12 1/2 jaar in dienst

Ik was het bijna zelf vergeten dat het al zover was. Toen Rachel en ik zaterdag avond op een verjaardag waren, schoot het me ineens te binnen. Toen ik me besefte dat ik het al vergeten was, zouden mijn collega’s het zelf dan nog wel weten? Vele collega’s gingen mij namelijk al voor, en elke keer werden die in het zonnetje gezet. Toen ik vanochtend op de zaak aankwam, werd ik dus wel even nieuwsgierig. Dat duurde overigens niet lang, want een collega, die net op het punt stond om naar en klant te gaan, feliciteerde me meteen. Kortom, toen wist ik het al… Ze waren me gelukkig niet vergeten.

Ze hadden mijn werkplek keurig versiert. Ik moest vandaag wel naar een klant toe, maar aangezien ik een auto van de zaak moest ophalen en nog even wat met collega Jeroen moest bespreken, kon ik toch genieten van de mooie versieringen. De trip ging trouwens naar Utrecht. Ik moest in de binnenstad zijn, en dat was even lastig om daar te komen. Op de terug weg schoten diverse momenten van de afgelopen 12 en een halve jaar Digi door mijn hoofd. Hoe het de eerste werkdag was, en hoe ik langzamerhand mijn algemene kennis heb ontwikkeld. En vandaag, 12 en een half jaar later dus, was ik in Utrecht om extra uitleg te geven over computer programma’s waar ik zelf aan mee ontwikkeld heb. Toen ik terug liep naar de parkeergarage, kwam ik nog een winkel tegen waar ze ook software gebruiken wat ik helemaal zelf heb geschreven. Ik wil hier niet mee opscheppen of zo, maar het gaf me wel even een trots gevoel.

Eenmaal terug op de zaak (ik was om kwart voor vier weer terug), kon ik nogmaals genieten van mijn versierde werkplek. Ik kon ook alle mailtjes en smsjes lezen die ik van vrienden, familieleden en collega’s had gehad. Rachel had gister een hele hoop mensen gemaild dat dit dus een bijzondere dag was, zodat ik letterlijk ben overspoelt met felicitaties. Iedereen wil ik hierbij daarvoor hartelijk bedanken. En, hoe mijn versierde werkplek er uitziet, kan je hieronder zien.

Mazzel.