Operation Big Muscle

Het is alweer drie maanden geleden dat het vrijgezellenfeest van Jordy was. En ik heb daardoor dus ook al drie maanden last van mijn arm. De laatste 8 weken van die periode kom ik nu al bij de fysio over de vloer.

Bij de eerste afspraak schatte Dick (zo heet mijn fysiotherapeut) dat het ongeveer zes sessies zou duren voordat het probleem verholpen was. Maar bij ongeveer de derde sessie, moest hij toch terug komen op deze eerste schatting. We vonden bijna elke week weer nieuwe plekken op mijn linker arm waar ‘problemen’ waren. De klappen die ik had opgelopen bij het waterskien hadden veel meer schade aangericht dan dat we aanvankelijk allebei konden weten. Omdat het behandelen van deze probleem plekken vaak vrij pijnlijk zijn, herhaalde Dick vaak de zin dat hij met zijn werk meestal niet veel vrienden maakt. Maar hij bedoelt het natuurlijk goed, en daarom beet ik maar extra op mijn tanden als hij weer een zere plek aan het behandelen was.

Maar Dick doet niet als enige het zware werk. Ook ik moet elke dag mezelf pijn doen met de truukjes die hij me geleerd heeft. Bijna elke avond, als Rachel en ik bijvoorbeeld tv aan het kijken zijn, ‘behandel’ ik mijn zere arm. De eerste twee weken had ik nog niet echt het idee dat het vooruit ging, maar vanaf week drie kwam er schot in de zaak. Toen pas, ongeveer twee maanden na het vrijgezellen feest , kreeg ik voor het eerst een positief gevoel. Daarvoor was ik wel eens bang dat het wel eens heel erg lang kon gaan duren, of dat de pijn misschien wel voor altijd kon blijven.

Na dit eerste goede gevoel, besloot ik dat ik meer positiever moest zijn. Het moest een soort gevecht worden tegen de zere spieren in mijn arme linker armpje. Na het zien van een documentaire over de tweede wereld oorlog (die ik altijd graag bekijk), besloot ik dat mijn ‘campagne’ tegen de spieren een naam moest hebben. Elke slag in de oorlog heeft namelijk een naam, en daarom besloot ik de mijne ‘Operation Big Muscle’ te noemen. De meest pijnlijke spieren kregen nu met een meer gemotiveerdere Jeroen te maken. In week vier , vijf en zes bezorgde ik zware ‘nederlagen’ bij mijn tegenstander. Dit zorgde voor nog meer positieve emoties. Ik begon zelfs al plannen te maken om in december/januari weer eens te gaan zwemmen. Maar Big Muscle dacht niet aan opgeven. De pijnlijke plekken werden wel minder, maar bij elke ‘nederlaag’ die ‘hij’ te verwerken kreeg, stond er wel weer wat tegenover. De pijn verplaatste zich soms gewoon van plek. Had ik de gehele week een zere plek met succes behandeld, dook ie weer op een andere plek op. Maar al met al bleef er in de eerste 3 weken na het eerste succes genoeg reden tot tevredenheid over.

Daarna werd het minder. De ‘opmars’ richting het zwembad kwam, net zoals operation Market Garden, vast te staan. Was de 1000 meter schoolslag planning een brug te ver? Net zoals dat in 1944 bij Arnhem de fout in ging? Toen ik vandaag bij Dick was, uitte ik mijn bezorgdheid. De campagne stond vast in de modder, en ik begon toch weer bang te worden over de duur van de gehele operatie. Maar Dick zag dat helemaal anders. De campagne had juist wel al zijn doelen bereikt. Het werd volgens hem tijd om zelfs niet meer te behandelen en mijn arm juist rust te geven. De beschadigde spieren hebben er aanvankelijk profeit bij als ik hem flink onder druk zet. Maar dat effect neemt af naarmate de resultaten binnen komen. Op een gegeven ogenblik heeft het geen zin meer, en blijft de situatie relatief gelijk. Dan moet je volgens Dick de desbetreffende spieren gewoon met rust laten, en kijken of het probleem nu vanzelf voorbij gaat. De afspraak werd gemaakt dat hij mij over twee weken belt om te vragen hoe het dan gaat. Ook over het zwemmen hebben we het even gehad. Ik vond namelijk dat de pijn in zijn geheel verdwenen moest zijn, voordat ik weer een duik kon nemen. Dick vond dat ik het nu al voorzichtig aan moet proberen. Geen 17:09 zwemmen over de 1000 meter, maar het gewoon rustig aan weer opbouwen. Zodoende ging ik vanochtend met een te neer geslagen gevoel naar Dick toe, en wandelende ik zowat fluitend weer naar buiten. Maandag ga ik dus weer zwemmen, en hopelijk doet mijn arm dan niet al te veel pijn. Ik hoop natuurlijk ook dat Dick helemaal gelijkt krijgt en dat de pijn nu vanzelf weg gaat. De toekomst zal het leren.

Mazzel