Alweer drie jaar terug

Met een wel gemeende slik van de hond werd ik drie jaar geleden wakker gemaakt. En binnen een seconde wist ik dat het DE grote dag was. Die avond ervoor was ik namelijk bij mijn ouders wezen slapen omdat Rachel en ik dit een leuke traditie vonden. De trouwdag was begonnen en het eerste wat ik deed was naar buiten kijken omdat we natuurlijk buiten wilde gaan trouwen. Het weer van de dag ervoor was vreselijk. We waren nog uit eten geweest in de binnenstad en daarna liepen we door de miezerregen naar huis terug. Een beetje balend, want het zag er niet naar uit dat we op die 28ste augustus 2008 buiten konden gaan trouwen. Toen ik dus de dag erna naar buiten keek, kwam de hoop weer helemaal terug. Het was bewolkt, maar zo nu en dan kwam het zonnetje er ook bij kijken.

Nadat ik in mijn pak was “gehesen” duurde het niet lang voordat de chauffeur kwam voorrijden. We konden vertrekken naar Rachels ouderlijk huis om haar daar natuurlijk op te pikken. Het maken van de foto’s vloog voorbij (kan ik me nog herinneren). We hadden hiervoor ruim de tijd genomen, zodat we uiteindelijk tijd over hadden. We hebben daarom nog wat op een terrasje gedronken. Daar kwam toen een vlinder op Rachels boeket zitten. Dat was een prachtige gezicht, want hij bleef daar een hele tijd zitten.

Daarna ging de reis richting Hauwert. Daar waar ik de eerste 16 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Een mooiere plek om te trouwen konden Rachel en ik ons niet bedenken. Het was ook een pracht gezicht om al die mensen in die rij te zien. Een beetje overweldigend vond ik het wel, maar dat hoorde er natuurlijk bij. De speech van de trouw ambtenaar duurde vrij lang. Al had ik dat destijds zelf niet eens door. Als we af en toe de DVD terug zien, wordt pas duidelijk dat het een behoorlijke langdurige speech was. Erg mooi hoor, begrijp me niet verkeerd.

De avond ging trouwens ook als een speer voorbij. Ik had het gevoel dat het eten nog maar net achter de kiezen zat, toen het feest al lost barste. Voordat ik het wist, stond de openingsdans op het menu.. Je weet wel, die dans waar ik behoorlijk zenuwachtig voor was. Maar na 2 secondes gek te hebben gedaan, was dat gevoel trouwens ook voorbij. Al met al was het een prachtige dag waar we vandaag even bij stil staan omdat het natuurlijk alweer drie jaar geleden was.

Mazzel

Het vertrek van de kapitein

Het is straks in oktober al weer tien jaar geleden dat ik in de Grote Waal ben gaan wonen. In dit prille begin kon ik Rachel trouwens nog niet eens. Op een dag liep ik een keer van het winkelcentrum terug naar mijn huisje. Voor het stoplicht stond ik te wachten toen er een man naast me kwam staan. Hij sprak me aan en zodoende hadden we het al snel over koetjes en kalfjes. We bleven trouwens maar de zelfde richting oplopen. Dat viel hem ook op, en daarom vroeg hij vast waar ik woonde. Toen ik dat vertelde kwamen we er achter dat hij toevallig mijn nieuwe buurman was. “O, dan ben jij Jeroen”, flapte hij eruit. Hoe hij dat wist heb ik hem overigens nooit gevraagd, maar dat maakt ook niet uit.

In de tijd erna kwam ik erachter dat hij kapitein van beroep was, en die bijnaam gaven Rachel en ik hem dan ook snel. Hij werd vaak ingehuurd om grote schepen over de oceanen te begeleiden. Zo af en toe vertrok hij naar het midden oosten waar hij ook nog les gaf. Soms zagen Rachel en ik hem een jaar niet, maar daarna hadden we altijd wel weer genoeg stof om even over bij te praten.

Zo’n anderhalf jaar geleden kreeg onze buurman een vriendin en toen hij een paar maanden geleden terug kwam uit het midden oosten ging het nieuws wel heel erg snel. Hij ging namelijk met zijn vriendin trouwen, en die was overigens ook nog zwanger van hem. Sterker nog. Hun kindje komt er nog eerder dan piep, want zij zijn in november uitgerekend en onze piep komt in december. Al met al veel nieuwtjes om over bij te kletsen natuurlijk. Omdat ze gaan trouwen gaan ze natuurlijk ook samen wonen en zodoende kwamen we erachter dat na die 10 jaar hij toch de Grote Waal gaat verlaten. Eerst gaan ze nog in haar huisje wonen,waar ze rustig op zoek gaan naar wat groters.

Het appartementje van onze buurman is nu helemaal leeg gehaald. Toen ik van de week (na een dag hard werken) even door het raam keek, was dit eigenlijk best confronterend. Soms zagen we hem meer als een jaar niet, maar het was altijd weer gezellig als we dan daarna een babbeltje maakten. Maar nu zal onze aardige buurman natuurlijk niet meer terug komen. Rachel vertelde mij een vergelijkbare ervaring toen zij eventjes voor het appartement stond. Voor ons is het natuurlijk jammer dat hij weg is gegaan, maar we gunnen het hem natuurlijk wel. Hij heeft de liefde van zijn leven gevonden en heeft straks ook nog een kind.

Mazzel

De Huttenheugte

Dit is het tweede jaar op rij dat we in Nederland op vakantie zijn geweest. Niet dat we de verre reizen erg beu waren, maar we hadden toch het gevoel dat we het ook wat dichterbij konden zoeken. En een weekje in Centerparcs gaat er natuurlijk altijd in. Vandaar dat we dit jaar een park hebben uitgezocht waar we samen nog niet geweest zijn, en zodoende dat we op de Huttenheugte uitkwamen.

Het schijnt zo te zijn dat toen ik nog op de lagere school zat, dat ik met de zesde klas ook op dit park ben geweest, maar veel daarvan kan ik me niet meer herinneren. Alleen de ronde stroomversnelling in het subtropisch zwembad kwam me bekend voor, maar voor de rest dus eigenlijk helemaal niets. Volgens mij heeft de Hutteheugte als enige centerparcs park een 25 meter bad. Dat heb ik werkelijk nog nooit ergens anders gezien. Dus je snapt wel dat ik die als eerst even onderwater heb gezwommen (ja die tik heb ik nog steeds). Het park zelf was voor de rest ook erg indrukwekkend. Rachel en ik hebben diverse restaurantjes uitgeprobeerd en kwamen elke keer met een rond buikje weer naar buiten (al is dat bij Rachel nu natuurlijk vanzelfsprekend).

Op zaterdag zijn we naar de entertainment avond geweest wat “a day for a daydream” heette. Ruim anderhalf uur waren zes dansers al zingend bezig geweest om ons te vermaken. En dit deden ze perfect kan ik je vertellen. De medewerkers van de Hutteheugte waren trouwens erg spraakzaam. Zo ook de dansers van het entertainmentteam. Na het optreden kwamen er twee gewoon bij ons aan het tafeltje zitten om een praatje te maken.

Naast dat we een aantal dagen op het park hebben rond gehangen hebben we ook de rest van Drenthe verkend, maar Rachel heeft mij verteld dat zij op haar weblog daar wat over zal schrijven.

Mazzel