, weer wat bij. Dus misschien lukt het me ooit om voorbij die helft te komen. Ik heb nog wat jaartjes te gaan voordat de Fox echt helemaal uit computer land al zijn verdwenen.
Mazzel
Het verkrijgen van deze nieuwe versie was trouwens nog een grappig verhaal. Collega Jeroen en ik hebben van alles geprobeerd om hem in ons bezit te krijgen. Zelfs onze ‘ik kan alles op het internet vinden’ collega, lukte het niet om ergens een link te vinden die het ook daadwerkelijk deed. Dan eventueel maar illegaal, maar dat lukte dus de afgelopen jaren niet. Nu wist ik dat onze hoofd automatiseerder ook zijn programma’s in Visual Foxpro maakt, maar wij waren in de veronderstelling dat hij dat ook in versie 8 deed. Toen hij toevallig in Nederland was, vroeg ik of hij ook aan versie 9 kon komen. Hij vertelde me dat hij die al jaren gebruikte. Eh, we konden er dus altijd al aan komen. Met licentie codes en al. Hij regelde meteen dat ik de setup ook kreeg, en vanaf nu programmeer ik ook in deze nieuwe versie.
Toch zal de oude Fox over een paar jaar het veld moeten ruimen. Microsoft heeft aangekondigd dat er geen tiende versie zal worden uitgebracht. Fox 9 zal de laatste zijn, al wordt het product wel tot en met 2015 door hun ondersteund. Dat houdt in dat mijn gemaakte programma’s waarschijnlijk ook op de eventuele toekomstige Windows versie’s zal draaien. Maar toch, er komt een periode dat ik natuurlijk met de tijd mee zal moeten gaan. Ik zit er aan te denken om een LOI cursus Visual Basic te gaan doen. Ik las dat dit een drie maanden durende cursus is, die door beginners en gevorderden gedaan kan worden. Wie weet is dat iets voor mij.
Ik zal de oude Fox trouwens wel gaan missen hoor. Ik heb de taal helemaal van begin af aan moeten leren. Ik ben tot op de dag van vandaag elke keer weer trots als ik iets moois in elkaar heb geflanst. Zeker als ik daar eventuele klanten mee heb kunnen helpen. In het begin heb ik nog veel van mijn collega’s geleerd. Deze collega’s waren echte programmeurs die mij natuurlijk veel tips konden geven. Ik kan me een begin situatie nog herinneren dat ik een simpel programmatje had gemaakt van ongeveer 10 regels. Vol trots liet ik dat aan een ‘pro’zien. Toen hij er naar keek lied hij me zien dat het ook in twee regels kon. Kijk, zo leer je natuurlijk veel. En nu, jaren later, kan ik eigenlijk alles wel maken wat ik wil. Al zal ik de complete taal waarschijnlijk niet eens voor de helft helemaal onder de knie hebben. Ik leer er wel elke keer als ik programma’s maak, weer wat bij. Dus misschien lukt het me ooit om voorbij die helft te komen. Ik heb nog wat jaartjes te gaan voordat de Fox echt helemaal uit computer land al zijn verdwenen.
Mazzel
3 oktober 2008
Jeroentje Versus The American Weerwolf
Zoals ieder kind waarschijnlijk wel zal hebben, had ik vroeger nog wel eens last van nachtmerries. Daarom hield ik, in het algemeen, ook helemaal niet van horror films. En dat is vandaag de dag eigenlijk nog steeds zo. Als kind was ik bang dat ik dan weer een nachtmerrie zou krijgen.
Maar ja. Horror films hebben natuurlijk ook een aantrekkelijke zijde. Het kan natuurlijk ook vreselijk spannend zijn zodat je voor de buis gekluisterd blijft zitten. Ik kan me zo’n situatie nog herinneren toen ‘The American weerwolf in Londen’ op de tv werd uitgezonden. Ik was nog maar een klein Jeroentje, en waarom wij (mijn zus en ik) mochten kijken snap ik eigenlijk nog steeds niet. De spanning zorgde ervoor dat ik aandachtig bleef kijken, terwijl ik beter wist. Ik was halverwege de film al bang dat het weer spoken zou worden als ik in bed lag. Ik zag dus al tegen het slapen op toen ik de hoofdrol speler de hoofdweg zag verlaten. Dit terwijl er nog zo tegen hem verteld was dat hij dat niet moest doen. Verontwaardigd vroeg ik mijn vader waarom hij zo stom kon zijn, maar daar kon hij natuurlijk ook geen antwoord op geven. De situaties waarin de hoofdrol speler elke keer terecht kwam werden natuurlijk steeds erger, en ik zag dus steeds meer op om naar bed te gaan.
Ergens was ik toch blij toen de film voorbij was. De neerwaartse spiraal werd eindelijk verbroken, maar de echte spanning moest toen nog komen. Ik probeerde zo lang mogelijk wakker te blijven, maar uiteindelijk ben ik natuurlijk toch in slaap gevallen. En ja hoor. Daar was ie… De weerwolf kwam ik ook in mijn droom tegen. Daar waar ik de hele avond bang voor was, kwam uit. Ik wist in het begin nog te ontkomen, maar elke keer vond hij me weer. Op een gegeven ogenblik was er geen ontkomen meer aan. Hij had me ergens in de val weten te lokken, en Jeroentje was nog maar secondes verwijderd van een vreselijke dood. Maar plotseling gebeurde er iets vreemds. Ik begon me te beseffen dat ik bang was geworden om naar bed te gaan omdat ik dan deze weerwolf juist tegen zou komen. Ik realiseerde me dus dat het een droom was waarin ik mij bevond………. Aha……. Dat verandert de zaak. Als een ware held liep ik op de weerwolf af en heb deze toen helemaal in elkaar getimmerd. Er bleef geen spaan van heel. Na de aframmeling werd ik spontaan wakker. Het was nog donker en dus nog lang geen tijd om er weer uit te gaan.
Ik was evengoed nog een beetje bang toen ik weer probeerde in te slapen. Maar de weerwolf durfde die avond in ieder geval niet meer terug te komen.
Mazzel
Maar ja. Horror films hebben natuurlijk ook een aantrekkelijke zijde. Het kan natuurlijk ook vreselijk spannend zijn zodat je voor de buis gekluisterd blijft zitten. Ik kan me zo’n situatie nog herinneren toen ‘The American weerwolf in Londen’ op de tv werd uitgezonden. Ik was nog maar een klein Jeroentje, en waarom wij (mijn zus en ik) mochten kijken snap ik eigenlijk nog steeds niet. De spanning zorgde ervoor dat ik aandachtig bleef kijken, terwijl ik beter wist. Ik was halverwege de film al bang dat het weer spoken zou worden als ik in bed lag. Ik zag dus al tegen het slapen op toen ik de hoofdrol speler de hoofdweg zag verlaten. Dit terwijl er nog zo tegen hem verteld was dat hij dat niet moest doen. Verontwaardigd vroeg ik mijn vader waarom hij zo stom kon zijn, maar daar kon hij natuurlijk ook geen antwoord op geven. De situaties waarin de hoofdrol speler elke keer terecht kwam werden natuurlijk steeds erger, en ik zag dus steeds meer op om naar bed te gaan.
Ergens was ik toch blij toen de film voorbij was. De neerwaartse spiraal werd eindelijk verbroken, maar de echte spanning moest toen nog komen. Ik probeerde zo lang mogelijk wakker te blijven, maar uiteindelijk ben ik natuurlijk toch in slaap gevallen. En ja hoor. Daar was ie… De weerwolf kwam ik ook in mijn droom tegen. Daar waar ik de hele avond bang voor was, kwam uit. Ik wist in het begin nog te ontkomen, maar elke keer vond hij me weer. Op een gegeven ogenblik was er geen ontkomen meer aan. Hij had me ergens in de val weten te lokken, en Jeroentje was nog maar secondes verwijderd van een vreselijke dood. Maar plotseling gebeurde er iets vreemds. Ik begon me te beseffen dat ik bang was geworden om naar bed te gaan omdat ik dan deze weerwolf juist tegen zou komen. Ik realiseerde me dus dat het een droom was waarin ik mij bevond………. Aha……. Dat verandert de zaak. Als een ware held liep ik op de weerwolf af en heb deze toen helemaal in elkaar getimmerd. Er bleef geen spaan van heel. Na de aframmeling werd ik spontaan wakker. Het was nog donker en dus nog lang geen tijd om er weer uit te gaan.
Ik was evengoed nog een beetje bang toen ik weer probeerde in te slapen. Maar de weerwolf durfde die avond in ieder geval niet meer terug te komen.
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
