Afgelopen zaterdag kreeg ik een telefoontje van mijn moeder dat het niet goed ging met onze Shanty. Ik wist overigens dat dit telefoontje elk moment kon komen hoor. Sinds een paar weken wisten we dat het beesie een maag tumor had en dat ze niet zo lang meer te leven had. Ondanks dat ik wist dat het telefoontje dus elk moment kon komen, kwam dit nieuws erg hard aan. Rachel en ik zijn meteen naar mijn ouders gereden om de situatie te bekijken. Naast dat het hondje bijna niet meer at (en dus brand mager was geworden), kon zij vanaf zaterdag ochtend ook niet meer lopen. Verward keek mijn grote vriend mij aan en die blik zal ik me hele leven nooit meer vergeten. De dierenarts was al gebeld en zodoende gingen we al snel richting de praktijk toe met inderdaad maar een doel. Het hondje in te laten slapen. In eerdere gesprekken met de dierenarts was al naar voren gekomen dat opereren hoogs waarschijnlijk fataal voor het hondje zal worden. Dit omdat ze ook nog eens hart klachten bleek te hebben en problemen met haar lever had.
De rit daarheen werd de zwaarste uit mijn hele leven. Ik heb letterlijk overwogen om gewoon naar huis te rijden en de dierenarts voor niets te laten wachten. Maar ik besefte ook dat ik de hond daar geen plezier mee zou doen. Mijn grote vriend had het absoluut niet verdient dat ie zou lijden, maar dat was op dat moment wel het geval. De rest van die middag hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen, maar dat het vreselijk was kan je je als lezer misschien wel voorstellen.
En nu zitten we zonder de shant. Ik probeer zo veel mogelijk afleiding de vinden om maar niet aan die vreselijke zaterdag namiddag te moeten denken. Maar het zal wel een flinke tijd in beslag nemen voordat ik het verlies van mijn grote vriend een plaatsje heb kunnen geven.
Mazzel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten