Na een drukke werkweek, leek het ons wel een goed idee om met zijn drieën weer eens een biosje te pakken. Omdat we daarna nog wat in de stad wouden gaan drinken, moesten we verplicht de vroege voorstelling pakken, want anders waren we nooit voor twaalf uur meer in een kroeg binnen. Maar dat probleem is, als het goed is, binnenkort voorbij. Want ik heb er vertrouwen in dat de meeste Horinezen woensdag voor een NO SHUT partij gaan stemmen. En zodoende wordt dan die belachelijke regel weer terug gedraaid. Deze maatregel haalde trouwens helemaal het tv programma 1 vandaag, waarbij het duidelijk werd dat de PVDA (die ook voor de 12uurs regeling is) de plank volledig misslaat.
Maar genoeg daarover nu. We zijn naar de film Percy Jackson : The lighting thief geweest. Het was een gave film die over de Griekse mythologie ging. Percy was namelijk een half god, net zoals Hercules zeg maar. Aanvankelijk wist hij dat helemaal niet, maar daar kwam hij op een gegeven ogenblik heel snel achter toen hij door een vreselijke monster werd aangevallen. Dat monster dacht dat hij dus die lighting thief was, maar voor de rest stel ik voor dat je de film zelf gaat bekijken. Hij is zeker de moeite waard.
Daarna zijn we dus met de trein weer terug gereisd naar Hoorn en kwamen we al om 10 uur in het café aan. Daar hebben we nog even lekker na zitten kletsen en genoten van een drankje…Daar waar ik overigens helemaal niet zo goed meer tegen kan. Vandaag kwamen we namelijk om 2 uur pas ons bed uit. En daarna hebben we alleen maar op de bank gehangen. Kortom, ik heb het eiland Pampus nog nooit gezien, maar ik lag er vandaag wel voor.
Mazzel
28 februari 2010
26 februari 2010
De prins op de heuvel
Een jeugdsentiment mysterie (want zo kan je het wel noemen) van ongeveer 25 jaar oud is vorige week eindelijk opgelost. Van kinds af aan volgde mijn zus en ik diverse (tekenfilm) series waarbij we vaak te weten zijn gekomen hoe de verhalen afliepen. Op eentje na dan. Want de spik splinter nieuwe video recorder van destijds, kon er niets aan doen dat de tv programmering van die middag ineens veranderd werd. Daardoor stond de allerlaatste aflevering van de tekenfilm serie Candy Candy niet op de band toen we weer thuis kwamen, en hebben we dus nooit geweten hoe het verhaal nu uiteindelijk afliep.
Ondanks dat deze serie eigenlijk meer voor meisjes bedoelt was, slaagde het verhaal er toch in om bij mij de status jeugdsentiment te krijgen. Dit kwam omdat toen de eerste afleveringen werden uitgezonden ik maar een jaar of 10 was. Bovendien greep het verhaal me aan omdat de hoofdpersoon nou niet bepaald een makkelijk leven had. Ze werd vaak gepest en het overlijden van haar beste maatje Antony maakte een diepe indruk op mij als kind zijnde.
Met de komst van Youtube heb ik dus eindelijk kunnen achterhalen hoe het verhaal nou afliep. En dat was even wat meer ‘werk’ dan het bekijken van die ‘laatste’ aflevering. Ik kwam er via youtube en wikipedia namelijk achter, dat de serie uit veel meer afleveringen bestond dan dat de KRO destijds had aangekocht (en in het Nederlands heeft laten inspreken). In Nederland zijn er maar 52 afleveringen uitgezonden, terwijl er in totaal maarliefs 115 van zijn gemaakt. Dus zelfs al hadden mijn zus en ik die laatste aflevering destijds gezien, dan nog had het een extreem open einde gehad.
Waarom de KRO alleen de eerste 52 afleveringen heeft aangekocht is overigens niet duidelijk geworden. Het kan zijn dat dit aantal vrij normaal was in die tijd , want dan heb je namelijk precies een jaar aan afleveringen op de plank liggen (als je er elke week eentje uitzend). Dit (eigen) idee kan kloppen, want de tovenaar van oz bestaat namelijk ook uit 52 afleveringen. Het kan ook zijn dat de KRO dit gedaan heeft omdat de serie in een later stadium wat serieuzer werd. Candy werd steeds volwassener en de serie kreeg soms meer weg van een soap achtig iets, dan dat het op een echte kinder tekenfilm leek. Zo werd in het verhaal namelijk duidelijk verteld hoe de eerste wereld oorlog was uitgebroken. Een vriend van haar (die gast met die bril) komt daarin ook om het leven.
In anderhalf jaar tijd, heb ik mezelf door de resterende afleveringen heen ‘geworsteld’. Dat deed ik natuurlijk als ik toe was aan een jeugdsentiment moment en die komen meestal als ik een extreem zware werkdag achter de rug heb gehad. Afgelopen week was het zover. Toen bekeek ik namelijk de allerlaatste aflevering. En die sloot het verhaal naar mij mening echt goed af ook. Ze komt er in die aflevering namelijk achter wie die geheimzinnige oom Willem nu is, die haar destijds had geadopteerd. Maar het aller belangrijkste hebben ze tot de laatste 10 minuten bewaard. Dan komt ze er pas achter wie die prins op de heuvel nu daadwerkelijk was….
Mystory solved…. Mazzel
Ondanks dat deze serie eigenlijk meer voor meisjes bedoelt was, slaagde het verhaal er toch in om bij mij de status jeugdsentiment te krijgen. Dit kwam omdat toen de eerste afleveringen werden uitgezonden ik maar een jaar of 10 was. Bovendien greep het verhaal me aan omdat de hoofdpersoon nou niet bepaald een makkelijk leven had. Ze werd vaak gepest en het overlijden van haar beste maatje Antony maakte een diepe indruk op mij als kind zijnde.
Met de komst van Youtube heb ik dus eindelijk kunnen achterhalen hoe het verhaal nou afliep. En dat was even wat meer ‘werk’ dan het bekijken van die ‘laatste’ aflevering. Ik kwam er via youtube en wikipedia namelijk achter, dat de serie uit veel meer afleveringen bestond dan dat de KRO destijds had aangekocht (en in het Nederlands heeft laten inspreken). In Nederland zijn er maar 52 afleveringen uitgezonden, terwijl er in totaal maarliefs 115 van zijn gemaakt. Dus zelfs al hadden mijn zus en ik die laatste aflevering destijds gezien, dan nog had het een extreem open einde gehad.
Waarom de KRO alleen de eerste 52 afleveringen heeft aangekocht is overigens niet duidelijk geworden. Het kan zijn dat dit aantal vrij normaal was in die tijd , want dan heb je namelijk precies een jaar aan afleveringen op de plank liggen (als je er elke week eentje uitzend). Dit (eigen) idee kan kloppen, want de tovenaar van oz bestaat namelijk ook uit 52 afleveringen. Het kan ook zijn dat de KRO dit gedaan heeft omdat de serie in een later stadium wat serieuzer werd. Candy werd steeds volwassener en de serie kreeg soms meer weg van een soap achtig iets, dan dat het op een echte kinder tekenfilm leek. Zo werd in het verhaal namelijk duidelijk verteld hoe de eerste wereld oorlog was uitgebroken. Een vriend van haar (die gast met die bril) komt daarin ook om het leven.
In anderhalf jaar tijd, heb ik mezelf door de resterende afleveringen heen ‘geworsteld’. Dat deed ik natuurlijk als ik toe was aan een jeugdsentiment moment en die komen meestal als ik een extreem zware werkdag achter de rug heb gehad. Afgelopen week was het zover. Toen bekeek ik namelijk de allerlaatste aflevering. En die sloot het verhaal naar mij mening echt goed af ook. Ze komt er in die aflevering namelijk achter wie die geheimzinnige oom Willem nu is, die haar destijds had geadopteerd. Maar het aller belangrijkste hebben ze tot de laatste 10 minuten bewaard. Dan komt ze er pas achter wie die prins op de heuvel nu daadwerkelijk was….
Mystory solved…. Mazzel
17 februari 2010
De eerste plak
Svens eerste gouden plak is binnen. Ik kneep hem echter wel, want toen hij als een van de eerste favorieten ‘slechts’ 6:14 op de klok neerzette, was ik er helemaal niet zeker van of dit wel genoeg was. Hij steefde namelijk af op een tijd van 6:11 / 6:12, maar de laatste paar rondjes gingen erg zwaar en klokte hij zelfs dertigers. Toen kwam er ook nog een Koreaan die maar 2 en een halve seconde langzamer was dan Sven. Maar gelukkig lukte het de overige concurrenten stuk voor stuk niet om ook maar in de buurt van die 6:14 te komen.
Afgelopen zaterdag, toen dus de Olympische vijf kilometer werd afgelegd, was ik trouwens in het zuiden. Yvette vierde haar verjaardag en daar moest ik natuurlijk bij zijn. Het was weer een gezellige dag en ik heb met veel bekenden gesproken die ik al een tijdje niet gezien had. Het schaatsen hield ik natuurlijk wel in mijn achterhoofd. Ik wist dat het om 21:00 uur zou beginnen en daarom besloot ik om 20:00 uur weer uit zuid Limburg te vertrekken. De eerste paren zou ik dan gewoon in de auto op de radio volgen. Hopelijk zou ik dan, als Sven op de baan moest verschijnen, al thuis zijn. Maar helemaal zeker daarvan kon ik natuurlijk niet zijn.
Om 20:00 uur vertrok ik dus bij de verjaardag en reed op de snelweg meteen een sneeuwstorm(pje) in. Op de A2 richting het noorden, heb je tot aan Eindhoven helemaal geen verlichting. Dit is normaal gesproken niet zo erg, maar met sneeuw erbij had ik liever toch straat verlichting langs de snelweg gehad. Het eerste uur van de terugreis, had ik gewoon mijn MP3tjes opstaan. Maar bij de tijd dat het negen uur was, zette ik de radio toch op 1, want ik had op het internet gelezen dat die zender de Olympische vijf ging uitzenden. Al luisterend naar de eerste eindtijden, viel me ineens op dat er een man half op de weg lag (half op de rechterrijstrook en half op de vluchtstrook). Ik schrok me wezenloos, en gaf een ruk aan het stuur. Gelukkig reed er links van me helemaal niemand, anders had ik zo tegen die persoon aangezeten. Op het laatste moment kon ik zien dat het geen man was, maar een Carnavals pop, die waarschijnlijk van een wagen was afgevallen. Maar bij die tijd was ik al zo geschrokken dat mijn hart in mijn keel bonsde. Na een minuut of 5 was ik weer bijgekomen, en overheerste vooral de opluchting dat er niets ernstig gebeurd was. Toen kon ik ook weer van het schaatsen genieten.
Ik reed Hoorn net binnen, toen het 10de paar op het ijs verscheen. Sven moest in rit 11, dus het zag er nog steeds naar uit dat ik hem op de tv zou kunnen gaan zien. Eenmaal het huis binnengestoven, zette ik natuurlijk meteen de tv aan. En ja hoor. Daar stond Sven net klaar om te gaan beginnen. Ik had het dus op de seconde na goed getimed…
Mazzel
Afgelopen zaterdag, toen dus de Olympische vijf kilometer werd afgelegd, was ik trouwens in het zuiden. Yvette vierde haar verjaardag en daar moest ik natuurlijk bij zijn. Het was weer een gezellige dag en ik heb met veel bekenden gesproken die ik al een tijdje niet gezien had. Het schaatsen hield ik natuurlijk wel in mijn achterhoofd. Ik wist dat het om 21:00 uur zou beginnen en daarom besloot ik om 20:00 uur weer uit zuid Limburg te vertrekken. De eerste paren zou ik dan gewoon in de auto op de radio volgen. Hopelijk zou ik dan, als Sven op de baan moest verschijnen, al thuis zijn. Maar helemaal zeker daarvan kon ik natuurlijk niet zijn.
Om 20:00 uur vertrok ik dus bij de verjaardag en reed op de snelweg meteen een sneeuwstorm(pje) in. Op de A2 richting het noorden, heb je tot aan Eindhoven helemaal geen verlichting. Dit is normaal gesproken niet zo erg, maar met sneeuw erbij had ik liever toch straat verlichting langs de snelweg gehad. Het eerste uur van de terugreis, had ik gewoon mijn MP3tjes opstaan. Maar bij de tijd dat het negen uur was, zette ik de radio toch op 1, want ik had op het internet gelezen dat die zender de Olympische vijf ging uitzenden. Al luisterend naar de eerste eindtijden, viel me ineens op dat er een man half op de weg lag (half op de rechterrijstrook en half op de vluchtstrook). Ik schrok me wezenloos, en gaf een ruk aan het stuur. Gelukkig reed er links van me helemaal niemand, anders had ik zo tegen die persoon aangezeten. Op het laatste moment kon ik zien dat het geen man was, maar een Carnavals pop, die waarschijnlijk van een wagen was afgevallen. Maar bij die tijd was ik al zo geschrokken dat mijn hart in mijn keel bonsde. Na een minuut of 5 was ik weer bijgekomen, en overheerste vooral de opluchting dat er niets ernstig gebeurd was. Toen kon ik ook weer van het schaatsen genieten.
Ik reed Hoorn net binnen, toen het 10de paar op het ijs verscheen. Sven moest in rit 11, dus het zag er nog steeds naar uit dat ik hem op de tv zou kunnen gaan zien. Eenmaal het huis binnengestoven, zette ik natuurlijk meteen de tv aan. En ja hoor. Daar stond Sven net klaar om te gaan beginnen. Ik had het dus op de seconde na goed getimed…
Mazzel
11 februari 2010
Het mysterie .... deel 2...
Ruim drie jaar geleden startte ik een blog reeks over mysteries. Die eerste blog (zie : http://jeroenmuis.blogspot.com/2006/12/het-mysterie.html ) ging over het witte sokken mysterie. In dat blog vertelde ik dat ik misschien nog wel eens terug zou komen om andere mysteries te bespreken, maar dat is er tot nu toe dus nog niet van gekomen. Afgelopen week, schoot er eentje te binnen, en vandaar dat ik die nu even wil omschrijven.
Deze keer ga ik het over het schoonmoeder mysterie hebben. Je hoeft de radio in de middag maar op Veronica te zetten, of de schoonmoeder moppen vliegen je om je oren. Ik vraag me af of de soep echt zo heet wordt gegeten, of dat dit fenomeen op een of andere manier in ‘moppenland’ is ontstaan. Persoonlijk ken ik eigenlijk maar 1 persoon die openlijk er voor uitkomt dat hij een enorme hekel aan zijn schoonmoeder heeft. (Voor zijn veiligheid zal ik zijn naam maar even niet noemen). Maar voor de rest ken ik helemaal niemand die dit met mij heeft gedeeld. Dit kan natuurlijk betekenen dat ze gewoon hun mond daarover houden. Dat zou ervoor zorgen dat het compleet onduidelijk is of er daadwerkelijk een ‘schoonmoeder probleem’ bestaat. Maar misschien verraad het spreek woord : Waar rook is, is vuur, wel dat er weldegelijk een schoonmoeder probleem is (waarbij de moppen de rook is zeg maar). Misschien heeft de wetenschap al hiernaar onderzoek gedaan, maar dat heb ik in ieder geval niet kunnen vinden. Als dit niet het geval is, is het misschien een goed idee om dat juist wel een keertje te onderzoeken. De kans is klein dat een (echte) wetenschapper dit leest en dan ook daadwerkelijk beslist om dit te doen, maar je weet maar nooit.
Om eventuele speculaties over mijn eigen ‘schoonmoeder probleem’ meteen in de kiem te smoren, kan ik je verzekeren dat ik goed met haar kan opschieten. Laatst nog, toen Rachel op een middag plotseling niet met haar kon gaan Squashen, nam ik graag haar plaats in. Samen met mijn schoonmoeder hebben we dus flink staan meppen (met het racket tegen de bal wel te verstaan). Ik bedacht me later : ‘Laat Rob van Someren het maar niet weten. Voordat je het weet verzint hij er een mop over.’
Mazzel
Deze keer ga ik het over het schoonmoeder mysterie hebben. Je hoeft de radio in de middag maar op Veronica te zetten, of de schoonmoeder moppen vliegen je om je oren. Ik vraag me af of de soep echt zo heet wordt gegeten, of dat dit fenomeen op een of andere manier in ‘moppenland’ is ontstaan. Persoonlijk ken ik eigenlijk maar 1 persoon die openlijk er voor uitkomt dat hij een enorme hekel aan zijn schoonmoeder heeft. (Voor zijn veiligheid zal ik zijn naam maar even niet noemen). Maar voor de rest ken ik helemaal niemand die dit met mij heeft gedeeld. Dit kan natuurlijk betekenen dat ze gewoon hun mond daarover houden. Dat zou ervoor zorgen dat het compleet onduidelijk is of er daadwerkelijk een ‘schoonmoeder probleem’ bestaat. Maar misschien verraad het spreek woord : Waar rook is, is vuur, wel dat er weldegelijk een schoonmoeder probleem is (waarbij de moppen de rook is zeg maar). Misschien heeft de wetenschap al hiernaar onderzoek gedaan, maar dat heb ik in ieder geval niet kunnen vinden. Als dit niet het geval is, is het misschien een goed idee om dat juist wel een keertje te onderzoeken. De kans is klein dat een (echte) wetenschapper dit leest en dan ook daadwerkelijk beslist om dit te doen, maar je weet maar nooit.
Om eventuele speculaties over mijn eigen ‘schoonmoeder probleem’ meteen in de kiem te smoren, kan ik je verzekeren dat ik goed met haar kan opschieten. Laatst nog, toen Rachel op een middag plotseling niet met haar kon gaan Squashen, nam ik graag haar plaats in. Samen met mijn schoonmoeder hebben we dus flink staan meppen (met het racket tegen de bal wel te verstaan). Ik bedacht me later : ‘Laat Rob van Someren het maar niet weten. Voordat je het weet verzint hij er een mop over.’
Mazzel
6 februari 2010
Een glibberig weekje
Afgelopen maandag ging ik voordat ik naar mijn werk ging, eerst nog even wat staan tafels wegbrengen. Die hadden we namelijk op Rachels verjaardag gebruikt. Ik had ze keurig in de auto neergelegd en verwachte helemaal niet dat de wegen zo erg glad zouden zijn. Er lag natuurlijk wel sneeuw, maar dat lag er wel meer deze tijd.
Nee afgelopen maandag werd het ons landje duidelijk hoe onze wegen eruit kunnen zien als er geen strooizout zou bestaan. Toen ik namelijk bij ons de straat uit reed, kwam ik meteen op een soort ijsplaat terecht. De weg was in zijn geheel niet meer te zien. Alleen een ijsweg waar Sven Kramer waarschijnlijk op zou hopen dat die in Vancouver zou liggen. Harder dan 20 a 30 kilometer per uur kon je er niet op rijden, want dan gleed je auto gewoon naar de zijkant van de weg. Al snel stond ik in de file die tot aan de binnenstad stond. Voor me reed een grote Connection bus waarvan je elke keer de achterkant zag wegglijden als hij weer gas moest geven. Uiteindelijk kwamen we bij het stoplicht terecht maar wat we niet konden weten bleek dit het eindpunt van de bus te worden. Toen het stoplicht op groen sprong, gaf de chauffeur wel gas, maar hij kwam helemaal niet meer vooruit. De achterkant gleed helemaal weg naar de rechter kant. Gelukkig stond er niemand naast de bus voor rechtsaf, anders had de bus daar frontaal tegenaan gegleden. Op dat moment begon ik het zelfs een beetje eng te vinden. Ik ben maar linksaf geslagen, want de bus blokkeerde de rechtdoor rijbaan compleet. Die dag heeft het in totaal 2 uur geduurd om de staan tafels naar de andere kant van de stad te brengen en naar mijn werk te rijden. Ik had mijn collega’s voor de zekerheid even gebeld, want misschien waren die wel ongerust geworden.
Afgelopen woensdag was het weer zo’n dag. Dit keer was de sneeuw wel verdwenen, maar had het geregend op het nog bevroren wegdek. Ik zou die dag de Knight naar de garage brengen, omdat die APK gekeurd moest worden. Bij de eerste bocht gleed ik al een metertje weg, zodat ik meteen met de feiten werd geconfronteerd. Ik naam aan dat het op de provinciale weg wel beter zou zijn, maar dat was dus niet het geval. Daar was het nog gladder op dan in de stad zelf. Kortom, we konden weer maximaal 30 rijden. Ik kreeg van de garage een leen auto mee, en daarmee kon ik naar mijn werk toe gaan glibberen. Dat is dus helemaal eng, want je eigen auto ben je dan nog wel gewent. Maar hoe die leenauto reageerde op de gladheid, kon ik natuurlijk niet weten. Gelukkig ging alles goed, al was ik wel (uiteraard) veels te laat op mijn werk. Maar veiligheid gaat natuurlijk boven alles.
Mazzel
Nee afgelopen maandag werd het ons landje duidelijk hoe onze wegen eruit kunnen zien als er geen strooizout zou bestaan. Toen ik namelijk bij ons de straat uit reed, kwam ik meteen op een soort ijsplaat terecht. De weg was in zijn geheel niet meer te zien. Alleen een ijsweg waar Sven Kramer waarschijnlijk op zou hopen dat die in Vancouver zou liggen. Harder dan 20 a 30 kilometer per uur kon je er niet op rijden, want dan gleed je auto gewoon naar de zijkant van de weg. Al snel stond ik in de file die tot aan de binnenstad stond. Voor me reed een grote Connection bus waarvan je elke keer de achterkant zag wegglijden als hij weer gas moest geven. Uiteindelijk kwamen we bij het stoplicht terecht maar wat we niet konden weten bleek dit het eindpunt van de bus te worden. Toen het stoplicht op groen sprong, gaf de chauffeur wel gas, maar hij kwam helemaal niet meer vooruit. De achterkant gleed helemaal weg naar de rechter kant. Gelukkig stond er niemand naast de bus voor rechtsaf, anders had de bus daar frontaal tegenaan gegleden. Op dat moment begon ik het zelfs een beetje eng te vinden. Ik ben maar linksaf geslagen, want de bus blokkeerde de rechtdoor rijbaan compleet. Die dag heeft het in totaal 2 uur geduurd om de staan tafels naar de andere kant van de stad te brengen en naar mijn werk te rijden. Ik had mijn collega’s voor de zekerheid even gebeld, want misschien waren die wel ongerust geworden.
Afgelopen woensdag was het weer zo’n dag. Dit keer was de sneeuw wel verdwenen, maar had het geregend op het nog bevroren wegdek. Ik zou die dag de Knight naar de garage brengen, omdat die APK gekeurd moest worden. Bij de eerste bocht gleed ik al een metertje weg, zodat ik meteen met de feiten werd geconfronteerd. Ik naam aan dat het op de provinciale weg wel beter zou zijn, maar dat was dus niet het geval. Daar was het nog gladder op dan in de stad zelf. Kortom, we konden weer maximaal 30 rijden. Ik kreeg van de garage een leen auto mee, en daarmee kon ik naar mijn werk toe gaan glibberen. Dat is dus helemaal eng, want je eigen auto ben je dan nog wel gewent. Maar hoe die leenauto reageerde op de gladheid, kon ik natuurlijk niet weten. Gelukkig ging alles goed, al was ik wel (uiteraard) veels te laat op mijn werk. Maar veiligheid gaat natuurlijk boven alles.
Mazzel
Abonneren op:
Posts (Atom)
