Met het zitten, ZITTEN we in een tussenfase. We kunnen haar wel even overeind helpen, en dan blijft ze ook wel even overeind. Maar als ze dan een speeltje ziet (of haar voetjes), reikt ze daar al snel naar en valt onze lieve baby weer om. Op de zachte bank is dat geen probleem natuurlijk, maar op het speelkleed WEL. Het is al een aantal keer gebeurd dat ze haar hoofdje heeft gestoten bij het vallen. Je kan wel raden dat ze dan zeer in paniek is. Overspannend huilen noem ik dan wel eens. Dat klinkt heel anders als gewoon huilen voor als ze bijvoorbeeld erg moe is.
Die steeds maar actiever wordende dochter van ons kreeg het gister voor elkaar om zichzelf om te draaien TERWIJL ze nog in de slaap zak lag. Ze wilde, waarschijnlijk vanwege de warmte, in de middag niet slapen en bleef maar huilen. Toen ik even ging kijken lag mevrouw dus op haar buikje. Ze keek me aan zo van : ‘vraag het niet aan mij, ik weet ook niet hoe dit heeft kunnen gebeuren’.
Toen ik vanochtend de fles van zeven (tegenwoordig zeven uur, dat is als ze niet al eerder zelf wakker is geworden), trof ik weer een nieuw tafareel aan. Ze lag nog wel op haar rug, maar had de gehele slaapzak los weten te wurmen. Aangezien ik haar de middag ervoor op haar buikje aantrof in bed, had ik deze extra stevig vastgemaakt onder het matras. Maar dat had dus niets geholpen. Nathalie lag een beetje overdwars en keek me weer aan met van die vraagtekens…. Ze moest er ook erg bij lachen, want ze was er waarschijnlijk ook erg trots op dat ze dat voor elkaar had gekregen.
Mazzel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten