Afgelopen zaterdag was het zover. Rachel ging, samen met haar mede cursisten , de Musical cursus officieel afsluiten met een eindpresentatie. Daarvoor had ze zoveel mogelijk mensen uitgenodigd om die voorstelling te komen bekijken en waren we met een vrij grote groep naar Amsterdam afgereisd.
Aangezien er werkzaamheden aan het spoor werden uitgevoerd, gingen we met de bus. Zodoende kon ik ook een keer mee maken wat Rachel de afgelopen maanden elke dinsdag avond deed (met de bus reizen dus). Om half zes hadden we bij mij afgesproken. Dit omdat ik de bushalte vanaf ons balkon al kan zien. In totaal stapte we met zeven man de bus in, en op Amsterdam Centraal kwamen er nog eens twee personen extra bij. Dit was nog niet alles, want er waren ook mensen die op eigen gelegenheid naar het theater waren afgereisd.
We waren dik op tijd, maar zodoende konden we even bijkomen van de reis. In het gebouw was het overigens bloed heet. En dat werd er niet beter op toen we in de zaal aankwamen. Ik heb begrepen dat er mensen na de pauze niet meer terug kwamen omdat ze het te benauwd hadden. Ik vond het ook niet prettig, en de oncomfortabele stoelen hielpen daar ook niet bij. Maar het optreden was spectaculair. Zeker als je beseft dat de meiden groep dit in een slordige twee maanden in elkaar hebben gezet. Zowel de liedjes en de dansjes werden met veel passie opgevoerd. De verhaal lijn was ook gaaf, zodat je op je stoel gekluisterd bleef zitten.
Het gehele stuk duurde twee uur, dus was ik wel even blij dat er een pauze tussen zat. Toen kon ik ook even horen wat de rest van de groep van het stuk vond. Ook die waren onder de indruk, en er werd volop gespeculeerd hoe het verhaal nu zou aflopen.
Tegen half twaalf was de voorstelling voorbij. Alle cursisten namen onder luid applaus afscheid van het plubliek. Omdat er geen foto’s gemaakt mochten worden, kan ik helaas geen plaatje bij deze blog zetten, maar er zijn wel opnames gemaakt. Hopelijk krijgen we die een keertje te zien.
We gingen ook weer met de bus terug naar huis. Rachel reed nu natuurlijk ook mee (op de heenweg niet, omdat zij er al vroeg in de ochtend was). Compleet gesloopt stapte we weer in de Grote Waal uit de bus vandaan. Maar wel met een voldaan gevoel.
Mazzel
30 juni 2009
23 juni 2009
De laatste loodjes
Rachels musical cursus loopt bijna op zijn einde. Dit zorgt ervoor dat ze het de afgelopen tijd extreem druk heeft gehad omdat er extra geoefend moet worden voor de eindpresentatie. Waar ze de energie vandaan haalt is voor mij een raadsel, maar het geeft wel aan dat ze het vak dus echt interessant moet vinden. Anders red een normaal mens dit volgens mij niet. Naast dat ze natuurlijk gewoon moet werken, is ze bijna elke avond nu in Amsterdam. Ze komt dan meestal weer laat thuis en dan is het eigenlijk gelijk al weer bedtijd.
Het afgelopen weekend was ze in zijn geheel in Amsterdam. Ze kwam in de avond (nacht meer) gelukkig nog wel thuis om te slapen. Zodoende zag ik mijn vrouw gelukkig nog wel even, en kon ik natuurlijk horen of het oefenen een beetje wil lukken. Aangezien ik dus het gehele weekend alleen was, ben ik alleen naar 2 verjaardagen geweest. De eerste was zaterdag ochtend, toen een dochter van vrienden van ons 4 jaar oud werd. Daarna ben ik even naar huis gegaan om een broodje te eten, en daarna ben ik meteen naar de tweede verjaardag gereden. Mijn collega Jeroen was namelijk die zaterdag ook jarig. Aanvankelijk komen we helemaal niet op elkaars verjaardag. Niet omdat we dit niet willen of zo, maar het gebeurde gewoon nooit. Totdat afgelopen vrijdag mijn collega zei dat dit eigenlijk wel vreemd was, en dat ik natuurlijk van harte welkom was. Die kans heb ik meteen aangegrepen.
De zondag zou Rachel weer de bus naar Amsterdam nemen, maar die reed niet op de verwachte vertrektijd. Zodoende heb ik haar met de Knight naar Amsterdam centraal station gebracht. Aangezien ik de laatste tijd maar weinig in de Knight rij (vanwege het busje), was het wel weer even vreemd om achter dat stuur de kruipen. Bovendien had ik nog een probleem. Ik wist niet precies hoe ik naar Amsterdam centraal moest rijden. De enige aanwijzing die ik had, was van mezelf. Ooit moest ik bij een klant zijn die in de buurt van het centraal station woonde. Ik vergiste me toen, en kwam per ongeluk toen achter het centraal station terecht. Al rijdend probeerde ik me zondag te herinneren hoe die trip destijds ook al weer ging. Ik had mijn handheld tommy voor de zekerheid meegenomen, maar gelukkig hadden we die niet nodig. Ik had de route inderdaad onthouden, al zal er ongetwijfeld een veel makkelijkere route naar het centraal station zijn. Maar dat maakte natuurlijk niet uit. Het resultaat (dat Rachel optijd was voor de training) is natuurlijk het belangrijkste.
Afgelopen maandag en ook vanavond is Rachel dus weer naar de musical cursus toe. Vrijdag ook nog, en dan is zaterdag de eindpresentatie waar ik natuurlijk heen ga.
Mazzel.
Het afgelopen weekend was ze in zijn geheel in Amsterdam. Ze kwam in de avond (nacht meer) gelukkig nog wel thuis om te slapen. Zodoende zag ik mijn vrouw gelukkig nog wel even, en kon ik natuurlijk horen of het oefenen een beetje wil lukken. Aangezien ik dus het gehele weekend alleen was, ben ik alleen naar 2 verjaardagen geweest. De eerste was zaterdag ochtend, toen een dochter van vrienden van ons 4 jaar oud werd. Daarna ben ik even naar huis gegaan om een broodje te eten, en daarna ben ik meteen naar de tweede verjaardag gereden. Mijn collega Jeroen was namelijk die zaterdag ook jarig. Aanvankelijk komen we helemaal niet op elkaars verjaardag. Niet omdat we dit niet willen of zo, maar het gebeurde gewoon nooit. Totdat afgelopen vrijdag mijn collega zei dat dit eigenlijk wel vreemd was, en dat ik natuurlijk van harte welkom was. Die kans heb ik meteen aangegrepen.
De zondag zou Rachel weer de bus naar Amsterdam nemen, maar die reed niet op de verwachte vertrektijd. Zodoende heb ik haar met de Knight naar Amsterdam centraal station gebracht. Aangezien ik de laatste tijd maar weinig in de Knight rij (vanwege het busje), was het wel weer even vreemd om achter dat stuur de kruipen. Bovendien had ik nog een probleem. Ik wist niet precies hoe ik naar Amsterdam centraal moest rijden. De enige aanwijzing die ik had, was van mezelf. Ooit moest ik bij een klant zijn die in de buurt van het centraal station woonde. Ik vergiste me toen, en kwam per ongeluk toen achter het centraal station terecht. Al rijdend probeerde ik me zondag te herinneren hoe die trip destijds ook al weer ging. Ik had mijn handheld tommy voor de zekerheid meegenomen, maar gelukkig hadden we die niet nodig. Ik had de route inderdaad onthouden, al zal er ongetwijfeld een veel makkelijkere route naar het centraal station zijn. Maar dat maakte natuurlijk niet uit. Het resultaat (dat Rachel optijd was voor de training) is natuurlijk het belangrijkste.
Afgelopen maandag en ook vanavond is Rachel dus weer naar de musical cursus toe. Vrijdag ook nog, en dan is zaterdag de eindpresentatie waar ik natuurlijk heen ga.
Mazzel.
18 juni 2009
In the beginning
Het is een slordige 25 jaar geleden toen ik op een zaterdag middag thuis kwam en ik een blauwe gloed vanuit de huiskamer vandaan zag komen. Toen ik binnen kwam, zag ik wat de oorzaak van dat rare licht was. Mijn vader was namelijk die middag naar een winkel gegaan en had daar een home computer aangeschaft. Helemaal tegen mijn zin in eigenlijk, want ik had liever een spel computer. Zo eentje als een klasgenoot van mij destijds had. Maar daar had mijn vader blijkbaar maling aan, wat achteraf gezien de juiste beslissing bleek te zijn geweest.
Daar zaten we dan.. Met zijn twee-en kijkend naar het blauwe MSX-BASIC scherm. Mijn vader had bij de home computer ook nog een datarecorder gekocht met een spelletje erbij. Zodoende was ik al snel over mijn ontevredenheid heen, omdat er toch nog een spelletje gespeeld ging worden. Op de doos van het spel stond hoe je het in moest laden in de computer. Dus deden we het cassettebandje in de datarecorder en zette deze op play. Op de computer gaven we het commando : BLOAD”CAS:”.R in, en de datarecorder begon met draaien….. Een oorverdovend geluid galmde door de kamer, maar dat vonden wij niet erg, omdat de spieksplinter nieuwe computer : FOUND BLAGGER aangaf. Het geluid namen we maar even voor lief aan, ondanks dat het bijna vijf minuten duurde voordat het weer verdween. De teleurstelling was groot toen er helemaal niets op het scherm gebeurde. De tekst found bleef wel staan, maar daarna was de computer er gewoon mee opgehouden. Na een paar pogingen, besloot mijn vader een oom van mij te bellen omdat die ook zo’n MSX computer had. Die besloot om meteen vanuit Enkhuizen naar Hauwert te rijden, omdat hij ons graag met het probleem wilde helpen. Dat hij er verstand van had, werd meteen duidelijk. We hadden namelijk niet goed gelezen wat er op de doos stond. Het commando moest niet eindigen met .R … maar met ,R … Of te wel, we hadden een punt gebruikt inplaats van een komma. Ja in computer land kan dit vandaag de dag nog steeds voor problemen zorgen kan ik je melden. (vooral met getallen en zo)
Al snel was de computer niet meer weg te denken uit mijn leven. Je kan met een gerust hart zeggen dat die zaterdag een van de turning points in mijn leven is geweest. Na een periode van alleen maar spelletjes spelen, ging ik me ook verdiepen in het maken van simpele computer programmatjes. Aanvankelijk waren ze zo simpel dat alleen mijn naam op het scherm verscheen. Maar ondanks dat het er extreem simpel uitzag, was ik er niet minder trots dan dat ik vandaag de dag een programma schrijf (zie bv vorige blog).
Ik moest vandaag even aan die begin periode terug denken. Collega Jeroen en ik hadden namelijk van de Microsoft site de programmeer taal Visual Basic 2008 gedownload. Dit omdat we beseffen dat Foxpro (waar we nu onze programma’s in schrijven) in zijn nadagen is aanbeland. Voordat de oude fox over een paar jaar naar de eeuwige jachtvelden is af gereisd, leek het ons verstandig om ook wat anders te gaan leren. Na de zomer wil ik een LOI cursus van deze taal gaan volgen, maar collega Jeroen kon dus niet zo lang wachten, en besloot de setup gewoon te downloaden. Het eerste programmatje, wat we met zijn twee-en gemaakt hebben lijkt erg op de begin periode met de oude MSX computer. Ondanks dat programmeer talen natuurlijk erg veel op elkaar lijken, zitten er ook taal technisch behoorlijke verschillen tussen. Verschillen die je dus eventjes moet weten voordat je er mee aan de slag kunt gaan. Na ruim een half uur ploeteren, hadden we een schermpje gemaakt met een simpele knop erop. Drukte je op die knop, dan kwam de tekst : ‘Hello World’ op het scherm te staan. We waren bere trots toen we dat zagen. Al moesten we wel lachen dat het resultaat een simpel berichtje was. Het begin is in ieder geval gemaakt. Hopelijk kan ik over een tijdje in Visual Basic net zulke programma’s schrijven als in Fox.
Mazzel
Daar zaten we dan.. Met zijn twee-en kijkend naar het blauwe MSX-BASIC scherm. Mijn vader had bij de home computer ook nog een datarecorder gekocht met een spelletje erbij. Zodoende was ik al snel over mijn ontevredenheid heen, omdat er toch nog een spelletje gespeeld ging worden. Op de doos van het spel stond hoe je het in moest laden in de computer. Dus deden we het cassettebandje in de datarecorder en zette deze op play. Op de computer gaven we het commando : BLOAD”CAS:”.R in, en de datarecorder begon met draaien….. Een oorverdovend geluid galmde door de kamer, maar dat vonden wij niet erg, omdat de spieksplinter nieuwe computer : FOUND BLAGGER aangaf. Het geluid namen we maar even voor lief aan, ondanks dat het bijna vijf minuten duurde voordat het weer verdween. De teleurstelling was groot toen er helemaal niets op het scherm gebeurde. De tekst found bleef wel staan, maar daarna was de computer er gewoon mee opgehouden. Na een paar pogingen, besloot mijn vader een oom van mij te bellen omdat die ook zo’n MSX computer had. Die besloot om meteen vanuit Enkhuizen naar Hauwert te rijden, omdat hij ons graag met het probleem wilde helpen. Dat hij er verstand van had, werd meteen duidelijk. We hadden namelijk niet goed gelezen wat er op de doos stond. Het commando moest niet eindigen met .R … maar met ,R … Of te wel, we hadden een punt gebruikt inplaats van een komma. Ja in computer land kan dit vandaag de dag nog steeds voor problemen zorgen kan ik je melden. (vooral met getallen en zo)
Al snel was de computer niet meer weg te denken uit mijn leven. Je kan met een gerust hart zeggen dat die zaterdag een van de turning points in mijn leven is geweest. Na een periode van alleen maar spelletjes spelen, ging ik me ook verdiepen in het maken van simpele computer programmatjes. Aanvankelijk waren ze zo simpel dat alleen mijn naam op het scherm verscheen. Maar ondanks dat het er extreem simpel uitzag, was ik er niet minder trots dan dat ik vandaag de dag een programma schrijf (zie bv vorige blog).
Ik moest vandaag even aan die begin periode terug denken. Collega Jeroen en ik hadden namelijk van de Microsoft site de programmeer taal Visual Basic 2008 gedownload. Dit omdat we beseffen dat Foxpro (waar we nu onze programma’s in schrijven) in zijn nadagen is aanbeland. Voordat de oude fox over een paar jaar naar de eeuwige jachtvelden is af gereisd, leek het ons verstandig om ook wat anders te gaan leren. Na de zomer wil ik een LOI cursus van deze taal gaan volgen, maar collega Jeroen kon dus niet zo lang wachten, en besloot de setup gewoon te downloaden. Het eerste programmatje, wat we met zijn twee-en gemaakt hebben lijkt erg op de begin periode met de oude MSX computer. Ondanks dat programmeer talen natuurlijk erg veel op elkaar lijken, zitten er ook taal technisch behoorlijke verschillen tussen. Verschillen die je dus eventjes moet weten voordat je er mee aan de slag kunt gaan. Na ruim een half uur ploeteren, hadden we een schermpje gemaakt met een simpele knop erop. Drukte je op die knop, dan kwam de tekst : ‘Hello World’ op het scherm te staan. We waren bere trots toen we dat zagen. Al moesten we wel lachen dat het resultaat een simpel berichtje was. Het begin is in ieder geval gemaakt. Hopelijk kan ik over een tijdje in Visual Basic net zulke programma’s schrijven als in Fox.
Mazzel
11 juni 2009
Presets
Zoals ik al eens eerder heb verteld, wordt ik op mijn werk zo nu en dan verrast met een gave programmeer uitdaging . Dit was een poosje geleden weer het geval. Er is namelijk een nieuw type weegschaal op de markt, die uiteraard door de computer aangestuurd moet kunnen worden. Nou is het protocol eigenlijk altijd wel universeel , maar de scherm opbouw (presets genaamd) is bij elk model toch vaak weer anders. Dit omdat de schalen natuurlijk ook met zijn tijd mee gaan. Het complete wiel opnieuw uitvinden is het dus niet, maar ik heb in mijn ‘programmeer carrière’ binnen Digi dus wel diverse programma’s geschreven (of aangepast) waarmee je de preset schermen van de nieuwere types kunt programmeren. Dit geldt niet alleen voor de standaard computer programma’s die gewoon aan de wat ‘kleinere’ klanten worden verkocht. Maar ook voor de grotere supermarkt koppelingen die in het algemeen altijd hun eigen backoffice programma’s hebben. Hun programma communiceert via een communicatie programma (driver genaamd) met onze weegschalen. Voor het programmeren van (onder andere) de presets , is dan een los programma noodzakelijk. Anders kan de gebruiker deze niet instellen.
Voor zo’n nieuwe koppeling moest ik dus laatst aanwezig zijn bij een vergadering. Vol trots liet de product specialist de nieuwste touchscreen model weegschaal zien. Uitgerust met plaatjes en in grote verstelbare preset knoppen. Dit nieuwe model komt in het algemeen op de groente en fruit afdeling te staan (AGF in supermarkt vaktermen). Misschien ken je het? Als je bijvoorbeeld bananen wilt kopen, dan moet je die op de weegschaal liggen. Op de knop met het plaatje bananen drukken en dan komt er een etiketje uit. De oudere modellen lijken al doodeenvoudig te zijn, maar kosten nogal veel tijd om bij te houden. ‘Vroeger’ moesten dus al die plaatjes geprint worden. Dan uitgeknipt, en daarna in dat preset bord worden geschoven. Dat is al een aardig werkje, maar in sommige gevallen wordt een bepaalt product niet meer verkocht (seizoen gebonden bv). Dan moeten de supermarkt medewerkers het plaatje weer van het bord afhalen. Met het risico dat het zoekraakt.… Kortom, het is te doen, maar het kan natuurlijk veel makkelijker.
Het nieuwe model moet daarom een verademing worden voor de supermarkt eigenaar (of liever gezegd, voor zijn collega die het weegschaal bestand bijhoud). De plaatjes kunnen nu digitaal aangeleverd worden, en gekoppeld worden aan de preset knop. Hoe meer artikelen je op het scherm programmeert, hoe kleiner de preset knoppen worden. Kortom, het scherm past zich aan, aan de situatie van de aanwezige artikelen. Is er een product dat (eventueel ) tijdelijk niet meer wordt verkocht, kan je deze gewoon verwijderen van het preset scherm. De overige toetsen schuiven automatisch op en de grootte van de preset knoppen wordt dan (eventueel) automatisch mee aangepast.
‘Oeps… dat wordt een gave uitdaging om daar een preset programma voor te schrijven’, bedacht ik me zo toen de uitleg nog maar halverwege was. De product specialist had door dat ik onder de indruk was, en deed er nog een schepje bovenop. De aangeleverde plaatjes moeten natuurlijk aan een bepaald formaat voldoen. Je kunt je misschien voorstellen dat als je een foto van een appel maakt met een camera van 23 megapixels, dat die foto niet op zo’n toetsje past. Dus moeten de plaatjes ook nog automatisch worden ’ge-reshaped’ ….Ook weer naargelang de hoeveelheid toetsen op het scherm.
Deze uitdaging ging ik natuurlijk niet uit de weg. Na een tijdje programmeren zat dit nieuwe preset scherm in het preset editor programma. Een aantal weken later kon er een demo worden gegeven aan een supermarkt, waar ik samen met een verkoper ben heen geweest. Tijdens de demo kon ik het gemak van de nieuwe schaal en het presets programma laten zien. Van een kers had ik in de demo situatie namelijk even geen plaatje. Ik ging op mijn laptop naar google afbeeldingen. Zocht daar een kers op, downloadde die en binnen notime stond de kers te pronken op de nieuwe weegschaal. Hopelijk was de klant onder de indruk van de demonstratie en schaft hij dit nieuwe model aan.
Mazzel
Voor zo’n nieuwe koppeling moest ik dus laatst aanwezig zijn bij een vergadering. Vol trots liet de product specialist de nieuwste touchscreen model weegschaal zien. Uitgerust met plaatjes en in grote verstelbare preset knoppen. Dit nieuwe model komt in het algemeen op de groente en fruit afdeling te staan (AGF in supermarkt vaktermen). Misschien ken je het? Als je bijvoorbeeld bananen wilt kopen, dan moet je die op de weegschaal liggen. Op de knop met het plaatje bananen drukken en dan komt er een etiketje uit. De oudere modellen lijken al doodeenvoudig te zijn, maar kosten nogal veel tijd om bij te houden. ‘Vroeger’ moesten dus al die plaatjes geprint worden. Dan uitgeknipt, en daarna in dat preset bord worden geschoven. Dat is al een aardig werkje, maar in sommige gevallen wordt een bepaalt product niet meer verkocht (seizoen gebonden bv). Dan moeten de supermarkt medewerkers het plaatje weer van het bord afhalen. Met het risico dat het zoekraakt.… Kortom, het is te doen, maar het kan natuurlijk veel makkelijker.
Het nieuwe model moet daarom een verademing worden voor de supermarkt eigenaar (of liever gezegd, voor zijn collega die het weegschaal bestand bijhoud). De plaatjes kunnen nu digitaal aangeleverd worden, en gekoppeld worden aan de preset knop. Hoe meer artikelen je op het scherm programmeert, hoe kleiner de preset knoppen worden. Kortom, het scherm past zich aan, aan de situatie van de aanwezige artikelen. Is er een product dat (eventueel ) tijdelijk niet meer wordt verkocht, kan je deze gewoon verwijderen van het preset scherm. De overige toetsen schuiven automatisch op en de grootte van de preset knoppen wordt dan (eventueel) automatisch mee aangepast.
‘Oeps… dat wordt een gave uitdaging om daar een preset programma voor te schrijven’, bedacht ik me zo toen de uitleg nog maar halverwege was. De product specialist had door dat ik onder de indruk was, en deed er nog een schepje bovenop. De aangeleverde plaatjes moeten natuurlijk aan een bepaald formaat voldoen. Je kunt je misschien voorstellen dat als je een foto van een appel maakt met een camera van 23 megapixels, dat die foto niet op zo’n toetsje past. Dus moeten de plaatjes ook nog automatisch worden ’ge-reshaped’ ….Ook weer naargelang de hoeveelheid toetsen op het scherm.
Deze uitdaging ging ik natuurlijk niet uit de weg. Na een tijdje programmeren zat dit nieuwe preset scherm in het preset editor programma. Een aantal weken later kon er een demo worden gegeven aan een supermarkt, waar ik samen met een verkoper ben heen geweest. Tijdens de demo kon ik het gemak van de nieuwe schaal en het presets programma laten zien. Van een kers had ik in de demo situatie namelijk even geen plaatje. Ik ging op mijn laptop naar google afbeeldingen. Zocht daar een kers op, downloadde die en binnen notime stond de kers te pronken op de nieuwe weegschaal. Hopelijk was de klant onder de indruk van de demonstratie en schaft hij dit nieuwe model aan.
Mazzel
7 juni 2009
Het Expreszo weekend
Rachel heeft er weer een heel jaar op moeten wachten, maar nu is het weer zo ver… ze is namelijk met haar theatersport groepje Expreszo een weekendje weg. Daar kijkt ze altijd al heel lang naar uit, en ik hoop natuurlijk dat ze een leuke tijd heeft.
Laatst nog, waren Ramon en ik zelf naar een avondje Expreszo geweest. De groep speelde toen geen wedstrijd tegen een andere groep, maar deden die avond een vorm die ‘de vloer op’ heet. Ze krijgen dan een scene voorgeschoteld, en moeten die al improviserend spelen. En ik vond dat ze dat erg goed deden. In een scene moesten ze een aantal vriendinnen spelen waarvan er eentje een beetje buitengesloten werd. Ze speelden het zo goed, dat ik zowaar medelijden kreeg met die ene buitengesloten persoon. Terwijl ik wist dat het natuurlijk puur spel was. Nog zo’n mooi voorbeeld was dat een man en een vrouw op een onbewoond eiland waren aangespoeld. De man vond dat wel prachtig zo, terwijl de vrouw er van alles aan deed om van het eiland af te komen. Ze speelde eigenlijk een soort verdraaide blue lagoon scene waarbij uiteindelijk de man achter bleef en de vrouw met een knappe schipper er van door ging..
Al met al een prachtige avond. Aangezien het opruimen op zo’n ‘De vloer op’ avond aardig wat tijd in beslag neemt (ze hebben dan erg veel spullen op het podium staan), stelde ik aan Rachel voor dat ik mee zou helpen met opruimen. Toen ik even midden in de groep stond (zeg maar), viel de gezelligheid in de groep pas echt op.. Die ervaring had ik al een keertje toen ik Rechter Stensilberg speelde. Ik kan je vertellen dat dit erg gaaf was.
Maarja, ik was natuurlijk wel alleen dit weekend. Je moet nu niet denken dat ik me verveeld heb hoor. Vrijdag ben ik namelijk naar Jochem Myjer geweest. Voor die gene die niet weten wie dat is, heb ik een linkje : http://www.youtube.com/watch?v=ZBkj0s9_0WU . Zaterdag avond ben ik met Ramon naar de nieuwe Terminator film geweest, waarin Schwarzenegger overigens maar een klein rolletje in speelde…. Al met al heb ik me dus niet verveeld.
Mazzel
Laatst nog, waren Ramon en ik zelf naar een avondje Expreszo geweest. De groep speelde toen geen wedstrijd tegen een andere groep, maar deden die avond een vorm die ‘de vloer op’ heet. Ze krijgen dan een scene voorgeschoteld, en moeten die al improviserend spelen. En ik vond dat ze dat erg goed deden. In een scene moesten ze een aantal vriendinnen spelen waarvan er eentje een beetje buitengesloten werd. Ze speelden het zo goed, dat ik zowaar medelijden kreeg met die ene buitengesloten persoon. Terwijl ik wist dat het natuurlijk puur spel was. Nog zo’n mooi voorbeeld was dat een man en een vrouw op een onbewoond eiland waren aangespoeld. De man vond dat wel prachtig zo, terwijl de vrouw er van alles aan deed om van het eiland af te komen. Ze speelde eigenlijk een soort verdraaide blue lagoon scene waarbij uiteindelijk de man achter bleef en de vrouw met een knappe schipper er van door ging..
Al met al een prachtige avond. Aangezien het opruimen op zo’n ‘De vloer op’ avond aardig wat tijd in beslag neemt (ze hebben dan erg veel spullen op het podium staan), stelde ik aan Rachel voor dat ik mee zou helpen met opruimen. Toen ik even midden in de groep stond (zeg maar), viel de gezelligheid in de groep pas echt op.. Die ervaring had ik al een keertje toen ik Rechter Stensilberg speelde. Ik kan je vertellen dat dit erg gaaf was.
Maarja, ik was natuurlijk wel alleen dit weekend. Je moet nu niet denken dat ik me verveeld heb hoor. Vrijdag ben ik namelijk naar Jochem Myjer geweest. Voor die gene die niet weten wie dat is, heb ik een linkje : http://www.youtube.com/watch?v=ZBkj0s9_0WU . Zaterdag avond ben ik met Ramon naar de nieuwe Terminator film geweest, waarin Schwarzenegger overigens maar een klein rolletje in speelde…. Al met al heb ik me dus niet verveeld.
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
