Its a Volkswagen sir.

De beste Volkswagen reclame vind ik nog altijd die waarin drie blinde Jazz muzikanten in spelen. Na een optreden worden ze in een luxe volkswagen (een Bora volgens mij) naar hun hotel terug gebracht. Ze zitten nog wat na te kletsen over het optreden toen een van hun het raampje opendeed. Hij bemerkte dat de auto vrij snel ging en vroeg aan de bestuurder : ‘he driver…. What kind of limmo is this?’ . De bestuurder, die wist dat zijn passagiers blind waren, antwoordde :’Its a Volkswagen sir’. Waarop de muzikant antwoord : ‘Yes… and we are the pointer sisters’.

De regel ‘its a Volkwagen sir’ hoorde Rachel de afgelopen week wel meer. Dit omdat ik na bijna tien jaar trouwe dienst, mijn witte golf type 3 met pensioen heb gestuurd, en een nieuwere (type 4) heb aangeschaft. Het ouwe witje kon gewoon niet meer mee. Naast dat ik om de paar maanden de koelvloeistof moest bijvullen, deed laatst de kachel het ineens niet meer. Dit is natuurlijk best lastig als het buiten behoorlijk vriest. Mijn collega Jeroen, die niet voor niets de bijnaam macgyver heeft, wist dit wel weer te verhelpen. Maar het besef kwam toch boven borrelen dat het gewoon niet meer ging. Mijn neef, die vorig jaar een garage is begonnen, werd op de hoogte gebracht dat de pensioen gerechtigde leeftijd van witte golfs op 10 jaar kwam te staan. Hij zou om zich heen gaan kijken, en belde een paar dagen later al op dat hij er eentje van de nieuwe generatie had gevonden. Ondanks dat ik helemaal niet lekker was, ben ik toch met Bram gaan kijken. Ik flikkerde gewoon een parasetamol naar binnen en was de griep allang vergeten toen mijn oog op het zwarte racemonster viel. Tijdens de proefrit wist ik het al zeker.. Deze moest ik hebben. Hij voldeed namelijk aan alle eisen die ik aan een auto stel. A) Het moet een volkswagen zijn. B) Het moet een diesel uitvoering zijn. En C) het moet een vier deurs zijn, zodat een eventuele toekomstige koter ook nog mee kan. En eigenlijk is er dan nog punt nummer D ook. Hij moet natuurlijk wel de juiste prijs hebben. Dat kregen Bram en ik natuurlijk pas na de proefrit te horen. Ook dit viel binnen de grenzen die Bram en ik tijdens die proefrit even snel hadden opgesteld. Kortom, er kon alleen maar een JA worden gegeven op de vraag of ik hem wilde kopen.

De dag na de 'oplevering' werd de nieuwe Knight meteen even goed uitgetest. Yvette vierde namelijk haar verjaardag en dat betekende dat we weer gingen afzakken naar het verre zuiden. Rachel en ik hebben die verjaardag gecombineerd met een bezoekje aan Maastricht. Kortom, de Knight kreeg ruim 500 kilometer de tijd om aan zijn nieuwe eigenaar te wennen. Die eigenaar was trouwens allang aan hem gewent hoor. Zeker nadat hij had uitgevonden hoe de crousecontrol werkte.

Mazzel