Pauze

Het woord ‘Pauze’ zegt de gemiddelde collega van mijn werk niet zo heel erg veel. Als ik 1 van onze collega’s van het filiaal in Antwerpen aan de lijn heb, die in het algemeen deze ‘techniek’ wel onder de knie hebben, vraag ik dan altijd gekscherend wat het woord pauze betekend (dit voor het geval ik als antwoord krijg dat er iemand pauze aan het vieren is die ik dan net even nodig heb). Als ik dan een groot vraagteken boven het hoofd van die Belgische collega visualiseer, zeg ik dan altijd dat ik het wel in Google zal opzoeken.

Eigenlijk zijn we gewoon gek. We eten ons broodje dus meestal gewoon op terwijl we aan onze desk zitten. Daartoe zijn we niet verplicht of zo. Maar aangezien de helpdesk officieel geen pauze kent, blijven we gewoon op onze plek zitten…. Hierin proberen de Jeroenen van de helpdesk de laatste tijd verandering in aan te brengen. We ‘verplichten’ onszelf om een rondje door het naar bij gelegen park te gaan wandelen. En over deze wandeling wil ik het even gaan hebben.

Naast het bedrijven terrein waar het Nederlandse filiaal is gelokaliseerd, ligt dus een park die ook nog eens langs een golfbaan ligt….. Mijn rondje begint altijd bij de Dogrun die ook in het park aanwezig is. Deze ‘Dogrun’ is een speelbos voor honden, en daar krioelt het dan ook van. Ze zitten natuurlijk wel achter een hek, maar dat weerhoud ze er niet van om flink naar mij te gaan blaffen als ik voorbij kom wandelen. Op sommige dagen volgen er een aantal honden mij langs de volle lengte van het speelbos.

Naast dat er honden in het speelbos aanwezig zijn, laten mensen hun honden meestal ook uit in het park zelf. Laatst kwam ik een vrouw tegen die behoorlijk in paniek was. Ze vroeg of ik een zwarte hond voorbij had zien lopen, maar dit was helaas niet het geval. Ze had de hond maar even los gelaten, maar die besloot toen om meteen het hazenpad te kiezen. Aangezien ik nog maar bij het begin van mijn rondje was, vreesde ik dat de hond misschien de grote weg op was gerent. De mevrouw ging verder met haar zoektocht, terwijl ik weer verder ging met mijn rondje. Ik gaf mijn ogen goed de kost, omdat ik het natuurlijk vreselijk vond wat die mevrouw was overkomen. Maar ondanks dat ik goed om me heen keek, was er geen spoor van het beesie te vinden. Totdat ik plotseling een ritselend geluid achter me hoorde. Daar stond de hond dus ineens. En nog wel vlak achter me. Aangezien het een enorm uit de kluiten gegroeide versie was, was ik verbaast hoe ik die over het hoofd heb kunnen zien. Het leek wel alsof hij daar zojuist was ‘neer gestraald’ zoals ze dat in Star Trek altijd doen. Vanwege zijn omvang, besloot ik maar niet om de hond vast te gaan pakken, maar gelukkig was dit ook niet nodig. De hond was zelf waarschijnlijk ook een beetje in paniek, want hij bleef keurig bij mij in de buurt. In de verte zag ik de mevrouw nog volop zoeken, dus heb ik mijn keel even open gezet. De vrouw kwam in een hoog tempo op het geluid afgerent en zodoende werden de twee vrienden weer verenigd.

Het laatste gedeelte van het park loopt dus parallel aan de golf baan. Daarop zijn bijna altijd wel mensen op aan het spelen. Weer en wind weerhoud de Tiger Woods wannebee’s in het algemeen niet. Als er toevallig spelers op de hole aanwezig zijn waar ik langs kom, blijf ik altijd wel even staan. Het is me namelijk nog nooit gelukt om een bal daadwerkelijk te volgen als hij met grote snelheid op zijn doel afsjeest. Hoe die spelers dat zelf doen is mij dus volstrekt onbekend, maar waarschijnlijk moet je achter de bal staan om hem te kunnen volgen. Gaaf is het in ieder geval wel, als is het alleen maar om de spelers over de baan te zien voortbewegen. Of dit nu wandelend is, of met zo’n golf karretje, dat maakt mij niet zo erg veel uit.

Na het verlaten van het park, moet ik nog even door het bedrijventerrein heen en dan is de pauze weer voorbij. Het park zal dan weer een dagje op mij moeten wachten.

Mazzel