Op bezoek bij Fleur

De laatste tijd is het erg druk in de buitendienst. Veel software pakketjes moeten er worden geïnstalleerd, en dat is natuurlijk goed nieuws. En zo kom je als helpdesk medewerker tenminste nog eens ergens. Laatst moest ik in Zutphen zijn, en aangezien dat vlak in de buurt van mijn Zus, Martin en Fleur is, ben ik daar blijven eten.

Het was een ideale situatie. De klant waar ik in Zutphen moest zijn, kon in de ochtend niet. Zodoende hadden we om 12:00 uur bij hem afgesproken. Om half vijf reed ik bij de klant weg, zodat ik precies om 5 uur bij mijn zus aankwam. Net op tijd voor het eten dus, wat ik uiteraard eerst wel met haar had overlegd. Fleur, die mij natuurlijk nog lang niet zo vaak had gezien, keek net als altijd de kat uit de boom. Ik was al gewent dat ze het op een lopen zette, als ik in de buurt kwam. Dat leek deze keer niet veel anders te zijn. Schuilend achter mamma, keek ze me af en toe wel aan, maar daar bleef het aanvankelijk bij.

Om het ijs een beetje te breken, reikte ik af en toe een stukje speelgoed aan, die de jonge dame dan snel ophaalde. Maar daarna spoot ze weer weg in de richting van mijn zus. Tijdens het eten zelf, smolt het ijs wel sneller. Ze was mega trots toen mamma haar paas hoed liet zien, zie ze op het kinderdagverblijf gemaakt had. Als ik de hoed opzette, moest ze erg lachen. Ik trok er af en toe een gek gezicht bij, en daar moest de kleine dan erg om lachen.

Na het eten was het ijs vrijwel gesmolten. Vol trots liet ze al haar speelgoed aan me zien. Samen hebben we daarmee uitgebreid gespeeld. Bij toeval had ik ook mijn foto camera bij me. Ik heb deze foto van haar gemaakt (zie hieronder). Ze had het idee van het maken van de foto wel door, want ze bleef keurig poseren toen ik de camera op haar richtte. Ik liet uiteraard het resultaat op het schermpje aan haar zien, en ik kon merken dat ze dat erg indrukwekkend vond. Al met al heb ik een leuke tijd met Fleur gehad, en hebben we elkaar wat beter leren kennen (zeg maar).

Mazzel

Een mega combi feest

Afgelopen vrijdag avond hadden Rachel en ik een mega combi feest. Mijn moeder vierde namelijk haar zestigste verjaardag. Haar vriend Bram wordt in mei vijftig. En samen zijn ze nu al 20 jaar bij elkaar. Reden genoeg dus om een mega feest te organiseren.

Vol verbazing kwamen we de feestzaal binnen gewandeld. We werden namelijk door een schilder weer terug gestuurd. Hij vertelde dat er die avond helemaal geen feest zou zijn. Het eerste half uur liepen er dus steeds gasten de zaal in en daarna weer uit. Het kwam een beetje over als een georganiseerd zooitje. Ik sprak de schilder nog aan dat hij wel extreme werkuren draait als hij om 8 uur s’avonds nog aan het werk was. Hij bevestigde mijn opmerking, en grapte dat hij daar niets extra’s voor betaald kreeg. Op een gegeven ogenblik hoorde we twee dames vanuit de zaal met enorme luide stemmen de schilder roepen waarom al die mensen in de zaal aanwezig waren. Ik had op dat moment pas door dat de schilder deel was van de act die de twee dames en de schilder samen speelden. Er was weldegelijk een feest, en die drie personen zouden de genodigden de gehele avond vermaken. Alles viel ineens op zijn plek, want er was een moment dat ik echt dacht dat het feest niet door zou gaan. En dat zou ik vreselijk gevonden hebben voor mijn moeder en Bram. Maar die wisten natuurlijk allang dat het allemaal spel was.

Rachel en ik hebben ons daarna prima vermaakt. Wij hadden als taak gekregen om zoveel mogelijk leuke foto’s te maken. Rachel had de camera van mijn ouders gekregen, maar zelf had ik de mijne ook mee genomen. We hebben in totaal zo’n 240 foto’s gemaakt. Bovendien lagen er her en der van die weg werp cameraatjes waarmee de overige genodigden ook foto’s konden maken. Hoeveel er daarvan zijn geslaagd weten we nog niet. Die moeten we namelijk nog even laten ontwikkelen.

De dames en de schilder hielden de genodigden de gehele avond zoet. Zo hebben we onder andere een spelletje bingo gedaan. Bovendien was het DE kans voor Mark en mij om ontdenkt te worden. Samen hebben we namelijk Kedeng Kedeng van Guus Meeuwis live gezongen bij de karaoke ronde. Helaas hebben wij daarna geen contract aangeboden gekregen.

Mazzel

De Mammoet

Hoe effectief reclames nu echt zijn, wordt vaak betwijfeld. Zelf durf ik te zeggen dat de meeste reclames mij absoluut niets zeggen en dat ik daarom niet vaak een specifiek product zal aanschaffen. Maar, er zijn natuurlijk uitzonderingen te bedenken. Vandaag bijvoorbeeld, toen Rachel en ik in de snackbar stonden, gingen we voor een nieuwe snack waarvan je sinds een week of twee een nieuwe reclame op tv kunt bewonderen.

Rachel en ik gingen eigenlijk even naar de snackbar omdat we trek hadden in een milkshake. Het weer wordt namelijk steeds aangenamer, en aangezien we daardoor de zomer in onze bol hadden, leek een shake daarbij wel toepasselijk. Echter toen we in de snackbar stonden viel ons een reclame bordje van de nieuwe snack op..NIEUW.. De Mammoet… voor de grotere snackers. Rachel en ik keken elkaar aan, en herinnerde ons de reclame van de tv, waarbij een grote man een standaard frikandel zo in zijn laatklep naar binnenschoof. De bedenkers van de frikandel besloten daarom maar om een mammoet size frikandel op de markt te brengen en dat leek ons wel een goed idee.

We bestelde er dus ieder eentje, en door de dame achter de toonbank werd meteen gevraagd of we er ook Mammoet saus bij wilde hebben. Ja, als je een nieuw product op de markt brengt, moet je het natuurlijk meteen goed doen ook….. Wij zochten een plaatsje in de snackbar op terwijl de dame onze Mammoets ging klaarmaken….Lang hoefde we niet te wachten want binnen notime lag de mega frikandel vanuit een veels te klein plastic bakje naar ons te turen (dit was natuurlijk de bedoeling). Met veel plezier hebben Rachel en ik de Mammoet naar binnen gewerkt, al hadden we wel allebei het idee dat de Mammoetsaus niet een echte aanrader was…. Maar al met al was ie prima bevallen.

Na het verorberen van de nieuwe snack, kregen we natuurlijk dorst, dus wat doe je dan? Juist, dan bestel je alsnog een milkshake… …

Mazzel

Goede vrijdag

Afgelopen vrijdag was het natuurlijk weer goede vrijdag. Ik moest er dit jaar aan herinnerd worden dat het die dag van het jaar alweer was door een collega van mij. Hij zei dat het daarom wel rustig zou blijven omdat de winkeliers het te druk hebben om de helpdesk te bellen met eventuele problemen.

Na het besef dat ik deze normaal gesproken zo bijzondere dag helemaal vergeten was, moest ik terug denken aan die tijd waar goede vrijdag nog ergens voor stond. Toen ik nog op de lagere school zat, werd de paasvakantie altijd gebruikt om een zakcentje bij te verdienen. Met al je klasgenootjes werkte je toen in de kassen om begonia plantjes te ‘verspenen’. Dit hielt in dat ze vanuit een piepschuimen bak in de potgrond moest worden verplaatst. De paasvakantie was voor de tuinders een ideale tijd, want dan hadden die koters toch niets te doen.

Die werkweek werd elk jaar afgesloten op goede vrijdag, en dan werd er op de radio altijd de Top 100 aller tijden uitgezonden. Vandaag de dag wordt je doodgegooid met hitlijsten en top dits en top dats, maar destijds had je alleen die unieke lijst. Het spektakel begon altijd om negen uur en ging door tot een uur of zes. De radio stond altijd aan de in de kas, zodat je de lijst der lijsten tijdens het werken niet kon missen. Aan het einde van die week was het werk gedaan. Het verspenen zelf was trouwens vreselijk geestdodend werk, maar je kon er over zeggen wat je wou. Een ding was altijd prachtig om te zien. Als je met het hele team aan het einde van de week was beland, stond de kas vaak helemaal vol met begonia plantjes. Het was dus wel werk waarbij je geleidelijk aan resultaat zag . (Iets wat op een helpdesk in zijn geheel niet mogelijk is om te zien). Een voldaan gevoel werd dan altijd meester van mij als je langs al die plantjes de kas weer uitliep. Van een tuinder heb ik wel eens gehoord dat er in zo’n week twee miljoen van die begonia’s werden geplant. Kijk, dat je daar een onderdeel van was, gaf een goed gevoel.

Na de lagere school zorgde ik er altijd voor dat ik de top 100 aller tijden wel te horen kreeg. Ik kwam er via vrienden achter dat deze lijst ook live werd gespeeld door zes bands die een aantal optredens in West-Friesland gaven. Ook daar ben ik een aantal jaren bij geweest en heb daar zelfs al eens een keertje een blog over geschreven. Vanaf 2003 zend Veronica de lijst overigens niet meer uit. De destijds publieke omroep ging voor zichzelf een zender oprichten en dat doen ze nog steeds met veel succes. Met de wildgroei aan radio zenders wordt er dus vandaag de dag tal van hitlijsten e.d. uitgezonden. Maar hoe je het ook wend of keert. Geen een kan bij mij het ultieme gevoel van de top 100 aller tijden evenaren. Het enige wat mij herinnerd al die mooie tijd is de naam van die dag. Namelijk Goede vrijdag.

Mazzel