14 november 2008

Kamer(s) op het zuiden

Toen ik nog een klein Jeroentje was, kon ik eens in de zoveel tijd een prachtige maansopkomst vanuit mijn slaapkamer bewonderen. Hij scheen dan precies op mijn bed, en dan deed ik altijd de gordijnen wijdopen zodat ik dit prachtige lichtspektakel kon volgen. Met het verloop van de avond, ging de maan steeds hoger aan de hemel staan, zodat ik elke keer een stukje in mijn bed moest opschuiven. Totdat hij volledig achter de muur was verdwenen. Pas dan deed ik de gordijnen weer dicht en ging weer lekker verder slapen.

In alle andere slaapkamers die ik erna had, stond de ligging van het huis nooit gunstig genoeg om van die prachtige maansopkomsten te genieten. Totdat ik op me zelf ging wonen, en toen een slaapkamer had die pal op het zuiden stond. De maansopkomst zelf zie je dan niet, want die komt in het oosten op. Maar regelmatig word ik gewekt als de lichtstralen de kamer binnen komen zeilen. Zo nu en dan genieten Rachel en ik samen van dit licht spektakel, en je misschien kunt je voorstellen dat dit erg romantisch is.

Een huis op het zuiden heeft trouwens nog meer voordelen. Ook de zon kan dan heerlijk in de kamers naar binnen schijnen. Zeker als het winter is, en hij niet zo hoog aan de hemel staat, kunnen zijn lichtstralen dan helemaal tot in de keuken komen. Als ik dan op een luie zaterdag ochtend (of zondag ochtend) naar beneden ga, zet ik dan altijd als eerst de ‘externe’ kachel aan. Ik draai dan de lamelle open en dan wordt de huiskamer heerlijk verwarmt. In gunstige gevallen loopt de temperatuur dan op tot boven de 20 graden, zodat de eerste paar uur van ons weekend de echte kachel niet eens aan slaat

Maar voordat ik in het weekend er zo ie zo uitkom, geniet ik eerst van mijn warme bedje. Het eerste gevoel als ik dan wakker word is meesterlijk. Half slapend besef ik dan dat het weekend is, en dat ik dus juist kan uitslapen. Half versuft kan ik zo nu en dan zien dat de zon onze glow in de dark muur beschijnt. Door de kieren en spleten van de lamelle verschijnt er dan een lichtafdruk op onze sterrenmuur. In de loop van de ochtend loopt het zonlicht dan langs de sterrenbeelden die op de muur zijn weergegeven. Het lijkt dan net een echte astronomische gebeurtenis, aangezien de zon in een jaar tijd ook door de sterrenbeelden heen beweegt. Als ik me op dit licht concentreer, kan ik het niet zien bewegen. Maar als ik dan even ben weg gezakt en weer wakker ben geworden, heeft de zon ondertussen de volgende sterren op het fictieve universum verlicht.

Ja, ik weet het. Ik ben een luie donder. Maar daar heeft de buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand de eventuele lezers voor gewaarschuwd.

Mazzel



Geen opmerkingen: