Piep is nu Nathalie

Ja ja.. In de laatste twee blogs probeerde ik al te omschrijven dat het nieuws omtrent Rachel haar zwangerschap erg hard ging. En dat escaleerde zo snel zodat onze Piep ….eh Nathalie op de 22ste november al geboren werd. Dus drie en een halve week te vroeg.

Daar zat overigens wel een plan achter hoor. De gynaecologe had ons al verteld dat bij week 37 (ongeveer), ze het proces zouden proberen te versnellen. Dit vanwege de hoge bloed druk en de steeds maar dreigende zwangerschaps vergiftiging (metingen zaten elke keer net op het randje). En die “versnelde poging” werd op dinsdag 22 november ingezet. Maar wat de dokters in het ziekenhuis niet konden weten was dat Rachel heel snel reageerde op die “versnelde poging”. Rachel kreeg al heel snel weeën, maar het personeel geloofde dat in het begin niet, en dachten dat het krampen waren die bij het middel hoorde. Toen ze gingen controleren of het echt weeën waren, werd ze meteen naar de verloskamer gebracht. Haar moeder, die toevallig op visite was, bleef er meteen bij. Dat hadden we namelijk zo afgesproken. Aangezien mijn ervaring met bloed e.d. nogal eens lijd tot duizeligheid en flauwvallen, hadden we Lammy gevraagd of ze bij de bevallig aanwezig wilde zijn. Nou, die was er toen al, dus is ze de gehele middag gebleven. Ze belde mij op mijn werk op en vertelde dat ik zo rustig aan wel eens die kant op moest gaan, want het was begonnen.

Maar bij de tijd dat ik de verloskamer binnen huppelde schreeuwde Rachel het al uit van de pijn. De weeën waren er toen al om de paar minuten. Het ging dus allemaal extreem hard ineens. Voor mij hadden de zusters een stoel neergezet voor het geval main power offline ging, maar die heb ik de gehele middag niet hoeven gebruiken. Net zoals bij het voorval van mijn collega die die hersenbloeding kreeg, stond ik waarschijnlijk stijf van de adrenaline, zodat ik totaal nergens last van had. De persweeën werden toen ook al snel ingezet, maar dat ging in tegenstelling tot de rest niet zo snel. Zodoende belde de zusters de dienst hebbende gynaecoloog en die heeft het verhaal eerst even aangekeken. Maar daarna greep hij in en kwam hij met een pompje aanzetten om Nathalie aan haar hoofdje naar buiten te trekken.

Daar was ze dan. Toen ze op haar moeders buik werd neergelegd gingen meteen die oogjes open. En flink brullen natuurlijk. Want dat hoort er ook bij. Ze werd daarna door maarliefs drie kinderartsen nagekeken en ook gewogen. Ze woog 1980 gram. Rachel, die natuurlijk nog helemaal kapot was, viel dat getal niet echt op, maar toen ik haar vroeg waaraan dat getal haar herinnerde, besefte ze zich dat dit toevallig haar geboorte jaar is. Rachels werk zat er toen nog niet op, want de placenta moest natuurlijk er nog uit, maar dat verhaal heb ik niet meegekregen omdat ik met de kinderarts meemoest naar de couveuse afdeling. Nathalie is van zichzelf al aan de kleine kant. Dat wisten we al van de vele echo’s die we in het ziekenhuis en bij Eva van Hoorn hadden gehad. Plus het feit dat ze natuurlijk ruim drie weken te vroeg geboren is, levert dat een erg klein kindje op en die moet dan natuurlijk naar de couveuse afdeling. En papa moest mee natuurlijk. Op die afdeling werd ze meteen onder een lamp gelegd. Haar temperatuur werd opgemeten en dat was maar 35 graden. De lamp werd dus meteen op maximaal vermogen gezet om die achterstand weg te werken. Dit was waarschijnlijk de “are you nuts?” stand, want de computer vroeg om de paar minuten of het wel de bedoeling was. De dienst hebbende zuster moest elke keer op OK drukken en dus bevestigen dat dit weldegelijk klopte.

Nathalie kreeg toen een bandje om met haar naam erop, en daar was papa erg blij mee. Ik had daar namelijk al om gevraagd en de zuster uitgelegd dat ik geen zin had om over 20 jaar in het programma DNA onbekend te komen. Maar gelukkig zijn daar tegenwoordig standaard procedures voor. Ze draagt nu een enkelbandje met alle gegevens erop.

Rachel en Nathalie liggen vandaag de dag nog steeds in het ziekenhuis. Wanneer zij naar huis mogen is nog even onbekend. Dus wanneer de visite thuis ontvangen kan worden weten wij op dit moment ook niet. Per dag wordt die situatie bekeken. Deze hectische situatie heeft er ook voor gezorgd dat we de geboorte kaartjes nog niet hebben verstuurd. Ik hoop dat de vrienden/familie leden die deze blog wel eens lezen, dit kunnen begrijpen. We gaan hier natuurlijk snel aan werken. Zelf ben ik nu toch weer aan het werk gegaan. Ik zou vrij hebben natuurlijk, maar ga die vrije dagen niet opnemen zolang de twee dames in het ziekenhuis liggen. Die dagen kan ik veel beter gebruiken als ze thuis zijn natuurlijk. Hopelijk duurt dat niet al te snel, maar de gezondheid van de dames gaat natuurlijk nu even boven alles.

Mazzel

De laatste zware loodjes voor Rachel

Het nieuws rond Rachels zwangerschap volgt zich nu soms in zo’n hoog tempo op, zodat ik me afvraag of het slim is daar een weblog over te schrijven. Daarom wordt het een meer algemeen verhaaltje, en zal ik niet op elke detail ingaan.

Rachel heeft het een week volgehouden in de thuismonitoring. Dit was een hectisch weekje voor mij, want als ik thuis kwam van het werk, moest ik de boodschappen doen, koken en daarna alles weer opruimen ook. Rachel mag natuurlijk niets doen, dus nam ze het er natuurlijk van (gelijk heeft ze). Dagen lang ging dit goed, totdat we vorige week zondag door het ziekenhuis gebeld werden met de vraag of we daar de monitoring wilde doen. De diensthebbende thuismonitoorder (woord bestaat vast niet), was namelijk ziek, en er moest toch gekeken worden wat de status was. We gingen daar met een zelf verzekerd gevoel heen, want het ging namelijk al een week lang goed. Maar helaas was de CTG scan die dag niet goed. De diensthebbende gynaecologe besloot dat Rachel weer opgenomen moest worden.

Al snel werd het duidelijk dat ze in het ziekenhuis moet blijven totdat onze Piep geboren wordt. Per dag (weer) wordt er gekeken hoe het gaat, en of er eventueel ingegrepen moet worden. Tot op heden gaan de CTG scans weer goed (klop klop klop (op hard ongeverfd hout)). Laten we hopen dat dit de komende tijd zo goed blijft gaan.

Afgelopen vrijdag had DJ Koos (zie vorige weblog) trouwens weer een uitzending. Aangezien hij mijn weblog gelezen had, vroeg hij of ik interesse had om even in de studio rond te kijken . Zodoende heb ik de DJ ook nog eens in actie kunnen zien. En eh…. ik ben zelf ook even op de radio geweest. Ik had namelijk het liedje “Slaap maar” van Marco Borsato aangevraagd voor Rachel en Koos vroeg of ik dat zelf wilde aankondigen. Het was wel even spannend, maar heb het dus wel gedaan. Later belde Rachel me op om te vertellen dat ze het erg leuk vond.

Mazzel

DJ Koos

De meeste vrienden en familieleden zijn inmiddels wel enigszins op de hoogte van hoe de zwangerschap van Rachel verloopt. En dus ook dat ze in het ziekenhuis heeft gelegen vanwege een te hoge bloeddruk en kans op zwangerschaps vergiftiging vanwege het eiwitten gehalte in haar urine. Rachel is gelukkig ondertussen weer thuis, en wordt nu elke dag getest door wat ze in het ziekenhuis het thuis monitoren noemen. Elke dag komt er dus een verpleger langs die haar bloeddruk opmeet en de hartslag van onze Piep in de gaten houdt.

Toen de eerste keer Rachel haar bloed en urine werden gemeten, begonnen we ons te beseffen dat het een “bijzondere” eindsprint zou worden. Ik probeerde Rachel nog op te vrolijken toen we richting Poli 1 liepen, met het liedje van DJ Gerard Ekdom (holy moly wat zit er onder het folie (zie hierover bijbehorende blog van een paar weken geleden)). Ik maakte er mijn eigen versie van : ‘holy moly, met een hoge bloeddruk naar de poli”, maar meer dan een klein glimlachje kon er toen niet van af (wat ik natuurlijk helemaal begrijp). Twee dagen na die eerste bloed en urine test, was haar bloeddruk dus nogsteeds te hoog, en de gynaecologe kon toen alleen maar concluderen dat Rachel in het ziekenhuis moest blijven. Per dag werd er beslist of ze nog een nachtje extra moest blijven, of dat ze naar huis mocht. Op een woensdag ging ze er dus in, en op zaterdag middag heb ik haar weer opgepikt en naar huis gebracht.

Elke dag ging ik haar natuurlijk opzoeken. En het bezoekje van vrijdag werd voor ons heel speciaal. Haar vader (Koos), is namelijk vrijwilliger bij de radio omroep van het ziekenhuis. Eens in de zoveel tijd kun je hem dus beluisteren als je in het ziekenhuis ligt. Ik heb me altijd afgevraagd hoe hij dat zou doen, want ik ken hem ondertussen al een tijdje, maar heb nooit zijn DJ “capaciteiten” kunnen aanschouwen. Ik wilde dat wel altijd een keertje meemaken, maar besefte dan ook dat ik in het ziekenhuis moet liggen, voordat ik die kans kreeg. Dus ergens was ik altijd wel nieuwsgierig, maar wilde het daarin tegen dus ook niet weten (misschien begrijp je waarom). Die vrijdag zag ik mijn schoonvader eventjes bij Rachel haar bed staan, en hij ging ook weer snel weg omdat hij die avond dienst had. De mogelijkheid dus voor Rachel en mij om de DJ in actie te horen. Nadat de overige bezoekers de zaal hadden verlaten en het half negen was (toen begon zijn programma), gingen Rachel en ik er even goed voor zitten. In het ziekenhuis heb je natuurlijk zo’n koptelefoontje en die had Rachel op haar buik neergelegd, zodat Rachel, ik EN Piep DJ Koos goed konden horen.

Een rustige stem kondigde Barbera Steisand aan en zodoende was het programma begonnen. Elke keer als het liedje af was, kropen Rachel en ik wat dichter bij elkaar om de DJ via het kleine koptelefoontje te beluisteren. Al met al een leuke ervaring die ik dus toch een keer heb kunnen meemaken.

Mazzel