Deathly eyes

Omdat mijn ouders een tijdje geleden een middagje weg gingen, vroegen ze aan Rachel en mij om langs hun huis te gaan om even met de hond te wandelen. Anders zou ze wel erg lang alleen zijn. Natuurlijk wilde wij dat wel even doen. Al voorzagen we wel een groot probleem, waar we van te voren erg tegenop zagen. Na het wandelen zouden we namelijk de hond op een gegeven ogenblik weer alleen moeten laten.

Op zich zou je kunnen denken dat dit toch niet zo erg moet zijn, maar dan heb je de droevige ogen van onze Shant nog niet gezien. De hond heeft namelijk heel goed door wanneer je haar weer alleen gaat laten. Ze kan je dan zo droevig aan kijken, zodat je meteen vol schiet met schuld gevoelens. Aangezien we dat dus wisten, stelde we het weggaan steeds maar uit. Uiteindelijk moesten we toch een keer naar huis, en staarde die indrukwekkende ogen ons genadeloos aan.

Afgelopen zondag dreigde de zelfde situatie te gaan gebeuren. Mijn moeder en Bram gingen namelijk naar de achterhoek toe voor een verjaardag. Ze zouden weer lang weg zijn, zodat er ook even met de hond gewandeld moest worden. Rachel en ik konden de ervaring van de vorige keer niet uit ons hoofd zetten. We besloten daarom onze zondag dan maar samen met de hond door te gaan brengen. We hadden om half twaalf afgesproken. Dat was dus vlak voordat mijn moeder en Bram weg gingen. De hond zag de bui natuurlijk allang hangen, maar werd dus verrast met het bezoek van Rachel en mij.

De hele dag was het hondje blij en flink met zijn bal aan het spelen. Uiteindelijk kwamen zijn baasjes weer thuis en besefte hij dat hij die dag niet alleen hoefde door te brengen. Toen ik me schoenen weer aandeed om naar huis te gaan, sprong ie van Bram’s schoot af en liep naar me toe. De indrukwekkende ogen van de kleine York straalde nu pure dankbaarheid uit. Rachel en ik konden toen alleen nog maar smelten…

Mazzel