De donkere toren

Ik had in eerdere blogfiles het al over mijn boeken traditie gehad. Als Rachel en ik op vakantie gaan, neem ik tegenwoordig altijd een boek mee om te lezen. Ook dit jaar had ik er eentje mee toen Rachel en ik op Kreta zaten. Ik heb het toen trouwens niet uit gelezen, en na de vakantie verdween het weer in de kast. Toen we laatst een weekje naar Centerparcs gingen, kon ik het mooi uitlezen. Ja, lezen blijft toch een vakantie traditie van mij.

Het boek van 2008, want zo kan je het wel noemen aangezien ik er maar eentje per jaar lees, was tot nu toe nog het meest vreemde boek wat ik ooit gelezen heb. De titel is :’De donkere toren’ en Stephen King is de schrijver. King is natuurlijk een bekende schrijver. Hij heeft heel veel horror achtige verhalen geschreven waarvan er ook een aantal zijn verfilmd. Toen ik het boek kreeg, was ik daarom aanvankelijk niet onder de indruk. Aangezien ik geen horror liefhebber ben, was ik bang dat ik het verhaal misschien niet leuk zou vinden. Maar gelukkig viel dat reuze mee. Het verhaal gaat eigenlijk over een hoofdpersoon die de scherpschutter wordt genoemd. Hij is op zoek naar een donkere toren die hij overigens helemaal nooit te zien krijgt. Dit komt omdat het een verhaal is wat in meerdere delen wordt verteld. Er zijn dus meerdere boeken die over deze toren gaan. Maar of de scherpschutter in de overige delen ook voorkomt, weet ik natuurlijk (nog) niet. Naast zijn zoektocht naar de toren, zit hij ook achter een mysterieuze man aan, die de man in het zwart wordt genoemd. Deze man is een soort tovenaar en laat overal vallen voor onze held achter. Naast tovenaars komen er ook zombies, vampiers en geesten in het verhaal voor. Het was in dit opzicht een echte horror, maar ik vond het toch meer een soort actie boek. Ik hoefde elke keer als ik wat uit het boek las, niet bang te zijn dat the American weerwolf weer op visite kwam. Dat viel dus allemaal wel mee.

Ondanks dat het een spannend verhaal was, had ik soms het idee dat ik het niet helemaal kon volgen. Aangezien het over die fictieve monsters ging, gebeurde er soms dingen die bij mij nogal onlogisch overkwamen. Zo kon de scherpschutter een keer een geest verjagen omdat hij een stuk bot bij zich droeg. Al met al moest ik mijn aandacht er dus goed bij houden, anders was ik bang dat ik het niet meer ging volgen. Toch bleef het boek me boeien, zodat ik eigenlijk wel benieuwd ben geworden hoe het verhaal nu verder gaat.

Mazzel