Het was natuurlijk na de vorige blog wel duidelijk waar deze nieuwe blog over zou gaan. Inderdaad, ik zou vandaag voor het eerst in drie maanden tijd, weer een keertje gaan zwemmen.
Ik werd toen ik thuis kwam van het werk, helemaal zenuwachtig. Ik kon bijna niet wachten dat het zeven uur was, en ik op de fiets richting het zwembad mocht vertrekken. Tijdens het fietsen ging er van alles door me heen. Zou mijn arm zeer doen tijdens het zwemmen? Hoe lang hou ik het vol, en hou ik mezelf in toom? Dick had nadrukkelijk gezegd dat ik RUSTIG aan moest doen. Maar ik weet van mezelf dat dit wel eens moeilijk kon worden. Maar daar vond ik iets geniaals op. De seconde klok, die ik normaal gesproken gebruik om te kijken hoe snel ik ga, wou ik deze keer als begrenzer gebruiken. De 500 meter schoolslag, die ik met Dick had afgesproken, moest ik in minimaal 10 minuten zwemmen. Ik mocht dus van mezelf NIET sneller dan die tijd. En op schema zwemmen is iets wat mij altijd wel gemakkelijk afgaat.
De zenuwen gierde door mijn lijf op het moment dat ik het water in sprong. Het eerste wat ik onmiddellijk probeerde, was natuurlijk een zwem slag. Tegen alle verwachting in, deed de eerste slag helemaal geen pijn. Dit had ik dus wel verwacht. Er zat niets anders op om de 500 meter dan maar te gaan proberen. Ik hield me precies aan het 10 minuten schema, en na 50 meter wist ik het al dat het aardig goed zat. Bij baantje 5 begon mijn arm zelfs te jeuken, wat hij ook altijd doet na de behandelingen. Het voelde net aan alsof mijn arm het zwembad net zo gemist had, als ik zelf….
De 500 meter ging in 9:56, en dat was dus eigenlijk 4 secondes te snel, maar dat vond ik niet zo erg. Ik was allang blij dat het zo goed was gegaan. Het was wel te merken dat mijn vorm helemaal vertrokken is. De tweede helft begon ik, zelfs met dit slakke tempo, toch moe te worden. Vooral mijn benen, die ik natuurlijk wel volop gebruikte, waren deze afstraffing niet meer gewent.
Om niet na tien minuten het bad al te moeten verlaten had ik het volgende bedacht. Ik zou na de met Dick overeengekomen 500 meter schoolslag, de rest van de avond een zwemplankje gebruiken. Op die manier kon ik mijn arm ontzien, maar kon ik toch verder werken aan mijn conditie. En dat was wel noodzakelijk ook.
Al met al een goede avond dus.. Hopelijk heb ik morgen op mijn werk niet enorm last van mijn arm. Ik zal volgende week weer kijken of ik te zwemmen kan, en zal dan beslissen met welke begrenzing ik moet omgaan.
Mazzel
30 november 2009
25 november 2009
Operation Big Muscle
Het is alweer drie maanden geleden dat het vrijgezellenfeest van Jordy was. En ik heb daardoor dus ook al drie maanden last van mijn arm. De laatste 8 weken van die periode kom ik nu al bij de fysio over de vloer.
Bij de eerste afspraak schatte Dick (zo heet mijn fysiotherapeut) dat het ongeveer zes sessies zou duren voordat het probleem verholpen was. Maar bij ongeveer de derde sessie, moest hij toch terug komen op deze eerste schatting. We vonden bijna elke week weer nieuwe plekken op mijn linker arm waar ‘problemen’ waren. De klappen die ik had opgelopen bij het waterskien hadden veel meer schade aangericht dan dat we aanvankelijk allebei konden weten. Omdat het behandelen van deze probleem plekken vaak vrij pijnlijk zijn, herhaalde Dick vaak de zin dat hij met zijn werk meestal niet veel vrienden maakt. Maar hij bedoelt het natuurlijk goed, en daarom beet ik maar extra op mijn tanden als hij weer een zere plek aan het behandelen was.
Maar Dick doet niet als enige het zware werk. Ook ik moet elke dag mezelf pijn doen met de truukjes die hij me geleerd heeft. Bijna elke avond, als Rachel en ik bijvoorbeeld tv aan het kijken zijn, ‘behandel’ ik mijn zere arm. De eerste twee weken had ik nog niet echt het idee dat het vooruit ging, maar vanaf week drie kwam er schot in de zaak. Toen pas, ongeveer twee maanden na het vrijgezellen feest , kreeg ik voor het eerst een positief gevoel. Daarvoor was ik wel eens bang dat het wel eens heel erg lang kon gaan duren, of dat de pijn misschien wel voor altijd kon blijven.
Na dit eerste goede gevoel, besloot ik dat ik meer positiever moest zijn. Het moest een soort gevecht worden tegen de zere spieren in mijn arme linker armpje. Na het zien van een documentaire over de tweede wereld oorlog (die ik altijd graag bekijk), besloot ik dat mijn ‘campagne’ tegen de spieren een naam moest hebben. Elke slag in de oorlog heeft namelijk een naam, en daarom besloot ik de mijne ‘Operation Big Muscle’ te noemen. De meest pijnlijke spieren kregen nu met een meer gemotiveerdere Jeroen te maken. In week vier , vijf en zes bezorgde ik zware ‘nederlagen’ bij mijn tegenstander. Dit zorgde voor nog meer positieve emoties. Ik begon zelfs al plannen te maken om in december/januari weer eens te gaan zwemmen. Maar Big Muscle dacht niet aan opgeven. De pijnlijke plekken werden wel minder, maar bij elke ‘nederlaag’ die ‘hij’ te verwerken kreeg, stond er wel weer wat tegenover. De pijn verplaatste zich soms gewoon van plek. Had ik de gehele week een zere plek met succes behandeld, dook ie weer op een andere plek op. Maar al met al bleef er in de eerste 3 weken na het eerste succes genoeg reden tot tevredenheid over.
Daarna werd het minder. De ‘opmars’ richting het zwembad kwam, net zoals operation Market Garden, vast te staan. Was de 1000 meter schoolslag planning een brug te ver? Net zoals dat in 1944 bij Arnhem de fout in ging? Toen ik vandaag bij Dick was, uitte ik mijn bezorgdheid. De campagne stond vast in de modder, en ik begon toch weer bang te worden over de duur van de gehele operatie. Maar Dick zag dat helemaal anders. De campagne had juist wel al zijn doelen bereikt. Het werd volgens hem tijd om zelfs niet meer te behandelen en mijn arm juist rust te geven. De beschadigde spieren hebben er aanvankelijk profeit bij als ik hem flink onder druk zet. Maar dat effect neemt af naarmate de resultaten binnen komen. Op een gegeven ogenblik heeft het geen zin meer, en blijft de situatie relatief gelijk. Dan moet je volgens Dick de desbetreffende spieren gewoon met rust laten, en kijken of het probleem nu vanzelf voorbij gaat. De afspraak werd gemaakt dat hij mij over twee weken belt om te vragen hoe het dan gaat. Ook over het zwemmen hebben we het even gehad. Ik vond namelijk dat de pijn in zijn geheel verdwenen moest zijn, voordat ik weer een duik kon nemen. Dick vond dat ik het nu al voorzichtig aan moet proberen. Geen 17:09 zwemmen over de 1000 meter, maar het gewoon rustig aan weer opbouwen. Zodoende ging ik vanochtend met een te neer geslagen gevoel naar Dick toe, en wandelende ik zowat fluitend weer naar buiten. Maandag ga ik dus weer zwemmen, en hopelijk doet mijn arm dan niet al te veel pijn. Ik hoop natuurlijk ook dat Dick helemaal gelijkt krijgt en dat de pijn nu vanzelf weg gaat. De toekomst zal het leren.
Mazzel
Bij de eerste afspraak schatte Dick (zo heet mijn fysiotherapeut) dat het ongeveer zes sessies zou duren voordat het probleem verholpen was. Maar bij ongeveer de derde sessie, moest hij toch terug komen op deze eerste schatting. We vonden bijna elke week weer nieuwe plekken op mijn linker arm waar ‘problemen’ waren. De klappen die ik had opgelopen bij het waterskien hadden veel meer schade aangericht dan dat we aanvankelijk allebei konden weten. Omdat het behandelen van deze probleem plekken vaak vrij pijnlijk zijn, herhaalde Dick vaak de zin dat hij met zijn werk meestal niet veel vrienden maakt. Maar hij bedoelt het natuurlijk goed, en daarom beet ik maar extra op mijn tanden als hij weer een zere plek aan het behandelen was.
Maar Dick doet niet als enige het zware werk. Ook ik moet elke dag mezelf pijn doen met de truukjes die hij me geleerd heeft. Bijna elke avond, als Rachel en ik bijvoorbeeld tv aan het kijken zijn, ‘behandel’ ik mijn zere arm. De eerste twee weken had ik nog niet echt het idee dat het vooruit ging, maar vanaf week drie kwam er schot in de zaak. Toen pas, ongeveer twee maanden na het vrijgezellen feest , kreeg ik voor het eerst een positief gevoel. Daarvoor was ik wel eens bang dat het wel eens heel erg lang kon gaan duren, of dat de pijn misschien wel voor altijd kon blijven.
Na dit eerste goede gevoel, besloot ik dat ik meer positiever moest zijn. Het moest een soort gevecht worden tegen de zere spieren in mijn arme linker armpje. Na het zien van een documentaire over de tweede wereld oorlog (die ik altijd graag bekijk), besloot ik dat mijn ‘campagne’ tegen de spieren een naam moest hebben. Elke slag in de oorlog heeft namelijk een naam, en daarom besloot ik de mijne ‘Operation Big Muscle’ te noemen. De meest pijnlijke spieren kregen nu met een meer gemotiveerdere Jeroen te maken. In week vier , vijf en zes bezorgde ik zware ‘nederlagen’ bij mijn tegenstander. Dit zorgde voor nog meer positieve emoties. Ik begon zelfs al plannen te maken om in december/januari weer eens te gaan zwemmen. Maar Big Muscle dacht niet aan opgeven. De pijnlijke plekken werden wel minder, maar bij elke ‘nederlaag’ die ‘hij’ te verwerken kreeg, stond er wel weer wat tegenover. De pijn verplaatste zich soms gewoon van plek. Had ik de gehele week een zere plek met succes behandeld, dook ie weer op een andere plek op. Maar al met al bleef er in de eerste 3 weken na het eerste succes genoeg reden tot tevredenheid over.
Daarna werd het minder. De ‘opmars’ richting het zwembad kwam, net zoals operation Market Garden, vast te staan. Was de 1000 meter schoolslag planning een brug te ver? Net zoals dat in 1944 bij Arnhem de fout in ging? Toen ik vandaag bij Dick was, uitte ik mijn bezorgdheid. De campagne stond vast in de modder, en ik begon toch weer bang te worden over de duur van de gehele operatie. Maar Dick zag dat helemaal anders. De campagne had juist wel al zijn doelen bereikt. Het werd volgens hem tijd om zelfs niet meer te behandelen en mijn arm juist rust te geven. De beschadigde spieren hebben er aanvankelijk profeit bij als ik hem flink onder druk zet. Maar dat effect neemt af naarmate de resultaten binnen komen. Op een gegeven ogenblik heeft het geen zin meer, en blijft de situatie relatief gelijk. Dan moet je volgens Dick de desbetreffende spieren gewoon met rust laten, en kijken of het probleem nu vanzelf voorbij gaat. De afspraak werd gemaakt dat hij mij over twee weken belt om te vragen hoe het dan gaat. Ook over het zwemmen hebben we het even gehad. Ik vond namelijk dat de pijn in zijn geheel verdwenen moest zijn, voordat ik weer een duik kon nemen. Dick vond dat ik het nu al voorzichtig aan moet proberen. Geen 17:09 zwemmen over de 1000 meter, maar het gewoon rustig aan weer opbouwen. Zodoende ging ik vanochtend met een te neer geslagen gevoel naar Dick toe, en wandelende ik zowat fluitend weer naar buiten. Maandag ga ik dus weer zwemmen, en hopelijk doet mijn arm dan niet al te veel pijn. Ik hoop natuurlijk ook dat Dick helemaal gelijkt krijgt en dat de pijn nu vanzelf weg gaat. De toekomst zal het leren.
Mazzel
20 november 2009
1.000.000
Ondanks dat de Beatles bij de tijd dat ik geboren werd, al drie jaar uit elkaar waren, heeft deze band een enorme invloed op mijn jeugd gehad . Mijn vader had veel van hun platen en heeft die destijds helemaal grijs gedraaid.
Zo nu en dan ben ik nog steeds gewoon toe aan een Beatle avondje. Als Rachel bijvoorbeeld naar Expreszo is, zet ik een CDtje op, of surf gewoon naar youtube. Dat ik het Beatle virus van mijn vader heb overgenomen, wil niet zeggen dat we ook 100 procent hetzelfde erover denken. Mijn vader is een echte Paul Mccartney fan. Hij had ook alle albums van de Wings die hij na het uiteenvallen van de Beatles zelf oprichtte. Ik vind die liedjes van hem zeker ook goed, maar ging op latere leeftijd ook het werk van zijn partner John Lennon steeds meer waarderen.
Jaren later nam ik eens een documentaire van het viertal op. Toevallig eigenlijk, want ik ging die avond namelijk uit. De documentaire liet ook beelden uit India zien waar het viertal verbleef nadat een van hun managers een overdosis had genomen. De Goeroe Maharishi Yogi had het viertal, na die dramatische dood, uitgenodigd om bij hem bij te komen. John Lennon heeft daar een van zijn beste nummers ooit geschreven (vind ik). Namelijk Across the Universe. In het nummer verwerkte hij ook zijn ervaringen die hij in India had opgedaan.
Jaren later, toen ondertussen Youtube zijn intrede op het internet deed, ging ik uiteraard ook op zoek naar beeldmateriaal van de Beatles. De meeste beelden uit de documentaire van destijds, stonden toen al lang een breed op het internet. Op eentje na dan.. Juist, net dat ene filmpje van John’s mooiste nummer stond er niet op. Ik besloot om die taak dan maar op mezelf te nemen en werd lid van Youtube. Op 15 januari 2007 heb ik het nummer upgeload naar youtube, en vandaag zag ik dat het nummer de miljoenste kijker had bereikt. Dat is gemiddeld 962 views per dag!!!! Het is ongelofelijk dat na zoveel decennia deze band nog steeds zo populair is. Bij de comments onder aan het filmpje, wordt er soms stevig op los gediscussieerd, maar staan ook vol van leuke teksten. Ook mijn youtube mailbox staat boorde vol met berichtjes. Een online radio station vroeg me een keer of ze deze versie mochten uitzenden. Ik heb de rechten van het nummer natuurlijk helemaal niet, en dat concludeerde zij natuurlijk ook, maar ze vonden het wel zo netjes om het even te melden.
Ik heb de link naar het nummer al eens eerder vermeld. Dit omdat ik er ook een blog aan had besteed toen het nummer de 100.000 grens had bereikt. Maar ik kan het toch niet laten. Ik zou zeggen, klik er nogmaals op.
http://www.youtube.com/watch?v=fO4RfVeOyRQ
Mazzel
Zo nu en dan ben ik nog steeds gewoon toe aan een Beatle avondje. Als Rachel bijvoorbeeld naar Expreszo is, zet ik een CDtje op, of surf gewoon naar youtube. Dat ik het Beatle virus van mijn vader heb overgenomen, wil niet zeggen dat we ook 100 procent hetzelfde erover denken. Mijn vader is een echte Paul Mccartney fan. Hij had ook alle albums van de Wings die hij na het uiteenvallen van de Beatles zelf oprichtte. Ik vind die liedjes van hem zeker ook goed, maar ging op latere leeftijd ook het werk van zijn partner John Lennon steeds meer waarderen.
Jaren later nam ik eens een documentaire van het viertal op. Toevallig eigenlijk, want ik ging die avond namelijk uit. De documentaire liet ook beelden uit India zien waar het viertal verbleef nadat een van hun managers een overdosis had genomen. De Goeroe Maharishi Yogi had het viertal, na die dramatische dood, uitgenodigd om bij hem bij te komen. John Lennon heeft daar een van zijn beste nummers ooit geschreven (vind ik). Namelijk Across the Universe. In het nummer verwerkte hij ook zijn ervaringen die hij in India had opgedaan.
Jaren later, toen ondertussen Youtube zijn intrede op het internet deed, ging ik uiteraard ook op zoek naar beeldmateriaal van de Beatles. De meeste beelden uit de documentaire van destijds, stonden toen al lang een breed op het internet. Op eentje na dan.. Juist, net dat ene filmpje van John’s mooiste nummer stond er niet op. Ik besloot om die taak dan maar op mezelf te nemen en werd lid van Youtube. Op 15 januari 2007 heb ik het nummer upgeload naar youtube, en vandaag zag ik dat het nummer de miljoenste kijker had bereikt. Dat is gemiddeld 962 views per dag!!!! Het is ongelofelijk dat na zoveel decennia deze band nog steeds zo populair is. Bij de comments onder aan het filmpje, wordt er soms stevig op los gediscussieerd, maar staan ook vol van leuke teksten. Ook mijn youtube mailbox staat boorde vol met berichtjes. Een online radio station vroeg me een keer of ze deze versie mochten uitzenden. Ik heb de rechten van het nummer natuurlijk helemaal niet, en dat concludeerde zij natuurlijk ook, maar ze vonden het wel zo netjes om het even te melden.
Ik heb de link naar het nummer al eens eerder vermeld. Dit omdat ik er ook een blog aan had besteed toen het nummer de 100.000 grens had bereikt. Maar ik kan het toch niet laten. Ik zou zeggen, klik er nogmaals op.
http://www.youtube.com/watch?v=fO4RfVeOyRQ
Mazzel
15 november 2009
2012
Gister zijn Rachel, Ramon en ik naar de nieuwe rampenfilm 2012 geweest. Ik kan je vertellen dat het ook een ramp was om daar te komen. Aangezien de bios in Purmerend geen ruimte meer had, gingen we met de auto naar de Metro bioscoop in Heerhugowaard. Nadat we de bios eindelijk gevonden hadden, sprong het bordje van de parkeerplaats vlak voor ons neus op ‘vol’. Rachel is toen alvast uitgestapt en heeft de kaartjes opgehaald, terwijl Ramon en ik alsnog een parkeer plek probeerde te vinden. Na wat zoekwerk, zagen we een parkeer garage waar we de Knight in kwijt konden.. Daarna zijn we met een flinke vaart terug gerent naar de bios. Daar troffen we Rachel nog in de rij aan. Dit omdat het dus extreem druk was.
Nadat we de kaartjes hadden bemachtigd, konden we vrijwel meteen de zaal betreden. Het was overigens een enorme zaal. Volgens ons is de bios in Heerhugowaard veel groter dan die van Purmerend, maar daar kunnen we eventueel naast zitten. Omdat we zo laat de kaartjes hadden besteld (een paar uur van te voren pas), zaten we op de tweede rij. Zodoende konden we van zo dicht bij het enorme scherm niet helemaal overzien, maar daar heb ik me niet aan geërgerd.
De film zelf was trouwens gigantisch gaaf.. Extreem onrealistisch, maar de special effects waren enorm goed. In de pauze gingen Ramon en ik wat lekkers halen. Aangezien de gehele zaal vol zat, duurde het dus ook een lange tijd voordat we aan de beurt waren. Voor ons stond een gast die wel erg veel leek op een van de klussers uit het tv programma ‘De grote woonwens’. Toen ik dat zo aan Ramon wilde vertellen, hoorde zijn trotse vriendin dat, en zei: ‘Hij lijkt er niet alleen op.. Hij is het ook’..
Nadat de film was afgelopen, zijn we met de Knight weer terug gereden naar Hoorn. Daar hebben we nog wat gedronken in café de Beiaard . Aangezien ik de Bob was, mocht ik natuurlijk niet drinken, maar dat had ik vorige week al genoeg gedaan (lees vorige weblog). Al met al een leuke avond, en voor diegene die wat meer over de film en over de mythe over het jaar 2012 willen lezen/zien, heb ik de volgende twee linkjes :
De film trailer : http://www.youtube.com/watch?v=FIQ48716awA&feature=related
Linkje naar een van de meerdere blogs op de site “Denk eens echt na’, wat over het jaar 2012 gaat : http://denkeensechtna.blogspot.com/2009/11/2012-aliens.html
Mazzel
Nadat we de kaartjes hadden bemachtigd, konden we vrijwel meteen de zaal betreden. Het was overigens een enorme zaal. Volgens ons is de bios in Heerhugowaard veel groter dan die van Purmerend, maar daar kunnen we eventueel naast zitten. Omdat we zo laat de kaartjes hadden besteld (een paar uur van te voren pas), zaten we op de tweede rij. Zodoende konden we van zo dicht bij het enorme scherm niet helemaal overzien, maar daar heb ik me niet aan geërgerd.
De film zelf was trouwens gigantisch gaaf.. Extreem onrealistisch, maar de special effects waren enorm goed. In de pauze gingen Ramon en ik wat lekkers halen. Aangezien de gehele zaal vol zat, duurde het dus ook een lange tijd voordat we aan de beurt waren. Voor ons stond een gast die wel erg veel leek op een van de klussers uit het tv programma ‘De grote woonwens’. Toen ik dat zo aan Ramon wilde vertellen, hoorde zijn trotse vriendin dat, en zei: ‘Hij lijkt er niet alleen op.. Hij is het ook’..
Nadat de film was afgelopen, zijn we met de Knight weer terug gereden naar Hoorn. Daar hebben we nog wat gedronken in café de Beiaard . Aangezien ik de Bob was, mocht ik natuurlijk niet drinken, maar dat had ik vorige week al genoeg gedaan (lees vorige weblog). Al met al een leuke avond, en voor diegene die wat meer over de film en over de mythe over het jaar 2012 willen lezen/zien, heb ik de volgende twee linkjes :
De film trailer : http://www.youtube.com/watch?v=FIQ48716awA&feature=related
Linkje naar een van de meerdere blogs op de site “Denk eens echt na’, wat over het jaar 2012 gaat : http://denkeensechtna.blogspot.com/2009/11/2012-aliens.html
Mazzel
8 november 2009
Een lange vrijdag
Afgelopen vrijdag moest ik naar ons filiaal Antwerpen om daar zelf cursus te geven aan de vertegenwoordigers. Dat heb ik wel eens meer gedaan, maar het is toch elke keer weer spannend om dat te doen. Aangezien Antwerpen natuurlijk niet om de hoek ligt, vertrok ik al om 6 uur in de ochtend. Het viel gelukkig allemaal wel mee met de files.. Alleen bij Purmerend had ik wat langzaam rijdend verkeer, maar voor de rest bleef het lekker doorstromen.
Zodoende was ik om half negen al in Antwerpen. Van de hele groep collega’s die er die dag zouden zijn, was er toen nog niemand. Dus heb ik aanvankelijk even nog wat puntjes van mijn verhaaltje op een rijtje gezet. Dit was niet echt nodig, want het zat eigenlijk allemaal wel in mijn hoofd. Langzaam aan stroomden de altijd vrolijke vertegenwoordigers binnen. Ze hebben dan altijd veel aan elkaar te vertellen, en dit komt natuurlijk omdat ze elkaar ook niet zo heel erg vaak zien. Mijn collega Stephan zou ook een deel van de cursus op zich nemen. Er gaat namelijk in 2010 een nieuw type barcode uitgebracht worden. En hij zou vertellen hoe dat ongeveer in zijn werk gaat. Maar Stephan was ziek, en zodoende mocht ik alleen mijn verhaaltje houden. …
Ik begon met het verhaal over het preset programma (zie weblog Presets). Dit programma staat nu bij drie klanten te draaien, maar de vertegenwoordigers zelf hadden alleen nog maar van het bestaan ervan gehoord. Dus heb ik (via een beamer) dit programma aan ze laten zien, en gelukkig waren ze er van onder de indruk. Het aansturen van die nieuwe SM780 schaal met plaatjes hebben ze allemaal wel een keertje geprobeerd. Maar het reshapen van de plaatjes en het op de juiste plek neerzetten van de artikelen beviel ze helemaal niet. Dus een geautomatiseerde oplossing via het presets programma moet ook voor hun een verademing zijn…. Naast het presets programma heb ik nog wat andere aanpassingen en nieuwe programma’s gedemonstreerd.
Tegen half drie ging ik weer naar huis. Zodoende was ik (weer zonder files) om vijf uur weer thuis. Toen ik binnenkwam, ging meteen de telefoon. Het was Ramon, die wel zin had om een avondje uit te gaan. Nou dat hebben we dan ook daadwerkelijk gedaan. Ietjes met wat teveel drank moet ik toegeven. Om 4 uur in de ochtend lagen Rachel en ik pas in bed. Pffff wat een dag.
Mazzel
Zodoende was ik om half negen al in Antwerpen. Van de hele groep collega’s die er die dag zouden zijn, was er toen nog niemand. Dus heb ik aanvankelijk even nog wat puntjes van mijn verhaaltje op een rijtje gezet. Dit was niet echt nodig, want het zat eigenlijk allemaal wel in mijn hoofd. Langzaam aan stroomden de altijd vrolijke vertegenwoordigers binnen. Ze hebben dan altijd veel aan elkaar te vertellen, en dit komt natuurlijk omdat ze elkaar ook niet zo heel erg vaak zien. Mijn collega Stephan zou ook een deel van de cursus op zich nemen. Er gaat namelijk in 2010 een nieuw type barcode uitgebracht worden. En hij zou vertellen hoe dat ongeveer in zijn werk gaat. Maar Stephan was ziek, en zodoende mocht ik alleen mijn verhaaltje houden. …
Ik begon met het verhaal over het preset programma (zie weblog Presets). Dit programma staat nu bij drie klanten te draaien, maar de vertegenwoordigers zelf hadden alleen nog maar van het bestaan ervan gehoord. Dus heb ik (via een beamer) dit programma aan ze laten zien, en gelukkig waren ze er van onder de indruk. Het aansturen van die nieuwe SM780 schaal met plaatjes hebben ze allemaal wel een keertje geprobeerd. Maar het reshapen van de plaatjes en het op de juiste plek neerzetten van de artikelen beviel ze helemaal niet. Dus een geautomatiseerde oplossing via het presets programma moet ook voor hun een verademing zijn…. Naast het presets programma heb ik nog wat andere aanpassingen en nieuwe programma’s gedemonstreerd.
Tegen half drie ging ik weer naar huis. Zodoende was ik (weer zonder files) om vijf uur weer thuis. Toen ik binnenkwam, ging meteen de telefoon. Het was Ramon, die wel zin had om een avondje uit te gaan. Nou dat hebben we dan ook daadwerkelijk gedaan. Ietjes met wat teveel drank moet ik toegeven. Om 4 uur in de ochtend lagen Rachel en ik pas in bed. Pffff wat een dag.
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
